De Wet op de lijkbezorging en asverstrooiing

Onlangs ontvingen wij van het Ministerie van Volkshuisvesting, Ruimteiiike Ordening en Milieubeheer de i'^^pectierichtlijn Wet op de lijkbezorging. Deze richtlijn v/il een hond- ; - 'king zijn voor inrichting, techch beheer en onderhoud van bejafplaatsen en crematoria. Het is "n uitgave van de Inspectie Milieu- : .giëne waarmee zij invulling wil I - /en aan haar adviestaak in het ' jder van de Wet op de lijkbezorrrng.

; , ) is het niet de bedoeling uitge- , eid aandacht te besteden aan dit boekje. Ik wil vooral op één onderfee! van het boekje ingaan. Dot be- ; rtft met name het incidenteel verooien van as na het cremeren. Dit .. geen nieuw onderwerp.

VtKKUIMING MOGELIJKHEDEN ASVERSTROOIING

'il Doelwit van 26 november 1998 . reeds bij dit onderwerp stilgeaan. Het betrof toen een wijziging van de Wet op de lijkbezorging die de mogelijkheden voor asbestemming moest verruimen. We geven .^og even kort weer waarom het in . ut artikel ging.

^oor een mogelijke verruiming van ."!e asverstrooiingsmogelijkheden beonden verschillende argumenten. nderzoek naar de milieu-effecten .an incidentele verstrooiing van as wees uit dat het incidenteel verstrooien van as geringe milieuhygiënische effecten had. Daarnaast wilde men tegemoetkomen aan wensen uit de samenleving om meer mo- Cjslijkheden te krijgen voor het omsjOan met de as van overledenen. ^-'t betreft dan vooral de behoefte om de as te verstrooien op een zelfgekozen 'dierbare' plek of bij zich te dragen.

Dat heeft er toe geleid dat inderdaad tot een verruiming van de mogelijkheden voor asverstrooiing werd overgegaan. Na deze wetswijziging is het mogelijk geworden as te verstrooien op een strooiveld of in open zee. Daarnaast kan as ook op een dierbare plaats worden verstrooid, de zgn. incidentele asverstrooiing.

PRAKTISCH GEEN BELEMMERING

Wanneer gebruik wordt gemaakt van de nieuwe mogelijkheden, dan moeten de nabestaanden wel binnen de grenzen van de bestaande wettelijke regels handelen. De nabestaanden moeten bij incidentele asverstrooiing de voorwaarden in acht nemen die gemeenten uit oogpunt van openbare orde of veiligheid aan de verstrooiing stellen in een verordening of bijvoorbeeld regels die provincies in de provinciale milieuverordening hanteren ten aan­

zien van gedragingen in milieubeschermingsgebieden of regels ter bescherming van de kwaliteitvan het grondwater in waterwingebieden. Ook kan de incidentele verstrooiing niet gebeuren tegen de wil van de eigenaar van de grond. Gemeenten kunnen in een verordening regels opnemen met betrekking tot de incidentele asverstrooiing. Maar het mag niet zo zijn, dat gemeenten het incidenteel verstrooien praktisch gezien onmogelijk maken. Evenmin mag de mogelijkheid om incidenteel te verstrooien in principe worden gebonden aan een vergunningvereiste.

TWEE VARIANTEN

De VNG heeft twee modelbepalingen voor de APV geconcipieerd die aan deze wetswijziging gevolg geven. In de Inspectierichflijn Wet op de lijkbezorging wordt aan deze twee bepalingen kort aandacht geschonken: "De ene variant staat verstrooiing overal toe, met uitzondering van enkele plaatsen, zoals openbare wegen, stoepen, pleinen en dergelijke. De andere variant verbiedt verstrooiing met uitzondering van met name genoemde locaties. In de praktijk blijkt dat deze laatste variant niet of nauwelijks wordt toegepast" (p 77).

Deze laatste zin is de reden dat in dit artikeltje nogmaals aandacht voor dit onderwerp gevraagd wordt. Wanneer een SGP-raadslid eenmaal de keuze heeft gemaakt als bestuurder node mee te gaan met een verruiming van de mogelijkheden van de incidentele asverstrooiing, dan zal hij op zoek gaan naar een minimale verruiming. Vaak wordt tegengeworpen van de zijde van het college en de ambtenaren dat dat niet mogelijk is. Daarbij werd meer of minder direct verwezen naar de behandeling van het wetsvoorstel in de Tweede Kamer, waarin de minister had gesteld dat het kabinet belangrijk vond dat nabestaanden die tot verstrooiing van as overgingen, niet teveel belemmeringen zouden ondervinden. Het mocht niet zo zijn, dat gemeenten individuele verstrooiing onmogelijk maakten: "Indien gemeentelijke besluitvorming daartoe aanleiding geeft kan in het uiterste geval gebruik worden gemaakt van het repressieve toezicht".' Vaak werd en wordt aangevoerd dat de 'minimale' variant incidenteel verstrooien praktisch gezien bijna onmogelijk maakt. Omdat dat niet strookt met de wet, is of wordt dan gekozen voor de maximale variant: het mag overal, behalve .... In de minimale variant wordt juist bepaald: "Incidentele asverstrooiing is verboden op andere plaatsen dan op: a ; b ; c " (modelbepaling VNG). Het zal duidelijk zijn dat de laatste variant beperkter zal zijn, dan eerstgenoemde. Dat blijkt ook wel uit de toelichting op deze modelbepaling. "Het invullen van deze bepaling vraagt om een zorgvuldige afweging van de gemeente. In feite moet zij nagaan of de bevolking met de plaatsen die in deze bepaling worden opgenomen voldoende wordt bediend. De bedoeling van de wet is dat nabestaanden in beginsel zelf een plaats kunnen kiezen waar zij de as willen verstrooien .

Ondanks de beperkingen die deze bepaling met zich meebrengt, biedt deze meer mogelijkheden dan de zgn. maximale variant.

AANTEKENING

1. Tweede Kamer, vergaderjaar 1996-1997, 25 272, nr. 5, p 4.

P. van Vugt

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen