KORT EN BONDIG

LUISTEREN

Goed luisteren is een hele kunst. Als je ee' s rond kijkt, zijn er nog niet eens loveel mensen die daarin bedreven r^in. Gedachtewisselingen ontaarden -lok in monologen. Er wordt niet echt - eluisterd, er wordt ook niet werkelijl' Dp elkaar gereageerd. Er wordt in or parlement wat af gepraat, hele stron: '.!n van woorden, soms uren aaneen. Aaar of er ook voldoende (naar elkac ; wordt geluisterd, is nog maar devr.'Og. Minister Brinkhorst bijvoorbeeld , zou veel meer naar anderen moei n luisteren als het gaat om zijn bele : en de ingrijpende effecten er van or de boeren. Het gaat ook niet aan .• ch steeds en soms zelfs ernstig te ve jalopperen en dan maar gauw excu. ^s te maken, zoals onlangs opni.- jw naar aanleiding van een inter- ew in het blad Opzij gebeurde. Zo ki 1 dat toch niet!

Luisteren naar mensen die het goede met ]. voor hebben, getuigt van wijsheid -uisteren naar mensen die van een ' ^paalde kwestie veel meer wete dan jij, is sterk geraden. Het gaai aak om het onderscheid tussen theo[ i en praktijk. Daarom is het goec ook in de politiek, te luisteren naoï iegenen die de praktijk kennen. Bijvo.rbeeld de praktijk van het boerene: of de werkelijkheid van de rechtshandhaving in de moderne stad, ' vijk. Het gezag van besluitvorming neemt toe naarmate deze beter spoc • met de mogelijkheid van praktische 'oepassing. Het gezag van de overi .iid is overigens op zorgelijke wijzt tanendel

De burger heeft zo zijn eigen kijk op de politiek. Velen wenden er zich van Qf, omdat het beeld overheerst van een pot nat", "ze doen toch waar ze Zelf ziri in hebben". Je mag als burger |e stem dan nog ergens tegen verheften, maar het gaat allemaal gewoon ('oor. Het is waar, politici zijn eigenwijs en hardleers. Te vaak wordt grond gegeven aan ongenoegen onder burgers, bijvoorbeeld als aan vastgestelde fouten of tekortkomingen, waarvoor politieke verantwoordelijkheid werd gedragen, geen gevolgen worden verbonden. De excuus-politiek! De voorbeelden liggen voor het oprapen, uit de lokale en landelijke politiek. Recent was er veel tumult over de aanwending van Europese subsidiegelden. En zo is er elke keer wel weer wat, waaraan burgers zich ergeren of waar zij zich over opwinden. Niet ten onrechte natuurlijk.

WILLOOS

Natuurlijk zijn er grenzen aan het luisteren van politici naar waf burgers willen en denken. Stel dat burgers in meerderheid iets willen dat indruist tegen waarden en normen die in onze

samenleving sinds jaar en dag werden voorgestaan, dan moet je je wel tien keer bedenken voordat je daaraan voet geeft. Als voorbeelden noem ik slechts de euthanasiewetgeving en de abortus provocatus. Het zou zo zijn dat een meerderheid van ons volk een liberaal beleid op deze en dergelijke thema's wil. Maar dat mag nog geen reden zijn om daaraan tegemoet te komen. Bijvoorbeeld het criterium levensmoeheid als voldoende grond voor straffeloze hulp bij levensbeëindiging. De overheid is geen 'willoze' volger van de volksopinie, maar dient juist normerend op te treden, ook waar het volk om iets anders vraagt. Het is sprekend genoeg dat het VN-mensenrechtencomité een zeer kritische opvatting kenbaar heeft gemaakt over ons nationale liberale beleid inzake onze euthanasiewetgeving. Het comité wijst geheel terecht op het gevaarvolle van afglijding en gewenning, als je je eenmaal op dat pad hebt begeven.

Kern is dat er weliswaar geluisterd moet worden naar de burger, maar dat de burger bij lange na niet in alles zijn zin kan of mag krijgen. Integendeel! Sinds wij mensen geluisterd hebben naar de vorst der duisternis (Genesis 3), is het met wensen van mensen oppassen geblazen. In opvoedingssituaties bijvoorbeeld kan het geboden zijn om 'neen' te zeggen als kinderen iets willen wat door de ouders ongewenst of fout wordt geacht. Ouders moeten leiding geven. De overheid in het grotere verband van onze samenleving ook! Niet in het zoeken en volgen van het kwaad, maar in het voorstaan en bevorderen van het goede!

In het Oude Testament zijn ons voorbeelden genoeg beschreven van koningen die het eerste deden, met alle schadelijke gevolgen van dien. Gelukkig ook van anderen! Kern is dat er allereerst en beslissend geluisterd moet worden naar wat de Heere God in Zijn Woord en Zijn Wet van ons allen vraagt. Iets dat daartegen in gaat, mag niet worden geduld. Dat immers, zou tot oneer van God strekken, terwijl Hij er juist recht op heeft door iedereen te worden gediend en gevreesd. Die dienst is een liefdedienst, daarin is geen tekort! Zulk een luisteren zou tot heil en zegen van ons volk zijn. Mogen onze oren in een dergelijk luisteren toch zijn en of worden geoefend! Ons land en volk zouden er goed mee zijn, naar Zijn belofte!

IR. H. FOKKER

Op de valreep van de sluitingstermijn voor de bijdragen aan dit nummer, bereikte ons het droevige bericht dat oud-senator ir. H. Fokker op de leeftijd van 80 jaar is overleden. Slechts kort was hij lid van de Eerste Kamer. Hij bedankte voor het lidmaatschap van de Tweede Kamer, toen daartoe in 1961 de gelegenheid zich na het overlijden van ds. P. Zandt voordeed. Hij zag voor zichzelf blijkbaar geen plaats in de landelijke politiek. Wel maakte hij jarenlang deel uit van de gemeenteraad. De heer Fokker, met wie ik een jaar of twaalf in een schoolbestuur zat, was een man van weinig woorden, maar met een principieel, evenwichtig en wijs oordeel. Uiterst voorkomend, vriendelijk en bescheiden was zijn optreden. De Heere gedenke zijn nagelaten betrekkingen en omringe hen met Zijn gunst!

25 augustus 2001

Van der Vlies

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen