KORT EN BONDIG

ROEPSTEMMEN!

De terroristische aanslagen in Amerika hebben heel wat te weeg gebracht. We zijn geschokt. De geC'^ichten dat in een land als Amerika zoiets toch ondenkbaar is, zo hoo'.: ontwikkeld, zo beveiligd en wat dies meer zij, zijn uiterst wreed en r- jtaal getorpedeerd. Velen zijn in rouw, of ondergedompeld in onzekerheid. De gevolgen zullen nog long gevoeld worden. Ik hoef hier niet te herhalen wat ik namens de fractie reeds onder woorden bracht bij de algemene politieke beschouwingen, die deze week zijn gehouden. Dot debot stond in hoge mate in het teken van de ernstige gebeurtenissen in de Verenigde Staten en de vraag welke consequenties één en ander heei' voor de veiligheid op nationaal en internationaal niveau, hiet internationaal georganiseerde terrorisme moe: uiteraard met alle kracht worden bestreden, maar dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan. Duidelijk is wel dat hiermee waarschijnlijk een lange weg is te gaan en een harde en taaie strijd moet worden gevoerd. Het is vurig te nopen dat er weinig slachtoffers zullen vallen. God in de hemel verhoede escalatie. Dat mag ons gebed wel zijn.

Het verschrikkelijke voorval is een roepstem tot ons allen, zoals er in de loop der tijden al zo veel zijn geweest. De dood, zo plotseling werkelijkheid geworden voor duizenden die juist aan het werk gingen, kan voor ons allemaal zo dicht bij zijn. Juist voorafgaand aan het schrijven van dit stukje werd ik opgeschrikt door het bericht dat één van onze gewaardeerde raadsleden, de heer "on Deelen uit Overberg (gemeente Amerongen), plotseling het tijdelijke "let het eeuwige heeft moeten verwis­ selen. De Heere gedenke zijn nagelaten betrekkingen. Hij omringe hen met Zijn gunst en ondersteunende genade. Roepstemmen komen tot ons en de vraag is nu waar deze ons brengen. De 'tekenen der tijden' moeten we leren verstaan en in het juiste licht leren zien. Overal waar er in de Heilige Schrift over wordt gesproken, worden we gewaarschuwd: "waakten bidt!" en "weest bereid". Er zijn heel veel beschouwingen ten beste gegeven over de verschrikkelijke gebeurtenissen in Amerika en die kunnen hun nut hebben. Maar ze mogen onze aandacht niet afleiden van wat het meest nodig is. Dat zien we nu bij het plotselinge verscheiden van vriend Van Deelen.

ONGEMAKKELIJK

We voelden ons als fractievoorzitters in de Kamer wat ongemakkelijk bij de gedachte dat we de algemene politieke beschouwingen zouden hebben, alsof er niets aan de hand is, de wereld niet in de ban is van de ramp in Amerika en bol staat van de spanningen over de mogelijke gevolgen. Wij spraken af dat we ons terughoudend zouden gedragen in het elkaar bestoken met allerlei politieke punten, die in ons land weliswaar van belang zijn, maar tegen de achtergrond van de bijzondere omstandigheden toch wat wegvallen. De beschouwingen waren meer beschouwend van aard dan anders en er is minder een 'politiek gevecht' van gemaakt. In dat licht was het zeker ernstig te betreuren dat er tumult ontstond over een motie die collega Van Dijke van de ChristenUnie samen met de heer Melkert van de PvdA indiende over meer armslag voor de palliatieve zorg. Een goed doel. Wij zouden de motie zeker hebben gesteund, maar waren er inderdaad teleurgesteld over dat we er niet bij betrokken waren noch konden worden. In het verleden hebben we juist samen met CDA en ChristenUnie vurig gepleit voor dit zorgtype als alternatief voor euthanasie. Onze rol in dat geheel werd in het debat ook van onverdachte zijde bevestigd. Nu is iedereen vrij om medestanders te zoeken in de Kamer, om met hen een motie in te dienen en daar komt zeker wel eens strategisch gedrag bij om de hoek kijken. Politiek is politiek, om zo te zeggen. Het vinden van meerderheden voor een bepaald standpunt of een zekere wens is, het moet collega Van Dijke gewoon worden toegegeven, vaak een hele toer. Tegelijk zullen we over en weer ook vinden dat er correct en collegiaal moet worden opgetreden. De heren De Hoop Scheffer (CDA), Dijkstal (VVD) en Marijnissen (SP) vonden in de toedracht aanleiding om daarover opmerkingen te maken. Al met al een fel debatje, waarbij wij ons ongemakkelijk voelden. In het tumult dat volgde, zijn scherpe woorden gevallen, die niet allemaal stichten, zeker niet degenen die er het meest door worden geraakt. Zaken van personen te onderscheiden, is in zulke omstandigheden lastig, maar desondanks geboden. En als je dan ook nog geciteerd wordt in enkele kranten op een wijze die je ten enenmale niet herkent, wordt het helemaal moeilijk. Reden te meer om als fracties zorgvuldig te zijn met onze woorden en deze zeker niet (gewild of ongewild) moeten misbruiken om personen te kwetsen. En als het dan (toch nog) fout gaat, past verontschuldiging. Overigens zullen we een gesprek tussen CDA, CU en SGP bevorderen om de lucht op te doen klaren. De palliatieve zorg mag noch zal er de dupe van worden.

MOED

Dr. H.F. Kohlbrugge schreef op 2 augustus 1 832 een brief aan mr. G. Groen van Prinsterer, een brief waaruit in een volgende Banier uitvoeriger zal worden geciteerd. We vonden deze toen we als fractie onlangs het Algemeen Rijksarchief bezochten (zie de vorige Banier). Kohlbrugge schrijft: "te mogen staan en bewaard te worden in de kracht Gods om te getuigen tegen de afval en de logen en ongeregtigheid dezer dagen, dat maakt het harte vrolijk en doet ons moedig zijn en anderen moed inspreken". Kijk, daar gaat het maar oml

22 september 2001

Van der Vlies

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen