Parlementair logboek

LPF maakt het bont

Dat het in de politiek steeds meer draait om personen en affaires, is de afgelopen veertien dagen weer volop bewezen. Natuurlijk telde de Kameragenda weer tientallen onderwerpen waarover gedebatteerd werd, maar wie de kranten en de overige media volgde, kreeg de indruk gekregen dat het op het Binnenhof maar om een ding draaide: de LPF. De erven-Fortuyn trokken met hun onderlinge gekrakeel alle aandacht naar zich toe.

De dames en heren van de LPF maken het ook wel erg bont. In de parlementaire geschiedenis is het aantal partijscheuringen en - afsplitsingen niet op de vingers van een hand te tellen (Boerenpartij, Nederlandse Middenstandspartij, CDA, PvdA, RPF, Ouderenpartijen), maar de kamerleden en partijbestuurders die zeggen te handelen in de geest van de vermoorde leider Pim Fortuyn, hangen hun vuile v^as wel heel erg opzichtig buiten. De hedendaagse pers zou de hedendaagse pers niet zijn als ze er niet bovenop zouden zitten, de meesten met niet eens meer verholen leedvermaak.

Complicatie bij de crisis in de LPF is dat deze groepering een van de dragers van de coalitie is.Tot op heden is de brand beperkt gebleven tot het partijhuis, maar als de vonken overslaan op het dak van het kabinet, is de ravage niet te overzien. Niet alleen in Den Haag, maar ook in het land.Toen Fortuyn nog leefde, voorspelde ir.Van der Vlies al dat dit soort taferelen wel eens in het verschiet konden liggen. Maar de SGP-lijsttrekker zal niet bevroed hebben dat de zaak al op zulk een korte termijn mis zou gaan. Extra gevaarlijk is dat de ruim 1, 5 miljoen kiezers die toch al teleurgesteld waren in 'de politiek', nu waarschijnlijk voorgoed zullen vervreemden van Den Haag - tenzij er een nog "gevaarlijker" figuur dan Fortuyn zal opstaan.

Tabakswet

Genoeg erover Tussen de LPF-bedrijven door behandelde de Kamer een paar onderwerpen die het waard zijn in het logboek opgenomen te worden. Geruime tijd werd er gestoken in de

bespreking van de al door het vorige kabinet ingediende Tabakswet. Minister Bomhoff is daar de aangewezen man voor - verwoed anti-roker, die niet nalaat om als hij in de wandelgangen een rokende bode ontwaart, deze te manen zijn sigaret te doven.

Nederland moet en wil, mede in het brede verband van Europa, een antirookbeleid voeren. De SGP is het daar in grote lijnen wel mee eens. Roken is, in ieder geval als je geen maat weet te houden, hoe je het ook wendt of keert slecht voor de gezondheid. Het wetsvoorstel dat minister Bomhoff verdedigde is een uitwerking van een Europese richtlijn die vooral betrekking heeft op wat er op pakjes sigaretten wel en niet mag. Belangrijkste punt daarbij is dat het voortaan niet meer is toegestaan om aanduidingen af te drukken waarvan de suggestie uitgaat dat bepaalde rookwaren eigenlijk helemaal niet zo schadelijk zijn voor de volksgezondheid. SGP-woordvoerder Van der Vlies had er geen moeite mee om het ontmoedigingsbeleid op deze manier een duwtje in de rug te geven.

Reclame

Als het gaat over reclame, heeft de SGP een naam op te houden. Fractie en studiecentrum hebben op dit punt in het verleden - om in reclametermen te blijven- aardig aan de weg getimmerd.Tot op heden helaas met maar weinig tastbaar resultaat. Niet omdat de SGP-suggesties niet kunnen, maar omdat de geesten er (nog? ) niet rijp voor waren. Wordt dat nu anders?

De inzet van de SGP op het punt van de reclame is altijd geweest om de zelfregulering die er is om te zetten in dwingende bepalingen, in rechte afdwingbaar Nu is het namelijk nog zo dat de Reclame Code Commissie weliswaar een uitspraak mag doen, maar dat dit zogenaamde vonnis de 'veroordeelde' tot niets verplicht. Daar schieten we dus niet zo veel mee op, zoals veertien dagen geleden weer eens bleek naar aanleiding van een ronduit aanstootgevend, levensgroot billboard langs de A4.

Het college van beroep van de RCC oordeelde na een klacht van drs. Dorenbos' stichting Schreeuw om Leven dat deze reclame voor sekslijnen niet door de beugel kan. Maar de exploitant liet per omgaande weten zich hier niets van aan te zullen trekken. Reden voor ons kamerlid Van der Staaij om hierover aan de bel te trekken bij de regering. Kern van de schriftelijke vragen die hierover aan de regering zijn gesteld is: geef de uitspraken van de RCC een wettelijke status. Dan kan de naleving ervan wél worden afgedwongen. Een kabinet dat zegt op te komen voor (fatsoens)normen en waarden heeft hier een mooie kans om te laten zien dat het haar ernst is.

Overigens bewijst een en ander dat protesteren wel degelijk zin heeft. Menselijkerwijs gesproken was het te danken aan de vasthoudenheid en het doorzettingsvermogen van de Stichting Schreeuw om Leven van drs. Dorenbos dat de RCC een positieve uitspraak deed. Dit was voor onze fractievoorzitter reden om op een spreekbeurt voor de Haagse kiesvereniging nog eens te benadrukken dat wij als SGP'ers ook persoonlijk een verantwoordelijkheid hebben en deze moeten invullen.

Van der Vlies: "Ook wij hebben een taak. Zonder nu op te willen roepen tot een onheilig activisme, het kan onze plicht zijn om ook zelf in het geweer komen! Dat dat werkt, is deze week weer eens bewezen toen het college van beroep van de Reclame Code Commissie oordeelde dat een

schandalig billboard langs de A4 moet verdwijnen. Die uitspraak was te danken aan de vasthoudendheid van een paar doorzetters, verenigd in de stichting Schreeuw om Leven. Daar kunnen we een voorbeeld aan nemen. Laat het niet bij mopperen alleen. Het klimaat om iets te bereiken lijkt nu goed. Daarom, trek ook zelf aan de bel als er iets is waar u moeite mee hebt Geef waardig en bewogen stem aan uw mening. Schrijf een brief, pak de telefoon, neem contact op met politici en ga zo maar door. Dat is niet alleen uw eigen belang, maar daarmee is de hele samenleving geholpen."

Europa

Vorige week donderdag was het weer zover leder jaar debatteert de Tweede Kamer een keer over de Staat van de Europese Unie. Alle onderwerpen die te maken hebben met het EU-beleid kunnen dan ter sprake komen. Aanwezig daarbij zijn gewoontegetrouw de minister-president, de minister van Buitenlandse Zaken en de staatssecretaris voor Europese Zaken, de heren Balkenende resp. De Hoop Scheffer resp. Nicolaï. Een paar jaar geleden is, ondanks protest van onder meer de fractie van de SGP, bovendien besloten om ook Europarlementariërs het recht te geven om tijdens dit debat in 's lands vergaderzaal hun zegje te zeggen. Ook nu waren er dus weer diverse europarlementariërs in de Tweede Kamer.

Namens de SGP voerde mr.Van der Staaij het woord, de

man die na het vertrek van de geachte afgevaardigde uit Nunspeet, mr.Van den Berg, het Europavaantje heeft overgenomen - uiteraard niet de Europese vlag. Dat bleek ook wel uit het feit dat Van der Staaij het positief noemde dat de nieuwe regering er blijk van geeft een realistischer, zeg: minder hoogdravende kijk te hebben op de Europese integratie dan het vorige (paarse) kabinet.

Vooral positief is de aandacht voor het subsidiariteitsbeginsel. Dat is de omgekeerde variant van het beginsel van soevereiniteit-in-eigen-kring. Heel kort samengevat houdt dat beginsel in dat een kwestie moet worden geregeld op het laagst mogelijke (overheids)niveau. Toegepast op Europa: Europa mag zich alleen bemoeien met zaken die ook echt alleen maar op het Europese niveau afgedaan kunnen worden. Kan een zaak beter 'lager' worden afgedaan, dan moet dat ook zo.

De SGP ging vorig jaar pas akkoord met het Verdrag van Nice nadat de Kamer een motie-Van den Berg/Van Middelkoop had aangenomen. In die motie werd de regering opgedragen een subsidiariteitstoets in te (doen) voeren.Van der Staaij kwam op die motie terug met de vraag of en hoe de regering nu eigenlijk uitvoering heeft gegeven aan die motie. Het antwoord

stelde teleur Er kwam een wat vaag antwoord, waaruit in ieder geval niet blijkt dat er veel vaart achter zit om deze, indertijd Ka­-

merbreed ondersteunde wens, ten uitvoer te brengen.Voor mr.Van der Staaij was dit reden om (dit keer met CU-kamerlid Rouvoet) opnieuw een motie in te dienen. Als die wordt aangenomen, komt het kabinet minder makkelijk weg. In deze motie wordt de regering namelijk opgedragen om concreet na te gaan welke EU-regelgeving vervangen zou kunnen worden door nationale wet- en regelgeving.

Heenzendingen

Het is een regelmatig terugkerende ergernis, het feit dat er te vaak verdachten (moeten) worden heengezonden omdat er voor hen geen plaats is in de voor hen bestemde inrichtingen - vroeger heette dat: gevangenissen. Het probleem speelt al jaren, en iedere keer wanneer er weer iets over bekend wordt, begint hetzelfde ritueel: deze of gene Kamerfractie roept de verantwoordelijk minister van Justitie naar de Kamer, alle andere fracties doen ook een verontwaardigde duit in het zakje, de minister erkent dat het toch allemaal eigenlijk niet zou moeten kunnen, hij goochelt vervolgens wat met cijfers en verontschuldigingen, de Kamer herhaalt nog eens dat het toch te gek voor woorden is en vervolgens gaat men over tot de orde van de dag.

Zo, maar in wat minder huis-tuin-enkeuken-taal, schetste SGP-kamerlid Van der Staaij vorige week dinsdag in de Tweede Kamer de voorgeschiedenis van het zoveelste debat over de 'heenzendingen'. Om er moedeloos van te worden. Het is en blijft ergerlijk. Wat de (misschien best wel begrijpelijke) reden ook is van het feit dat mensen op vrije voeten komen die feitelijk achter de tralies zouden moeten zitten, dit soort toestanden gaat in tegen ieders rechtsgevoel, en is fnuikend voor het vertrouwen dat burgers hebben in de (rechts)staat. Een "aanfluiting, " zei de SGP'en Het is daarenboven ook niet te verdedigen dat er over het aantal heenzendingen en de achtergrond daarvan, geen exacte gegevens beschikbaar zijn.

Een vraag die in dit verband nogals eens opdoemt is: kunnen er niet meer personen in een cel worden gestopt? En: wat denkt de SGP daar van? Gelet op wat er nu gebeurt, vindt de SGP de optie van meer personen in één cel een "bespreekbaar alternatief." Weliswaar kleven er bepaald schaduwkanten aan deze mogelijkheid (niet zozeer de privacy van gedetineerden, maar wel de veiligheid van de bewakers - dat telt voor de SGP uitdrukkelijk wél), maar het kwaad dat anders mensen los moeten worden gelaten, vindt de SGP zwaarder wegen.

Van der Staaij sloot zich op dit punt in het debat met minister Donner uitdrukkelijk aan bij wat Leefbaar Nederland vertegenwoordiger Teeven (een stevige en terzake kundige oud-officier van Justitie) opmerkte. Dat is dat het dan beter is om meer dan maar vier personen in een cel te plaatsen. Bij twee personen is er altijd het gevaar van kongsievorming (of wel: groep mensen die gezamenlijk voordeel willen behalen), maar bij drie of vier kortgestraften in één cel is de sociale controle gewoon groter. Houdt daar ook rekening mee bij de bouw van nieuwe cellen, aldus Teeven. Het personeel van huizen van bewaring en de directies zijn over déze aanpak wél te spreken. Zoals gezegd, de SGP is het hier helemaal mee eens.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen