Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Jongeren · De broekriem aanhalen

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Jongeren · De broekriem aanhalen

5 minuten leestijd Arcering uitzetten

op 15 september a.s. zal het kabinet Balkenende-ll zijn eerste begroting presenteren. Hoewel de inhoud ervan nu nog niet in alle details bekend is, staat al wel vast dat het een somber verhaal wordt. De werkgelegenheid neemt af, de economie groeit nauwelijks en er moet veel bezuinigd worden. Kortom, iedereen zal er op achteruit gaan.

Zo'n drie jaar geleden leek het niet op te kunnen. De werkgelegenheid, de inkomens, de belastingopbrengsten, de v/insten, alles nam toe. Dankzij de ICT zouden we een economie krijgen die nooit meer krimpt, zouden we de staatsschuld binnen één generatie aflossen, en werden er ook nog grote belastingverlagingen doorgevoerd. De derde dinsdag leverde jaar op jaar jubelverhalen op en minister Zalm stond bekend als de lachende minister. Het was niet moeilijk om de PvdA en de VVD in één kabinet bij elkaar te houden, want er was geld genoeg om beide tegenpolen tevreden te houden.

De euforie voorbij

Tot ieders verbazing is niet alleen het politieke klimaat volledig omgekeerd, maar ook het economische klimaat. De grenzeloze groei is in korte tijd veranderd in een pijnlijke recessie. En het geld dat drie jaar geleden nog over was, is inmiddels als lastenverlichting weggegeven. We dachten dat we het goed voor elkaar hadden, maar we komen er nu pijnlijk achter dat de euforie voorbij is.

De praktijk van de Nederlandse economie is dat er bijna één miljoen WAO-ers zijn, en dat we het tekort aan werkgelegenheid hebben gecamoufleerd door vervroegde uittreding en arbeidstijdverkorting. Ons welvaartspeil is eigenlijk niet meer te financieren, en zonder het aardgas van Slochteren zou de Nederlandse economie al ingestort zijn.

In de jaren dat het niet op kon, hebben we driftig geconsumeerd: verre vakanties, grote auto's, dure verbouwingen, luxe apparatuur voor huishouden en voor ontspanning, enzovoorts. Ook kerkelijk Nederland deed zich tegoed aan de welvaart.Veel te vaak hebben we wereldgelijkvormigheid in het materiële niet als zodanig herkend en gemeden.

Welvaartspeil

Nu het slecht gaat met de economie heeft links Nederland al protesten aangekondigd.Verworven rechten zijn in linkse ogen onaantastbaar.Wie echter enig historisch besef bezit, kan weten dat tijden van grote welvaart nooit oneindig waren. De welvaart van het afgelopen decennium was ongekend; de groei kan niet oneindig doorgaan. Het experiment van de welvaartsstaat is niet duurzaam gebleken, en aan deze realiteit verander je niets door die alleen maar te ontkennen. Het is onvermijdelijk dat we ooit moeten interen op onze welvaart.

Als we die vergelijken met de schrijnende armoede in grote delen van Afrika moeten we eigenlijk concluderen dat onze welvaart asociaal is.Wij leggen een onevenredig beslag op natuurlijke hulpbronnen, en we richten als consumptiemaatschappij voor ongeveer tien procent van de wereldbevolking onherstelbare schade aan aan natuur en milieu. Met handelsbarrières, steeds wisselend immigratiebeleid en fiscale constructies proberen we de welvaart in stand te houden, en we klagen steen en been als we er eens een jaar iets op achteruit gaan of niet meer vooruit.Terwijl Afrikanen die niets hebben, er steeds verder op achteruitgaan ...

Het zegt veel over de veerkracht van onze samenleving dat het voor velen een groot probleem is om een procent inkomen te verliezen als gevolg van een recessie. In de 20e eeuw hebben wij geprobeerd om allerlei risico's uit te sluiten, zodat we in de 21 e eeuw niet meer weten hoe we ermee om moeten gaan.

Bezinning op de welvaartsstaat

Nu zijn er inderdaad Nederlanders voor wie het bestaan in financieel opzicht moeilijk is, bijvoorbeeld gezinnen met kinderen die zich moeten zien te redden met een minimuminkomen. De prijzen van voedsel en kleding, maar ook van onderwijs en gezondheidszorg, zijn de afgelopen jaren flink gestegen, en dan is het echt niet makkelijk om rond te komen van een minimuminkomen.Als SGP-jongeren pleiten wij al jarenlang voor meer politieke aandacht voor deze gezinnen. Maar voor veel andere Nederlanders zou het helemaal niet verkeerd zijn, om een aantal jaren geen inkomensverhoging te ontvangen. Het zou ons v^ellicht aanzetten tot een bezinning op ons consumptiepatroon.

Daarnaast zou het goed zijn als een krimpende economie zou leiden tot een bezinning op de wijze waarop wij onze economie inrichten. Noties als rentmeesterschap, arbeidsethiek en internationale gerechtigheid ontbreken vaak in het economische denken. En de gereformeerde gezindte heeft deze onderwerpen veel te vaak aan anderen overgelaten. Het systeem waarin de werkende klasse steeds harder gaat werken om zichzelf van grote welvaart te voorzien, en tevens een grote nietwerkende klasse te onderhouden, is dringend aan herziening toe.Velen zijn 'afgeschreven' voor de arbeidsmarkt, omdat zij niet meer passen bij de prestatie- en carrièrecultuur.WAO, sociale werkvoorziening, VUT en prepensioen fungeren als vangnet om een nog hogere prestatiedruk mogelijk te maken. Dat dit systeem onbetaalbaar wordt, is vooral een bewijs van de onhoudbaarheid ervan.

Evenwicht

In onze ogen moet Nederland niet klagen dat we de broekriem moeten aanhalen, maar moeten we ons bezinnen op onze leefstijl en consumptiepatroon. Ook moet er meer aandacht komen voor degenen voor wie inkrimpen echt pijnlijk zal zijn. Maar vooral vinden wij een bezinning op de toekomst van onze welvaartssamenleving noodzakelijk. Was het vroeger zo dat de SGP de verzorgingsstaat zonder meer afwees, tegenwoordig erkennen we deze als een realiteit. Maar nu de nadelen steeds groter worden, mag een principiële bezinning hierop niet uitblijven.We moeten op zoek naar een goed evenwicht tussen zorg voor degenen die dat nodig hebben, verantwoordelijkheidsbesef, duurzaamheid en afhankelijkheidsbeleving.

En wat de pijnlijke keuzes voor de aanstaande derde dinsdag betreft: een volwassen samenleving zou op een volwassen manier om moeten gaan met een recessie, want welzijn is veel meer dan alleen welvaart.

Elof Nieuwenhuis,

sectie politiek SGP-jongeren

Dit artikel werd u aangeboden door: Staatkundig Gereformeerde Partij

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 12 september 2003

De Banier | 24 Pagina's

Jongeren · De broekriem aanhalen

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 12 september 2003

De Banier | 24 Pagina's