Parlementair logboek · De draad weer op

No een kerstreces van vier wekert nam de Tweede Kamer veertien dagen geleden de draad weer op. De SGP-fractie opereert momenteel overigens als een eenmansfractie. Zoals inmiddels bekend, vertoeft onze tweede man. Van der Staaij, met zijn gezin geruime tijd in Colombia om daar zijn dochtertje af te halen. Dus moet ir.Van der Vlies in z'n eentje de banier hooghouden in de Tweede Kamer. Dat gaat hem overigens prima af, waarbij het wel erg goed uitkomt dat de Kameragenda momenteel bepaald niet overladen genoemd kan worden.

Een van de eerste onderwerpen waar de Tweede Kamer zich over boog, was een door staatssecretaris van Cultuur Van der Laan verdedigd wetje waarmee, als het wordt aangenomen, kleine nieuwe omroepen makkelijker door kunnen schuiven naar een plekje temidden van de grote gevestigde (publieke) omroepen als AVRO, EO of KRO. De regering presenteerde dit wetje onder de titel 'openheid en continuïteit publieke omroep'. Dat klinkt neutraal en redelijk. Want wie zou er iets op tegen hebben dat er in omroepland openheid heerst en er ook zorg wordt gedragen voor de continuïteit?

Staatssecretaris Van der Laan wil het evenwicht tussen vernieuwing en continuïteit bereiken door een verlichting van de groeiplicht voor aspirant-omroepverenigingen.Wie zich een vaste plek wil verwerven tussen de gevestigde grote omroepen, moet meer dan 300.000 leden hebben. Bij wijze van opstapje wordt er al geruime tijd een ondergrens gehanteerd van 150.000. Wie dat aantal haalt, mag onder de bestaande wet al meedraaien in het bestel, mits er binnen vijf jaar na het afgeven van de vergunning nog eens 150.000 nieuwe leden bij worden gewonnen. Dan wordt de vergunning definitief. Zo niet, dan valt het doek.

BNN

Nu wil het'toeval' dat er momenteel één omroepvereniging is die op dat opstapje van 150.000 staat, maar met het in zicht komen van de vijf-jarengrens niet kan voldoen aan de 300.000 leden. Dat is BNN, een omroep die

zich met name richt op jongeren, en daarbij af en toe programma's uitzendt die gerust spraakmakend

genoemd mogen worden - en dan niet omdat ze zo uitblinken in degelijkheid en kwaliteit, maar om redenen die iedereen wel kan raden. Weinig fraais dus.

Met deze wetenschap in het achterhoofd gaf ir.Van der Vlies in de Kamer te kennen weinig in het wetsvoorstel te zien. Hoe neutraal het allemaal ook door het kabinet wordt gepresenteerd, wie weet wat er op de achtergrond speelt, prikt snel door deze frases heen. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat de woordvoerder namens de SGP-fractie afstand nam van het wetsvoorstel. Dat heeft natuurlijk te maken met de aard van de omroepvereniging die baat heeft bij dit wetje, het heeft bovendien te maken met een algemeen principe dat het niet goed is als er met het oog op één geval een speciale wet wordt gemaakt. Dat noemt men gemeenlijk 'gelegenheidswetgeving'. Daar zou geen kabinet zich aan moeten willen wagen.

Ontsporing

Het spreekt welhaast vanzelf dat Van der Vlies met zijn opmerkingen de nodige reacties opriep. Met name toen hij in zijn bijdrage een verbinding legde tussen het waarden-en-normendebat en het openzetten van de poort voor een omroep van twijfelachtig allooi.Wie zegt de verloedering en ontsporing van de samenleving tegen te willen gaan, maar daar wat betreft het mediabeleid geen concrete maatregelen aan verbindt, maakt zich niet bepaald geloofwaardig, aldus Van der Vlies. En juist als het gaat om geweld, seks en taalgebruik, geeft BNN een wel uiterst slecht voorbeeld.

Van derVlies had zijn woorden nog niet uitgesproken of de vrijheid-blijheid-partijen PvdA en D66 kwamen naar de interruptiemicrofoon gesneld. Of de SGP dan voor een smaak- of normenpolitie is? Of hij in de wet wil opnemen wat er wel en wat er niet via de media kan worden uitgezonden? Van derVlies' antwoord was voor zijn tegenstrevers verbluffend eenvoudig: ja, als dat moet, moet dat maar. De SGP tekent niet voor een vrijheid die in de praktijk een vrijbrief is voor viezigheid en grof geweld. Er wordt nogal eens denigrerend gesproken over moraalridders, maar dat is volstrekt ten onrechte. Liever een moraalridder dan een vuilspuiter!

Kansspelen

Een kwestie waar in politiek Den Haag altijd behoorlijk dubbel wordt gedacht en gedaan, is het gokken. Men erkent aan de ene kant dat gokverslaving een probleem is voor sommige personen en gezinnen, maar biedt aan de andere kant toch volop gelegenheid om op het kwade pad te geraken. Gelukkig is er wel een begin van besef dat de drempel hoger gelegd moet worden, maar dat is helaas nog niet uitgewerkt in een duidelijke aanscherping van het gokbeleid.

Daar komt bij dat allerlei particuliere organisaties en/of instellingen heel wat vindingrijkheid investeren in het omzeilen van de bestaande beperkende bepalingen. De meest recente poging in die richting is afl< omstig van het dagblad De Telegraaf en De Lotto. Met het oog op de aanstaande Europese kampioenschappen voetbal (berg je!) kondigden zij aan om Nederlanders via internet de mogelijkheid te bieden in te zetten op de te spelen wedstrijden. Door gebruik te maken van de vergunning die aan De Lotto is gegeven, worden de beperkingen die in de Wet op de kansspelen zitten handig omzeild.

Nadat de SGP op deze constructie attent werd gemaakt door iemand uit het land die de moeite nam om even contact op te nemen met de ractie, klom onze fractievoorzitter in

de pen. Hij diende een aantal schriftelijke vragen in gericht aan minister Donner van Justitie. De bedoeling van die vragen is helder: geen drempelverlaging bij het gokken.

Thuiszorg

De afgelopen weken is er veel te doen geweest over de thuiszorg. Berichten dat veel mensen die op die zorg zijn aangewezen opeens in de moeilijkheden zijn gekomen door de verhoging van de eigen bijdrage, drongen via de media al snel door tot politiel< Den Haag.Voorspelbare gevolg: een debat over de ontstane situatie met de verantwoordelijke bewindsvrouwe, staatssecretaris Ross.

Namens de SGP was ir. Van der Vlies de woordvoerden Hij legde direct de vinger bij de zere plek. Dat is de brief die door het CAK, het Centraal Administratiekantoor, aan alle 'thuiszorggebruikers' werd verzonden over de nieuwe tarieven. Van der Vlies noemde die brief ronduit "knullig". Dat schrijven was onnodig ingewikkeld, en leidde dan ook al snel tot allerlei misverstanden over de verhoging van de eigen bijdrage. Zelfs deskundigen hadden moeite met het ontcijferen van de tekst en de bedragen. Iets wat staatssecretaris Ross overigens ruiterlijk erkende.

Die brief was extra ongelukkig, omdat het principe waarvoor het kabinet had gekozen om de eigen bijdrage aan te passen, gewoon goed was: degenen die het best bij kas zitten, moeten het meest betalen, terwijl personen die van weinig moeten rondkomen zoveel mogelijk ontzien worden. Een goed uitgangspunt, zei Van der Vlies, maar als dat niet duidelijk is voor de betrokkenen, dan vraag je dus om moeilijkheden. Conclusie van de SGP, later ook onderschreven door de staatssecretaris: het had beter gekund en beter gemoeten. Dan was veel onterechte onrust voorkomen!

Motie-Van der Vlies

Is daarmee alles opgelost? Nee. Want alleen de thuiszorgcijfers zijn niet voldoende om goed zicht te hebben op de positie van de minst draagkrachtigen en anderen die op hulp en bijstand zijn aangewezen. Er zijn door het kabinet namelijk ook op andere terreinen lastenverhogingen aangekondigd, en als je al die effecten allemaal bij elkaar optelt kan het voor sommigen best wel erg slecht uitpakken. Van der Vlies wees daar nog eens op, en stond daar bepaald niet alleen in.

Cruciaal in het debatje met de regering stond en staat daarom de motie-Van der Vlies, die eind vorig jaar werd ingediend en Kamerbreed werd aangenomen. Die voorziet erin dat, zodra duidelijk is waar de pijn het grootst is en dat die pijn voor sommige groepen onevenredig zwaar is, aan betrokkenen compensatie moet worden geboden. Uiteraard zal de SGP en zal de Kamer als het nodig is het kabinet aan de motie-Van der Vlies herinneren en houden. Zodat, als de nood aan de man of vrouw komt, er voor hen ook daadwerkelijk iets zal worden gedaan.'Christelijk-sociaal' dus.

Achterlioek

Vorige week donderdag was Nationale Gedichtendag. Het is al jaren gebruik dat sommige kamerleden er dan blijk van geven een dichtader te hebben, of in ieder geval gevoel te hebben voor de muze van de poëzie. Nu wilde het geval dat de Tweede Kamer vorige week donderdag de hele dag debatteerde over de herindeling van een aantal gemeenten in de Gelderse Achterhoek - en enkele plaatsen daar in de buurt. In dit logboek verwijs ik belangstellenden uit die regio nog eens naar de website van de SGP waarop alle bijdragen van de SGP na te lezen zijn. Niet-pc-bezitters kunnen ook altijd bij de Kamerfractie terecht om de speech op te vragen - waarmee de logboekschrijver zich ontslagen acht van een verslag van dat debat in De Banier.

Wel nog dit. Het gedicht dat onze fractievoorzitter op het spreekgestoelte ten gehore bracht. Het is een gedicht geschreven door wijlen Ida Gerhardt, de dichteres die een belangrijk deel van haar leven woonde en werkte in Warnsveld, een van de gemeenten die op de schop gaan. De titel luidt toepasselijk:

Het erfgoed Vooroudertrots: goed ingeklonken land. Ik heb een aard die ingeklonken is En uitverweerd.Waarin gezonken is tot zware grond een laag van tegenstand.

Bij de behandeling van een gemeentelijke herindeling niet misplaatst, temeer omdat de SGP zich ook wel enigszins herkent in de dichtregels. Gevoegd bij het feit dat de dichteres uit de herindelingsregio kwam en er in Warnsveld en omgeving veel tegenstand was en is tegen het wetsvoorstel dus al met al een toepasselijk gedicht.

Educatie en beroepsonderwijs

Twee weken terug behandelde de Tweede Kamer een "technische herziening" van de Wet educatie en beroepsonderwijs.Achter die techniek zat echter wat méér. Voor een goed begrip: in de BVEsector (jargontaai voor het beroepsonderwijs) geldt niet de bescherming van artikel 23 van de Grondwet, waarin de vrijheid van onderwijs is geregeld. De reden daarvan is dat de wet waarin het beroepsonderwijs is geregeld geen bijzonder onderwijs kent.

Toch is al in de jaren '90 van de vorige eeuw een verzoek van de toenmalige partijen SGP GPV en RPF gehonoreerd om in het beroepsonderwijs ook ruimte te scheppen voor'richtingsunieke instellingen'. Het resultaat was één reformatorische school (Hoornbeeck-college) en een vrijgemaakte (Menso-Altingcollege). Deze instellingen waren tot voor kort echter nog steeds gebonden aan oude beperkende voorwaarden, met als gevolg dat deze scholen geen nieuwe opleidingen mochten en konden aanbieden, ook toen bleek dat er wel degelijk vraag naar was.^

Geconfronteerd met deze stand-still bleek het ministerie van Onderwijs bereid om de alleszins gerechtvaardigde en redelijke wensen die leven op beide instellingen te honoreren: het Hoornbeeck (centrale vestiging in Amersfoort) en Menso-Alting (idem Groningen) mogen gaan uitbreiden.Tijdens de behandeling in de Tweede Kamer van het wetsvoorstel stond SGP-woordvoerderVan der Vlies met name stil bij het punt (behoud van) identiteit. En, het moet gezegd, ook hier bleek het kabinet bij monde van staatssecretaris Nijs van Onderwijs bereid de SGP en de andere fracties die daarom vroegen tegemoet te komen. Als het aan haar ligt zijn deze scholen gerechtigd om, als waren het bijzondere scholen, via een specifiek toelatingsbeleid de eigen 'kleur' te bewaken.

En dat is winst!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen