Tweede Kamer · Vragenuurtje

Terwijl PvdA-fractievoorzitter Tichelaar pleitte voor afschaffing van het wekelijkse vragenuurtje in de Tweede Kamer, liet zijn collega Wilders van de PvdV weten voor uitbreiding van het uurtje te zijn tot twee uur. Het uiteinde van deze fractievoorzitterlijke fodders zal wel ongeveer in het midden komen te liggen: het huidige vragenuurtje blijft gewoon bestaan. De een toetert wat, een ander foetert terug en het netto rendement is een heleboel woorden en het daadwerkelijke resultaat nul komma nul. Nét het vragenuurtje

Geneuzel

Achtergrond van beide mopperaars is dat het vragenuurtje niet voldoet aan de verwachtingen. Tichelaar wil ermee stoppen omdat de debatjes in de praktijk weinig tot niets voorstellen. Hij ergert zich aan het wekelijks terugkerende geneuzel over kleine kwesties.Wilders deelt die ergernis en vindt evenééns dat het vragenuurtje tot niets leidt, maar trekt vervolgens de tegenovergestelde conclusie: geef het debat meer inhoud door het een uur langer te maken - alsof het verlengen van iets wat

niet goed functioneert ertoe leidt dat het dan ineens beter functioneert

Wie er regelmatig bij is of het vragenuurtje via de televisie volgt (het'uurtje' wordt rechtstreeks uitgezonden), zal moeten erkennen dat het doorgaans een weinig verheffende bezigheid is. Naar het schijnt krijgt de telefooncentrale van de Tweede Kamer iedere dinsdag tijdens en na het vragenuurtje een stroom van klachten te verwerken. Waar men zich steevast aan stoort is het feit dat de kamerleden die géén vragen stellen stelselmatig fungeren als stoorzender

Die klachten zijn begrijpelijk en volkomen terecht. Het vragenuurtje was ooit bedoeld om de Tweede Kamer wat levendiger te maken.Welnu, dat is gelukt, alleen zit'm die levendigheid niet zozeer in de directheid van de gestelde vragen en de frisheid van de gegeven antwoorden, maar in het oeverloze gewauwel in en rond de vergaderzaal. Het is er een komen en gaan van kamerleden, medewerkers, voorlichters en ambtenaren die de gelegenheid van het vragenuurtje te baat nemen om de laatste nieuwtjes uit te wisselen. Het geroezemoes dat hierdoor wordt geproduceerd is tot ver in de omtrek van de vergaderzaal te horen.

Hangplek

Deze wanordelijkheden zijn de Kamervoorzitters een doorn in het oog en oor. De voorganger van huidig Voorzitter Verbeet, Frans Weisglas, dirigeerde een paar jaar geleden de parlementaire pers naar de ruimte vóór de vergaderzaal, waar dan ook prompt een soort van hangplek voor journalisten ontstond. Ook toen de vereniging van parlementair journalisten hier heftig tegen protesteerde, liet Weisglas zich niet vermurwen. Maar veel hielp deze verbanning van de persmuskieten niet.Want het kwaad zat en zit niet alleen en in de eerste plaats bij hén, maar minstens zo veel bij de kamerleden zélf.

Wat óók voor afschaffing van het mondelinge vragenuurtje lijkt te pleiten, zijn de door de regering gegeven antwoorden. Meestal zijn de antwoorden die de ministers en staatssecretarissen geven wel erg voorspelbaar en/of nietszeggend. De vragensteller blijft na zijn vragenrondje dan ook niet zelden met een katterig gevoel zitten, iets wat óók te maken heeft met de geringe bereidwilligheid van kamerleden van de regeringspartijen om bevrinde bewindslieden het vuur na aan de schenen te leggen.

Overigens klinken de klachten over het vragenuurtje al vanaf het prilste begin. De mogelijkheid om aan de bewindslieden mondeling vragen te stellen, werd in 1906 - naar Brits voorbeeld - ingevoerd. Een groot succes was het niet, want de stroom vragen kwam pas op gang zo'n zestig jaar later! En de geachte afgevaardigden deden dat niet eens

uit zichzelf. Het waren de Kamervoorzitters Van Thiel( 1963-1972) en Vondeling (1972-1979) die een beetje fungeerden als aanjagers. Beiden vonden dat er wat meer "klank en kleur verleent diende te worden aan de parlementaire welsprekendheid."

Flitsend

En zowaar, er meldden zich steeds meer vragers bij de Voorzitter. Binnen betrekkelijk korte tijd steeg het aantal mondelinge vragen van nul naar ruim honderd. Daarna

ebde deze vragenvloed weer enigszins weg. Momenteel zit het aantal mondelinge vragen al weer een paar jaar tegen de 100 per jaar. Maar - en dat is de kern van de zaak en tegelijkertijd zo triest - een "scherp en flitsend debat" is nooit de resultante van veel en vaak vragen stellen. Een goed debat krijg je pas als er echte tegenstellingen zijn en als degenen die elkaar met hun standpunten te lijf gaan, dat zodanig doen dat iedereen het kan volgen. Pas dan wordt Den Haag weer levendig.

En dat is nu het grote nadeel van het vragenuurtje - ooit bedoeld om een levendig debat te krijgen, maar gewoon niet geschikt. Daarom ook hebben alle veranderingen in de opzet van dit wekelijks verplichte nummer niet het effect gehad dat ervan verwacht werd, te weten een sprankelend debat. Het vragenuurtje moet daarom niet worden afgeschaft, maar gewoon weer worden gebruikt waar het geschikt voor is: om snel informatie te krijgen van de regering over iets wat op dat moment actueel is en op een andere manier niet direct aan de orde komt.Alle andere, hoger gespannen verwachtingen, roepen alleen maar nieuwe vragen op.

Menno de Bruyne

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen