Kort en bondig · Vergroving

Een jaar of wat geleden is zeer tégen onze zin de bepaling uit het reglement van de Kamer geschrapt die het mogelijk maakte om onwelvoeglijke woorden uit de handelingen (de woordelijke verslaglegging van wat gesproken is) te schrappen. Vergaloppeerde iemand zich in het vuur van zijn betoog, of nam iemand woorden in de mond die meer ingegeven leken door boosheid dan door wijsheid, dan had de voorzitter de bevoegdheid het betreffende lid daarop aan te spreken en hem of haar te verzoeken een ander woord te kiezen. In het uiterste geval had de voorzitter de mogelijkheid het gewraakte woord of de betwiste uitdrukking uit de handelingen van de Kamer te houden. Ook vloeken en verwensingen vielen onder deze bepaling.

Enkele malen werden er voorstellen gedaan om deze bepaling te schrappen. Deze zou niet meer van deze tijd zijn, iedereen gaat toch over zijn eigen v/oorden en is zelf verantwoordelijk voor wat hij zegt. Een woord dat de één als onbetamelijk ervaart, kan bij de ander best nog door de beugel. Daarom moest dat toch aan de eigen verantwoordelijkheid worden overgelaten. Vooral door de inzet van onze fractie, in de persoon van nu oud-collegaVan den Berg, bleef de bepaling nog lange tijd gehandhaafd. Maar uiteindelijk sneuvelde hij alsnog. Een meerderheidsbesluit met nog een enkele fractie, waaronder uiteraard de SGP, tégen. De dam die vele tientallen jaren was opgeworpen tegen onfatsoen, vergroving en vloeken, was geslecht. Met als gevolg dat vloeken en krachttermen formeel moeten worden gedoogd, hoewel de mogelijkheid van een berisping in het persoonlijke vlak, een vermanend woord onder vier ogen, altijd blijft. Het valt overigens nog altijd wél op als iemand ongepaste woorden kiest. Mevrouw Verbeet, de huidige voorzitter van de Tweede Kamer, staat er om bekend - ze windt daar gelukkig ook geen doekjes om - dat zij ongepast en onvoorbeeldig woordgebruik betreurt. Nog onlangs deed ze daarvan een mededeling naar aanleiding van een protest van onze SGP-jongeren tegen taalvervuiling en taaiverruwing in het parlement. Er moet front worden gemaakt tegen vergroving en dergelijke, godslasterlijk en kwetsend taalgebruik moet worden geweerd.

Waardigheid

De heerWilders maakte het deze week wel heel erg bont in een fundamenteel debat over de islam. Ik ga vanzelfsprekend zijn grove woorden niet herhalen, maar iedereen heeft zijn optreden als vergroving in de politiek ervaren. Hij liet zich door niets en niemand remmen, het is een beetje zijn handelsmerk geworden. Het opmerke­ lijke, eigenlijk betreurenswaardige is dat veel mensen er blijkbaar door bekoord worden. Die man durft het in elk geval nog wél te zeggen, zo redeneert men dan, alle anderen (ook de SGP-ers) zijn angsthazen.

Zeker, hij legt de vinger bij dingen die ook óns zorgen ingeven en waartegen dus moet worden opgetreden door de overheid. Collega Van der Staaij heeft dat duidelijk verwoord en daarover op een belangrijk onderdeel een motie ingediend, die welwillend werd tegemoet getreden. Maar ernst en bewogenheid, ingegeven door de oprukkende islamisering van onze samenleving, ja beslistheid tegen diverse tendensen en verschijnselen die hierop wijzen, een principiële houding dus, mogen ons niet doen vervallen tot een "van-dik-houtzaagt-men-planken-stijl" zoals collega Wilders die bewust hanteert. De SGP heeft altijd gehecht aan een zekere waardigheid in optreden. Scherpte in argumenten, zeker, in gegeven omstandigheden een felle en gedreven toon, maar altijd spreken met twee woorden. Johannes de Dopende voorloper van de Heere Jezus Christus, gebruikte scherp en fel de beeldspraak van adderengebroed en wit gepleisterde graven, toen het ging om hen die in hun eigen verdienstelijke leven opgingen en daarop hun zaligheid bouwden, maar verwees ook met klem en nadrukkelijk naar "het Lam Gods, dat de zonde van de wereld wegneemt" als de enige Weg tot die zaligheid. Waarschuwen tegen de zonde, bestraffen van on- en bijgeloof, maar ook heenwijzen naar het behoud in Christus.Twee woorden, dat is de Bijbelse toon. De waardige toon, die we te zoeken hebben in welk debat ook. De SGP staat namelijk een Bijbels genormeerde politiek voor.

Overigens was het opvallend dat als eerste de heer Pechtold (een rasechte neo-liberaal, van wie je dat niet meteen zou verwachten!) en in zijn kielzog enkele andere woordvoerders vonden dat de in hun oren stuitende taal van de heerWilders niet had behoren te zijn toegelaten door de voorzitter. Deze op haar beurt herinnerde er fijntjes aan dat het juist hun partijen waren die haar deze bevoegdheid, een paar jaar geleden nog slechts, hadden ontnomen. Het kan verkeren! Nog maar eens over nadenken dus. Beter ten halve gekeerd, dan ten hele gedwaald. Er is een weg terug. Die weg in te slaan, zou de waardigheid van het parlement ten goede kunnen komen.

Nu weet ik best dat men er vroeger ook wel wat van kon. Diverse nagelaten boekwerken en pamfletten getuigen er van.Tegelijk echter, was er niet zelden ook een ondertoon van respect tegenover de gesprekspartner als mens.Toornen tegen de zonde, maar de zondaar vriendelijk tegemoet treden met het oog op, en onder het gebed om zijn behoud. Als je dat doen mag in het besef zelfde voornaamste der zondaren" te zijn (zoals de apostel Paulus dat verwoordt) en het dus ook broodnodig hebt van genade te leren leven en daar iets van laat doorklinken, zou er iets positiefs vanuit kunnen gaan. Een waardige toon, die niets afdoet van de waarheid, maar ook werft voor de Waarheid. Onder beding van de onmisbare zegen van God. Zo is een kamerdebat een goed voorbeeld voor anderen in onze samenleving.

8 september 2007

Van der Vlies

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen