Israël: eenling op het wereldtoneel?

Staat Israël er internationaal dan zo verlaten, zonder vrienden, voor? Laten we dat eens kort peilen in de nasleep van de jongste Gaza-crisis bij turkije (traditionele bondgenoot in de regio), de VS en de Europese Unie.

Israël-Turkije
“Wat kunnen wij van een onderzoek door een staat met criminele status verwachten?” Deze uitspraak van de Turkse Minister voor Buitenlandse Zaken typeert de huidige gespannen relaties tussen Ankara en Jeruzalem. Deze verslechtering in de Israëlisch-turkse verhoudingen vloeit rechtstreeks voort uit de islamisering van het externe beleid van Turkije gedurende de afgelopen jaren. Onder premier erdogan, leider van de islamitische regeringspartij AKP, zocht Ankara openlijk toenadering tot de Islamitische Republiek Iran, Syrië en Hamas. Deze koerswijziging staat haaks op de veiligheidsbelangen van de Joodse staat Israël én van de westerse wereld. Zij is bovendien in eigen land zeer omstreden bij de seculiere opponenten van de AKP.

De Israëlische Turkije-expert prof. efraim Inbar nam in zijn analyse “Turkey Says Good Bye to Israël and the West” (Turkije zegt Israël en het Westen vaarwel, 1 juni) bepaald geen blad voor de mond. Slechts een regeringswisseling in Ankara kan turkije nog terugvoeren in het westerse kamp en het partnerschap tussen Ankara en Jeruzalem herstellen. De hoogleraar van de Bar-Ilan Universiteit zet derhalve zijn hoop op de Turkse verkiezingen van juli 2011. Tenzij Erdogan die vervroegt...

Israël-VS
Twee recente voorvallen in het Amerikaanse optreden tegenover Israël hebben mijn reserves tegenover de regering- Obama doen groeien. ten eerste gingen de VS akkoord met een internationale verklaring over een toekomstig kernwapenvrij Midden-Oosten waarin wél Israël wordt genoemd, maar uitgerekend de illegale nucleaire activiteiten van Iran en Syrië buiten schot blijven. ten tweede blokkeerden de VS niet een VN-veroordeling van ‘de daden’ die tot het verlies van levens leidden op het turkse schip Mavi Marmara. In de media heette de Joodse staat prompt de schuldige.

Deze dubbele Amerikaanse weigering Israel in internationale fora ruggensteun te bieden, vormde ook de directe aanleiding tot een snijdend commentaar van Midden-Oostenexpert elliott Abrams, die van 2001 tot 2009 deel uitmaakte van de Nationale Veiligheidsraad van de VS. Dat commentaar droeg de harde, eerlijke titel: “Joining the Jackals”, vrij vertaald “de overstap naar de jakhalzen”. Die “jakhalzen” huizen met name in de Verenigde Naties. Juist in dat forum dienen de VS de rug te rechten. Israël beschouwt de VN als een uitstekende barometer van de positie van het Witte Huis. Waar staan de VS voor in deze wereld? Ziet president Obama Israel als een hindernis in zijn streven de VS als een meer progressieve macht op het wereldtoneel te positioneren? Wij kregen het antwoord, concludeert Abrams. Opnieuw! Het Israëlbeleid van het Witte Huis onderscheidt zich door distantiëring en pressie, kortom, door het ontbreken van solidariteit met de Joodse staat. Abrams roept Israëls vrienden in de States op de Joodse staat te verdedigen. Ja zich op te maken voor “een lang gevecht”.

Israël-Europa
Die hartekreet van elliott Abrams herken ik helemaal na bijna elf jaar Europese ervaring. Wat ik mij wens, is zijn strijdbaarheid in Europees verband. Want daaraan schort het vaak helaas. Met als resultaat een eenzijdige pro-Palestijnse respectievelijk anti-Israëlische opstelling binnen de Europese Instellingen. In Brussel moeten de Europese vrienden van Israël onvermoeibaar strijden voor:

- Het bestaansrecht en de veiligheid van de Joodse staat in het Midden-Oosten.
In Brussel moeten de Europese vrienden van Israël onvermoeibaar strijden tegen:

- Alle uitingen van antisemitisme binnen de lidstaten van de Europese Unie, een aangegane verplichting trouwens met Israël.
Daarbij bevindt zich de SGP in het voorste gelid! Hetzelfde geldt voor de SGP in Den Haag. Als ware vrienden van Israël!

Slot
Nogmaals de vraag: Israël, een eenling op het wereldtoneel? Alsof de God van Israel afwezig zou zijn? Onbestaanbaar op grond van Zijn Woord. Laten wij luisteren naar Isaäc Da Costa in zijn verbondenheid met Jodendom en Christendom.

Als jood spreekt hij:
Zy hebben, zegge Isrel, van ouds my gekweld,
Benaauwd van der jeugd aan, geploegd als een veld.
Toch hebben zy tegen my niet overmocht.
Maar rouw blijft mjn deel en mijn leed onbezocht.

Als Christen belijdt Da Costa:
Neen, antwoordt het Godswoord, dat nimmer vergaat
Niet altijd blijft Isrel der volkeren smaad.
Voor hem bad zijn Koning aan ’t smadelijk kruis.
Haast komt de Verlosser tot Israëls huis.

Korte versie speech verkiezingsavond Doorn/maandag 7 juni

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen