Zwarte kousen

Hij was een tijdje minister voor bestuurlijke vernieuwing. Pechtolds enige bestuurlijke vernieuwing was z’n nietszeggende aanwezigheid in de tweede Kamer in 2006. Hij flankeerde toenmalig vicepremier Brinkhorst toen die kwam opbiechten dat D66 de stekker uit het kabinet- Balkenende had getrokken. Pechtold stond toen naast hem. Hij zei niks. He-lemaal niks. Alleen z’n hondstrouwe ogen zeiden iets, en voor zulke ogen ben ik, dat weet u, erg gevoelig: “Ben ik in beeld?”

Waarmee maar weer eens bewezen dat er politici zijn die groot genoeg zijn voor een servet of slabbetje, maar te klein voor het tafellaken. Wat niet wegneemt dat de ex-veilingmeester (“Wie biedt er meer? eenmaal, andermaal, verkocht”) die zichzelf heeft uitgeroepen tot de liberaal der liberalen, zijn rol als oppositioneel kamerlid met verve speelt. Goedgebekt, ad rem, met flair, scherp. en hij bezigt one-liners die erin gaan als zoete koek in een kliekje linkse liberalen.

Lede ogen
Afgelopen week congresseerden de Democraten uit het jaar 1966 in de Residentie. De Volkskrant berichtte daarover dat het politieke talent uit Wageningen “niet alleen de samenwerking met de PVV met lede ogen aanziet,” maar dat hij ook de hulp van de SGP “vreest.” Dat “met lede ogen” aanzien van de PVV, wil ik best geloven – niemand kan per slot van rekening aandoenlijker met lede ogen kijken dan Alexander Pechtold. Maar dat hij vreesachtig is, dat had ik niet achter de democratische voorman gezocht. Wat overigens meer zegt over mijn gebrekkige speurzin dan over de kwaliteiten van Pechtold als vrezer des vaderlands.

Waar Pechtold volgens de krant vooral benauwd voor is, is dat de VVD op weg is naar een, zoals hij het op de van hem gebruikelijke gevatte wijze formuleerde, ‘zwartekousenliberalisme’. Zwartekousenliberalisme! Je moet er maar op komen. En je moet maar durven. Een hondsbrutale opmerking eigenlijk.

Zelf ben ik regelmatig getuige van de, ik herhaal het nog maar eens, snedige optredens van Pechtold in de tweede Kamer. Hij ziet er altijd keurig uit, alsof hij zó is weggelopen uit de etalage van de klassieke herenmodezaak Meddens aan de Hofweg of de confectie-afdeling van Maison De Bonneterie aan het Buitenhof. Strak in het pak, overhemd gesteven, een perfect geknoopte stropdas. Af gewoon. en als je ‘m van boven tot onderen monstert, dan zie je dat meneer onder z’n broekspijpen sokken draagt die smaak en kwaliteit verraden.

Kleur?

Zwart.

(En als z’n woordvoerder het ontkent, ben ik kleurenblind.)

Theo Joekes
Over zwarte kousen gesproken. Het waren de lievelingskledingstukken van een van de meest liberale parlementariërs die Nederland ooit gekend heeft. Het was het veelkleurige VVD-kamerlid Theo Joekes. Hij durfde als enige ooit dwars tegen zijn partij in te gaan toen de RSV-enquêtecommissie een politiek dodelijk oordeel velde over een ‘eigen minister’, Gijs van Aardenne. Voor straf werd Joekes door de VVD op een onverkiesbare plaats gezet. Maar veel liberale kiezers pikten dat niet. Met maar liefst ruim 280.000 voorkeurstemmen werd hij in 1986 in de Tweede Kamer herkozen.

Een liberaal pur sang, die Joekes. In het openbaar verscheen deze onversneden liberaal van het oude stempel altijd in dure donkere maatkostuums, met steevast bijpassende effen zwarte sokken. Gevraagd waarom hij toch altijd zwarte kousen droeg, luidde zijn zuinige antwoord: “Kwaliteit is op den duur altijd goedkoper en een kapotte zwarte sok kun je altijd ruilen met een exemplaar van een ander zwart paar”.

Met andere woorden: met zijn sneer richting VVD krijgt Pechtold de kous op de kop.

Een zwarte, wat mij betreft.

Zwart goud
Tenslotte nog dit. De fractie is de laatste weken overstelpt met het zwarte goud. er is inmiddels zó veel drop in de Tweede Kamer afgeleverd, dat gevreesd moet worden voor een significant hogere bloeddruk bij de SGP in vergelijking met de ons omringende fracties. Gezien de ingewikkelde en precaire politieke situatie op dit moment, kan dat ook voor de stabiliteit van ’s lands regering ernstige consequenties hebben.

Omdat de SGP geen crisis op haar geweten wil hebben die ertoe zal leiden dat de macht wordt overgenomen door linkse zwartekousenliberalen, kondig ik bij dezen een dropstop af.

Tijdelijk, dat spreekt vanzelf.

Van deze gelegenheid maak ik tevens gebruik om de gulle gevers van hondenbotten en –kluiven dank te zeggen. Ook díe vallen in Den Haag in de smaak. Mocht er ook van deze lekkernij een overschot gaan ontstaan, dan zal ik niet aarzelen om ook de zeurkous van D66 een vette kluif toe te werpen…

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen