Geen propjes

Dat laatste wil ik als woordvoerder uiteraard bevestigen noch ontkennen, maar of dat nou alle media-aandacht rechtvaardigt, ik heb daar zo m’n twijfels over. En er hoeft maar één niet-leuke SGP’er op te duiken, en de stelling van die prominente politicus valt in duigen. Ik kan me overigens niet voorstellen dat er óók niet-leuke SGP’ers zijn, maar wat ik me allemaal niet voor kan stellen, daar heb je geen voorstelling van.

Weinig tijd dus. Ik zal de trouwe lezers van De Banier dan ook moeten teleurstellen. Geen propjes dit keer. Alleen een verhaal uit de oude doos dit keer. Een opgewarmd prakkie uit het verleden. Als ik daar strafregels voor moet krijgen, hoor ik dat wel. Hopelijk tot de volgende keer.

Broekriem

Zo successievelijk vertrekt er vanaf het Binnenhof een parlementaire delegatie naar paleis Huis ten Bosch. Koningin Beatrix stelt er namelijk prijs op om, net als haar moeder en grootmoeder, zo af en toe kamerleden over de vloer te krijgen voor een nadere kennismaking en een goed gesprek. Net als ieder andere Nederlander kent onze vorstin onze volksvertegenwoordigers verder ook alleen maar uit de krant of van de TV.

De periodieke bezoekjes passen binnen het streven van het staatshoofd om op de hoogte te blijven van wat er leeft in onze volksvertegenwoordiging. Meestal gaat een groep gelijk-geïnteresseerden naar de koningin, dit om te bewerken dat het gesprek - bedoeld als gedachtenwisseling - zo veel mogelijk vruchten afwerpt en niet ontaardt in potsierlijk partijpolitiek gekrakeel.

Het laat zich raden dat onze huis-tuin-enkeuken- parlementariërs een ontvangst ten paleize enigszins gespannen tegemoet zien. Want laten we eerlijk zijn, een onderhoud met Hare Majesteit is weer eens wat anders dan een gesprek met deze journalist of gene belangenvertegenwoordiger. Logisch daarom dat vlak voor het vertrek naar de koningin nog eens extra secuur in de spiegel wordt gekeken of de stropdas wel recht zit en de broek in de plooi

Kraag

Al weer enige jaren geleden stond voor de spiegel het CDA-kamerlid Henk Couprie. In het Kamergebouw kleedde hij zich om. Zorgvuldig veegde hij de laatste pluis van zijn kraag en kamde zijn haar keurig in model. Wie schetst de schrik van deze brave CDA-borst als hij met ontzetting tot de ontdekking komt bij alle voorbereidingen één gewichtig detail over het hoofd te hebben gezien. Bij het zondagse zwarte pak dat speciaal voor deze gelegenheid van huis is meegenomen, zit niet de bijpassende broekriem.

Waar haal je in zo’n situatie zo snel een zwarte buikriem vandaan? Met deze vraag pijnigt Couprie zich tot zwetens toe, totdat - als bij ingeving - door zijn gedachten schiet: DE SGP. Het moet al wel gek gaan wil er bij de mannenbroeders geen zwarte broekriem te bekomen zijn…

Klop

In de SGP-fractiekamer zitten de kamerleden Van Rossum, Van der Vlies en hun medewerkers genoeglijk bijeen om, zoals gebruikelijk, gemeenschappelijk de lunch te nuttigen. Dan wordt de prettige conversatie en het gekauw der kaken der tanden plotsklaps onderbroken door een klop op de deur. Lichtelijk verbaasd kijken de staatkundig-gereformeerde broeders op van hun erwtensoep als ze in het deurgat de gestalte van CDA-broeder Couprie ontwaren, in hagelwitte en gesteven hemdsmouwen, maar van onder met opvallend opkrullende broekspijpen.

De vraagtekens zijn van de SGP-gezichten af te lezen. Wat brengt een CDA-collega ertoe in een dergelijk tenue tijdens het middaguur de SGP-burelen met een bezoek te vereren? Bedremmeld legt Couprie, die begrijpt nu toch wel een verklaring schuldig te zijn, het penibele van zijn situatie uit, schoorvoetend toegevend weinig heil te verwachten van het zwarttillende vermogen van zijn eigen CDA-medestanders.

De immer behulpzame fractievoorzitter Van Rossum is de eerste die spontaan zijn colbertje opzij schuift, daarin weldra gevolgd door de anderen. Allen stellen, nieuwsgierig naar beneden turend, een nader onderzoek in naar de kleur van de aangehaalde buikriem. En zowaar, een der fractiemedewerkers biedt uitkomst. Begripvol en met hart voor hulpbehoevende CDA-naaste, staat de SGP’er als een moderne Sint Maarten zijn pikzwarte broekriem af.

Appeltje

Dagen later, de koningin zowel als de leden van de Staten-Generaal breken zich al lang weer het hoofd over andere gewichtige staatszaken, treft een SGP-medewerker ‘s morgens bij binnenkomst iets merkwaardigs aan op zijn bureau. Er ligt geen briefje bij, noch is een mondelinge mededeling achtergelaten, maar de boodschap spreekt voor zich: omwikkeld door een zwart lederen broekriem, bloost een appeltje van oranje hem tegen.

Menno de Bruyne in 1987

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen