Speelbal in de dramademocratie

Speelbal

Inmiddels dringt steeds meer door dat deze hele affaire van alle kanten stinkt. Ook in dagblad Trouw, meestal te vinden in linksige kringen binnen CDA en CU, ging het erover. Dat deed men onder het kopje ‘Politiek kindermisbruik’, ontleend aan hoogleraar Geschiedenis, Media en Cultuur Henri Beunders. Hij had het over Mauro als “speelbal van politieke, commerciële en individuele belangen.”

“Slechts één politicus zei iets verstandigs en oprechts over de zaak-Mauro. SGP’er Kees van der Staaij: ‘De Kamer heeft veel te veel tamtam gemaakt en daardoor verwachtingen gewekt die ze niet kan inlossen.” Een dag later sloot Frits Wester (RTL Nieuws) zich daarbij aan. “Kamerleden moeten wetten veranderen die niet deugen. Dat hebben ze jarenlang nagelaten. Dan staat er ineens een jongen op uit Angola en is de hele Kamer in rep en roer. Maar ze weten dat ze Mauro op basis van de huidige wet niets kunnen bieden. En de tijd om een uitzondering te maken is voorbij. Ook dat weten ze.’

Wat vind je er zelf van, bleef collega-journaliste Ingeborg Beugel maar zuigen aan de ‘P &W’-tafel. ‘Ik vind ervan’, zei Wester onverstoorbaar, ‘dat de Kamer er een enorme bende van heeft gemaakt. Er zijn de afgelopen jaren honderden Mauro’s teruggestuurd naar Angola en je hoorde er geen Kamerlid over. Je doet deze jongeren ongelooflijk onrecht door Mauro te geven wat hen is onthouden.’

Ook andere tv-journalisten hadden bitter weinig waardering voor het politieke handwerk uit Den Haag. Kees Boonman (Een- Vandaag): “Het enige dat de oppositie wil, is de coalitie splijten en het CDA de zwartepiet toespelen. Daartoe hebben ze Mauro geëxploiteerd. Het wachten is op het moment dat het CDA wordt verlost van het ondraaglijk lijden in deze regering.” Zelfs de Vara was het opportunisme van de oppositie beu. Prem Radhakishun in ‘DWDD’: “Mauro is een open wond voor het CDA en de oppositie blijft er maar zout in strooien. Waarom zijn de oppositiepartijen tegen een studievisum als dat de enige mogelijkheid is om Mauro hier te houden? Waarom stuurde de PvdA in 1997 Gümüs het land uit en wilde Albayrak in 2007 hetzelfde doen met Mauro? Het enige doel van dit debat is om het CDA kapot te maken.” Was dit de Vara? Ja, dit was de Vara.”

Breekijzer

Iemand anders die de staf brak over de gang van zaken was Volkskrant-commentator Martin Sommer. Eerder dit jaar won hij de Anne Vondeling prijs voor parlementaire journalistiek. Hij schreef in ‘zijn’ krant:

“Mauro werd dus politiek gemaakt, nijver geholpen door de media. De aanstichters waren de twee CDA-dissidenten die vooral met hun gezichtsverlies bezig waren en de afdeling Limburg van dezelfde partij die punten dacht te scoren. En daartegenover de oppositie, aangevoerd door GroenLinks, die Mauro als breekijzer gebruikte om een verafschuwd kabinet te beschadigen. Dat alles onder het uitspreken van vrome mompelingen dat de Kamer zich natuurlijk niet met individuele gevallen moest inlaten.

Links en rechts blijken elkaar qua populistische oprispingen aardig in evenwicht te houden. Het briefje dat Henk Bleker over tafel schoof bij P&W is keurig in balans met de dramatische oproep van Mauro die hijzelf niet had gelezen. De half doorgesneden hals van Spekman kon het moeiteloos opnemen tegen het achteraf slappe ‘doe es normaal man’ van Wilders en de premier. En uiteindelijk was Mauro geen stap verder dan in het begin, omdat GroenLinks het van groter belang vond het CDA te beschadigen door een motie op de lange baan te schuiven waarmee de jongen in elk geval voorlopig in Nederland had kunnen blijven.

Mauro overschaduwde volkomen het oneindig belangrijker nieuws van het begin van het einde van de euro. Ook het CDA-congres ging alleen maar over Mauro. Begrijpelijk en misschien terecht, aangezien Nederland wat betreft die euro weinig in de melk te brokkelen heeft. Maar ook veelzeggend. Je hoort wel dat de politiek zo verzakelijkt is dat met het verlopen van de ideologieën ook de idealen zijn verbleekt. Het tegendeel blijkt het geval. Er is meer dan ooit plaats voor idealen. We zijn allemaal GroenLinks geworden. Politiek draait steeds meer om het demonstreren van een mooie inborst, aangezien de reële sociaal-economische kwesties worden bekokstoofd in kantoren waar wij toch geen invloed hebben.

(…) Politiek theater is geworden. Rechts de emopolitiek van de PVV die vindt dat Mauro gewoon weg moet. Links de gewetenspolitiek die vindt dat Mauro gewoon moet blijven. Tussen dat publicitaire geweld maakt de parlementaire politiek een armzalige indruk. Procedures, ellenlange vergaderingen, compromissen en het idee dat je je moet neerleggen bij een beslissing al bevalt die niet, dat is al bij al een slechte voorstelling. In het politieke theater vallen acteur en verhaal samen. Dat verklaart waarom de ideologie weliswaar is verdwenen, maar de haat groter is dan ooit. Kijk naar de arme minister Leers, die geen beste schurk op de planken zet, maar evengoed bij de uitgang door de menigte wordt opgewacht.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen