Laaielichters

Je zou dan ook verwachten dat in de Tweede Kamer alleen Tweede Kamerleden hun mondje mogen roeren. Maar logica is niet het sterkste punt in Den Haag. Eén keer per jaar mogen in de Nederlandse Tweede Kamer namelijk ook leden van het Europese Parlement het woord voeren. Járen geleden is daartoe in een vlaag van verstandsverbijstering besloten. Weliswaar sputterde de SGP met nog een paar partijen tegen, maar een meerderheid vond dat de Europarlementariërs niet alleen Brussel en Straatsburg onveilig mogen maken, maar ook Den Haag.

En zo geschiedde het dat vorige week donderdagavond de minister-president, de minister van Buitenlandse Zaken en de staatssecretaris voor Ontwikkelingssamenwerking -toch niet jongens waarvan je denkt dat het niet de eersten de besten zijn- (….eventjes over nadenken) zich uren achtereen onledig hielden met het aanhoren van niet alleen de Harry van Bommels en Nebahat Albayraks van deze aarde, maar ook de Bas Belders en Hans van Balens van dit Europa. Persoonlijk prefereer ik overigens het laatste koppel boven het eerste, maar daar gaat het nou even niet om. Mijn punt is dat de Kamer voor Kamerleden is en het Europarlement voor Europarlementariërs. Zo moeilijk is dat nou toch ook weer niet, zou je zeggen….

Graaiers

Door een twitterberichtje van een zekere Hendrik Verhoef verzeilde ik tijdens het debat over de deplorabele staat van de Unie een poosje op de publieke tribune, en zo kon het gebeuren dat ik getuige was van dit stukje schouwtoneel. Nu hoor je regelmatig beweren dat alle politici laaielichters zijn (iets wat ik zelf altijd ten stelligste ontken omdat ik óók politici ken die dat níet zijn), maar tot m’n niet geringe verbazing zag ik met eigen ogen dat tenminste één politicus zich schuldig maakte aan misschien dan wel niet laaielichterij, maar wel aan laaieschuiverij. Uiterst pijnlijk was dat dat uitgerekend een Europarlementariër was, die daarmee het stereotiepe beeld van Eurograaiers bevestigde.

In het kader van ‘name and blame’ onthul ik in de kolommen van De Banier zijn naam. Het was Wim van de Camp, leider van het CDA in het Europese Parlement. Tijdens het debat draaide de christen-democraat van Roomse huize zich om in z’n zetel, boog naar achteren over het tafeltje van z’n afwezige achterbuurman, trok diens lade open, graaide er wat uit, stak dat in z’n mond, draaide zich vervolgens weer naar voren om al kauwend net te doen alsof er niks aan de hand was.

Ieder die m’n rechtvaardigheidsgevoel kent, weet dat ik het er op zulke momenten niet bij laat zitten en me geroepen voel betrokkene naar goed christelijk gebruik aan te spreken. Ik stuurde Van de Camp, die ik nog ken toen hij een normaal kamerlid was, dan ook ‘n berichtje met een pastoraal verpakte vermaning: “Smaakten de snoepjes uit de la van de achterbuurman lekker?” – hopend op die manier op de consciëntie van de CDA’er te werken. Je moet altijd de mogelijkheid voor berouw en boetedoening openhouden per slot van rekening.

Nu hoeft een geacht afgevaardigde uit Brussel uiteraard niet bij de Dordtse SGP te biecht te gaan, dus ging ik er vanuit dat Van de Camp er verder het zwijgen toe zou doen, al was het maar omdat een oude voorlichterswijsheid is dat je in een vlek niet moet gaan roeren. Edoch, nadat hij er een nachtje over had geslapen kreeg ik zowaar een reactie van onze Europese laaiegraaier. Maar deze bevatte niet het kleinste snippertje berouw. Integendeel. In plaats van een deemoedig mea culpa, volgde een veeg uit de pan in de richting van ons calvinisten: “Het waren wederom van die verdraaide protestantse King pepermuntjes.”

Moraal van dit verhaal: Europarlementariërs horen in de Tweede Kamer niet thuis. Wij hebben hier in Nederland genoeg aan onze eigen nationale laaielichters…. ‘

Post Scriptum

Nadat de heer W. Blom te Gouda de CDA-Europaman erop had geattendeerd dat het geen pas geeft om te klagen over ‘gestolen waar’ (iets wat volgens mij slechts geldt voor een gekregen paard – maar dit terzijde), repliceerde Van de Camp: “Wij Roomsen eten überhaupt geen pepermuntjes, en wij mogen sowieso niet snoepen in de kerk.” Typisch CDA: een wel erg strikte scheiding van kerk en staat. Maar dáár geef ik Van de Camp dan wél weer gelijk in: dat potsierlijke protestantse pepermuntproeven mag van mij met terugwerkende kracht door Benedictus de Zoveelste in de ban worden gedaan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen