Overkill

H et gaat om vijf initiatieven.

• De Nederlandse Vereniging voor Vrijwillige Euthanasie (NVVE) strijdt voor straffeloze hulp bij wat vroeger zelfmoord heette, maar nu zelfdoding.

• Diezelfde NVVE is óók betrokken bij de levenseindekliniek.

• Artsen die moeite hebben met het doden van ongeboren kinderen moeten als het aan D66 en Groen- Links ligt, gedwongen worden om door te verwijzen naar iemand die dat wél wil doen.

• Het burgerinitiatief Uit Vrije Wil maakt zich sterk voor speciaal opgeleide stervenshulpverleners.

• De coöperatie Laatste Wil werkt eraan, dat wie 18 jaar en ouder is en ‘ermee wil stoppen’, de middelen krijgt om dat te doen.

Als de dag van gisteren herinner ik me de allereerste debatten over euthanasie. Dat was ruim 25 jaar geleden. Het scharnier van de discussie was het begrip ‘ondraaglijk en uitzichtloos (lichamelijk) lijden’. Ook de voorstanders ervan spraken er met een zekere schroom over. Zij voelden aan, net als de tegenstanders, dat een deur die tot dan toe nog op slot had gezeten, op een kier werd gezet.

Spuitje

Daarna is het snel gegaan. Waar sprake was van hoge uitzonderingen op basis van het oordeel van meerdere artsen, daar wil men er nu naar toe werken dat de enkele wil van de ‘doodwenser’ voldoende is. En zelfs dát staat onder druk nu ook een spuitje voor mensen die hun wil níet (meer) kunnen uiten voor sommige partijen een optie is.

Mag de dokter doden?

Een van personen die deze ontwikkeling aan zag komen, was de tegendraadse schrijfster en hoogleraar criminologie Andreas Burnier. Met Chris Rutenfrans schreef zij in 1986 het boekje ‘Mag de dokter doden?’ Niet het geschrift van een tegenpruttelende orthodoxe christen. Niet de gedachten van een conservatieve mopperaar. Integendeel. Burnier was een gedreven voorvechtster van de emancipatie van vrouwen en homoseksuelen. Persoonlijk leefde zij dat voor.

Verschuiven

Des te feller was de kritiek van haar ‘broeders’ en ‘zusters’ toen zij zich in ‘Mag de dokter doden?’ fel verzette tegen euthanasie (en abortus). Een van haar stellingen: “Maak je ‘t algemeen tolerabel voor een nieuwe generatie artsen om patiënten te doden, dan zal de norm voortdurend verschuiven”. Zij en mede-auteur Rutenfrans kregen een lawine van woede en kritiek over zich heen. Hoe durfden ze…

Amper dertig jaar later blijkt dat Andreas Burnier en Chris Rutenfrans gelijk hadden, en de woedenden en critici ongelijk. De lugubere feiten van vandaag spreken voor zich

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen