Reuring

Aan politieke ‘reuring’ heeft het de afgelopen weken niet ontbroken in politiek Den Haag. Een staatssecretaris moest het veld ruimen, een minister kwam hevig onder trommelvuur van de oppositie te liggen en CU-voorman Arie Slob legde, zoals de media berichtten, een heuse bom onder de afspraken met het kabinet. Never a dull moment zeggen de Engelsen in zulke situaties, nooit saai op het Binnenhof.

Weekers

Het aftreden van staatssecretaris Weekers van Financiën kwam toch nog onverwacht. Feit was dat zijn positie al danig was verzwakt na eerdere affaires en optredens die niet de schoonheidsprijs verdienden. Maar toen hij aan het zoveelste debat begon over de fraude van met name Oost-Europeanen met uitkeringen en toeslagen, had iedereen zoiets van: dit overleeft hij óók wel weer. Ettelijke politici zaten al thuis toen aan het begin van de avond helder werd: de staatssecretaris komt in de gevarenzone. IJlings werden de verloven ingetrokken.

Laat op de avond was het lot van de staatssecretaris van Financiën beslist. Gaandeweg het voor hem uiterst pijnlijk verlopend debat drong de cruciale staatsrechtelijke en politieke vraag zich op: heeft deze bewindsman nog voldoende vertrouwen om door te kunnen gaan?

Hoewel de SGP het debat inging met het idee dat de staatssecretaris het wel zou redden met een goede uitleg, moesten wij, met name door het debat zélf én omdat de staatssecretaris al eerder minder gelukkig opereerde, tot de conclusie komen: hij kan z’n ambt maar beter overdragen aan een ander. De motie van wantrouwen die door de SGP zou zijn ondersteund, kwam echter niet in stemming. Uiteindelijk voelde Weekers ook wel aan dat hij het verprutst had. In plaats van de Kamer te antwoorden op de gestelde vragen, legde hij een verklaring af waarin hij zijn aftreden bekendmaakte.

Plasterk

Min of meer omgekeerd ging het bij het debat over minister Plasterk van Binnenlandse Zaken. Die kwam in de problemen omdat hij in de media dingen had gezegd die, naar later bleek, niet bleken te kloppen. Het ging met name over het onderscheppen van ‘metadata’, gegevens over wie er met wie heeft gebeld en op welk moment. De oppositie rook vuur, pookte het vuurtje nog wat op, daarbij gretig geholpen door bloeddorstige media, en in een ommezien stond minister Plasterk in de schijnwerpers als aangeschoten wild. Zou hij dezelfde weg gaan als Frans Weekers?

Het debat over deze kwestie trok enorm veel aandacht: volle tribunes en een op oorlogssterkte aanwezige pers. Men wist het zeker: Plasterk zou dit niet overleven. Wie de Tweede Kamer niet goed voorlicht moet hangen, zo werd het staatsrecht veel te kort-door-de-bocht samengevat door de oppositiepartijen en media die smulden van wéér een crisis.

De minister bood echter omstandig zijn excuses aan voor zijn misser bij de televisie, verdedigde zich in het debat daarna kalm en rustig, beloofde beterschap en toen de partijen na een debat dat liep tot 10 voor 3 in de ochtend de conclusie moesten trekken, koos de SGP voor de lijn om het vertrouwen niet op te zeggen. Daarbij woog uitdrukkelijk mee dat dit de eerste keer was dat minister Plasterk een ‘akkefietje’ had. De SGP-lijn is dan om niet direct het licht op rood te zetten, maar op oranje. Maar inderdaad, na oranje volgt rood. Dit was wat de SGP-fractie betreft de categorie ‘eens, maar nooit weer’. Een gewaarschuwd man…

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen