Wie is mijn naaste?

Omzien naar elkaar. Zorgen voor de ander. Dat wil de SGP door middel van het jaarthema Samenleven is een wérkwoord stimuleren. Waarom? Deelname aan de participatiesamenleving sluit aan bij de visie van de SGP.

VISIE OP DE OVERHEID
Van oudsher pleit de SGP voor een kleine overheid. Een overheid die doet wat nodig is, maar die zoveel mogelijk ruimte biedt aan de samenleving zelf. Door de loop der jaren is de overheid echter veel meer gaan doen. Zo ontstond de verzorgingsstaat. Zaken die voorheen door de samenleving werden georganiseerd, werden zo overheidstaken. Totdat de kostenpost op de begroting te groot werd en er bezuinigd moest worden. Toen is ook besloten dat gemeenten verantwoordelijk zouden worden voor onder andere zorg, werk en inkomen, decentralisatie dus. Zij kunnen beter bepalen wat burgers wel of niet nodig hebben, zo was de gedachte.
De participatiesamenleving is een stap in de goede richting. De verzorgingsstaat, waarin burgers bijna automatisch rekenen op hulp van de overheid, is niet het ideaal van de SGP. Ons beginselprogramma zegt hierover: ‘De christelijke naastenliefde gebiedt de hulp aan de behoeftige medemens. De overheid behoort de hulpverlening in de eerste plaats over te laten aan kerkelijke en particuliere instanties. Zij is wel geroepen hulpverlening aan burgers, die niet in hun eigen onderhoud kunnen voorzien, te stimuleren. In het uiterste geval moet zij rechtstreeks hulp verlenen.’ (artikel 26)

VISIE OP DE SAMENLEVING
Samenleven doe je sámen. Dat betekent dat je oog voor elkaar hebt en bereid bent je in te zetten voor de ander. De SGP pleit dus niet voor een zorgzame overheid, maar voor een zorgzame samenleving. Door de verzorgingsstaat is de zorgzaamheid in de samenleving afgenomen. Een verandering in ieders denken is daarom nodig. Een belangrijke vraag wordt dan: wat kan ik zelf bijdragen aan onze samenleving? Hoe kan ik die oude man in de straat eens helpen, of dat meisje dat zich steeds verder in de schulden werkt?

Burgers, bedrijven, kerken en andere organisaties hebben ook een maatschappelijke taak. Door deel te nemen aan de samenleving kunnen christenen laten zien wie zij zijn en waar zij voor staan. Dat bij ons, als burgers, niet de eigen carrière voorop staat, maar het welzijn van de ander. Dat het bij ons, als werkgever, niet alleen draait om het geld, maar ook om de mensen in de omgeving. Ook onze overheid moet gaan inzien dat vrijwilligerswerk en de zorg voor het gezin en de familie ertoe doet. Arbeidsparticipatie is de enige vorm van participatie waar onze overheid van lijkt te hebben gehoord. Maar er is meer dan werk en geld!

Daarnaast ligt juist hier een unieke kans voor de kerken om een rol van betekenis te spelen in de samenleving. Ds. G.H. Kersten verzette zich, namens de SGP, sterk tegen de staatszorg, omdat hij dit zag als een zorg die God aan de kerk had toebetrouwd. Hij vond dat de kerk een roeping had op sociaal terrein: ‘Draagt elkanders lasten. Dit zij ons ideaal, het hoogtepunt, waarnaar we grijpen en waarvan we helaas zoo verre af zijn. Neen, te loochenen valt het niet, de kerk verzaakte haar plicht; den arme werd menigwerf te kort gedaan. Doch de tijd mocht daar zijn, dat de kerk weder opwake.’ Hoe is dit bij onze reformatorische kerken? Zijn we, in veel gevallen, niet ver bij dit ideaal vandaan geraakt? Zouden de kerken de huidige ontwikkelingen niet aan kunnen grijpen om actief deel te nemen aan onze samenleving?

VISIE VANUIT DE BIJBEL
De steun van de SGP voor deze ontwikkeling heeft dus een diepere beweegreden. De opdracht om je naaste lief te hebben en je in te zetten voor de ander is een Bijbelse opdracht. Tegenover Zijn volk Israël wijst God op de plicht om barmhartig om te zien naar de naaste. ‘Gij zult uw hand mildelijk opendoen aan uw broeder, aan uw bedrukten en aan uw armen in uw land.’ (Deut. 15:11) ‘En als uw broeder zal verarmd zijn, en zijn hand bij u wankelen zal, zo zult gij hem vasthouden, zelfs een vreemdeling en bijwoner, opdat hij bij u leve.’ (Lev. 25:35)

In het Nieuwe Testament vat Jezus Zelf de wet samen als ‘God liefhebben boven alles en de naaste als onszelf’. En als een wetgeleerde dan vraagt wie zijn naaste is, antwoordt Hij door de gelijkenis van de barmhartige Samaritaan te vertellen. Deze Samaritaan was met innerlijke ontferming bewogen over een verwonde en beroofde Jood, terwijl de priester en de Leviet hun volksgenoot snel voorbij liepen, zonder een hand uit te steken. Hierin ligt ook een les voor de christen van vandaag: wat doen wij? Hoe staan wij tegenover onze medemens? Ongeacht of de naaste nu kerkelijk is of niet. Hij of zij blijft onze naaste. Vertonen wij het beeld van Christus? Dringt Zijn liefde ons?

Kortom, de participatiesamenleving is een kans! Juist nu is het aan ons, SGP’ers, om ons in te zetten voor een krachtige, verbonden samenleving. Op welke plaats u ook gesteld bent. Of u nu moeder of werkgever bent, diaken of vrijwilliger, buurman of juffrouw. Vraag uzelf daarom af: voor wie ben ik een naaste? Het is immers onze roeping. Wees die barmhartige Samaritaan! Christus droeg het Zijn hoorders op: ‘Ga heen en doe gij desgelijks.’ (Lukas 10:37b)

De auteur is stagiair op het partijbureau van de SGP en werkt daar aan de invulling van het jaarthema ‘Samenleven is een wérkwoord’.

Wat kan ik doen?
• Word actief voor de lokale NPV-afdeling.
• Benader de diaconie van uw kerkelijke gemeente.
• Bied uw hulp aan bij de moeder van dat probleemgezin in uw straat.
• …
Ga naar www.sgp.nl/jaarthema voor meer tips en voorbeelden.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen