Eenverdiener op winst

De politieke slag moge op dit moment dan verloren zijn, er is ook nog zoiets als een publicitaire strijd. Winst is namelijk dat het thema nu goed op de agenda is gezet. Zodanig zelfs dat nu ook politici van andere partijen en journalisten achter de oren krabben en openlijk zeggen: als je er goed over nadenkt, heeft de SGP een punt. Een mooi voorbeeld daarvan stond begin december te lezen in het in linkse kring veelgelezen tijdschrift Vrij Nederland. Aukje van Roessel, jarenlang verbonden aan dat blad, schreef een lange bijdrage over de zogenaamde aanrechtsubsidie. Ik citeer:

‘SGP’er Elbert Dijkgraaf, woordvoerder financiën in de Tweede Kamer, heeft een leuk gevoel voor humor. In zijn pleidooi voor het tegemoetkomen van alleenverdieners deelde hij opgewekt hier en daar een sneer uit. Dat de meeste alleenverdieners bij de partij van staatssecretaris Eric Wiebes zitten, de VVD dus. Dat bij alle partijen alleenverdieners zitten, ‘zelfs - je zult het haast niet geloven; je snapt niet hoe die mensen dat doen - bij D66. Bij D66 zitten meer eenverdieners dan bij de SGP! Wie had dat kunnen denken?’ Waarmee Dijkgraaf maar wilde zeggen: ik pleit niet voor eigen parochie, want van de SGP-achterban zijn er velen - ongeveer tachtig procent - die tweeverdiener zijn.

Waar is het de SGP (…) dan wel om te doen? Dijkgraaf vindt dat het draagkrachtbeginsel uit het belastingstelsel wordt ondermijnd als alleenverdieners tot soms wel achtduizend euro per jaar meer belasting moeten betalen dan tweeverdieners met samen eenzelfde inkomen.

REKENMODELLEN
Daarnaast hekelt hij het idee dat het belastingstelsel zou zijn gericht op de keuzevrijheid van individuele burgers. ‘Keuzevrijheid is een groot goed, mits mensen maar kiezen wat de overheid wil.’ En dat is volgens hem: aan het werk gaan, bijdragen aan de economische vooruitgang. Niet voor niks kijkt vooral de VVD naar de voorstellen van de christelijke partijen door de werkgelegenheidsbril: Hoeveel banen scheelt het in de rekenmodellen als alleenverdieners wat minder belasting hoeven te gaan betalen.

In die rekenmodellen komt het voorstel van Dijkgraaf niet goed uit de bus. Maar die modellen zijn gebaseerd op de aanname dat mensen gaan werken als ze zien dat de aanrechtsubsidie minder wordt. Door de fiscaliteit afgedwongen keuzevrijheid, noemt Dijkgraaf dat. Maar modellen zijn de werkelijkheid niet. Driekwart van de één miljoen alleenverdieners heeft een partner die onvrijwillig thuis zit. Omdat er geen banen zijn. Dan kun je fiscaal prikkelen wat je wilt, maar veel effect zal dat niet hebben.

PARTICIPATIE
Natuurlijk zit er een idee achter het opkomen voor de alleenverdiener. Zoals dat ook zit achter het afbouwen van de aanrechtsubsidie. Noem het een christelijk idee, zo u wilt. Maar het is dit kabinet van VVD en PvdA dat het begrip participatie-samenleving entte. Betekent dat niet dat je de verantwoordelijkheid neemt voor je eigen leven en dat van je naasten?

Met dat in het achterhoofd is het misschien niet gek om een partner die niet buitenshuis werkt, maar thuis zorgt voor een zieke partner daar fiscaal een kleine vergoeding voor te geven. ‘Onbetaald werk is eveneens - net als betaald werk - essentieel voor de samenleving’, vindt Dijkgraaf. ‘Wie dat afstraft, belijdt de participatiesamenleving met de mond.’

Woorden hebben invloed. Misschien moet de bijnaam aanrechtsubsidie verdwijnen, zonder dat de subsidie verdwijnt.’

Ik wil maar zeggen: horen we het ook eens van een ander…

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen