Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Water onder de boot voor boeren en vissers

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Water onder de boot voor boeren en vissers

5 minuten leestijd Arcering uitzetten

Boerinnen zijn heel wat mans. Ze kwamen massaal naar de Tweede Kamer om gehakt te maken van de motie die vroeg om het langer bij de koe laten van kalveren. Ze waren boos over het gebrek aan kennis in Den Haag over hun kalverliefde. En terecht. Enkele maanden geleden haalde boerin José Bongers vele media met haar indringende verhaal over de voorgenomen sluiting van hun veehouderijbedrijf: Die gezondheid, dat welzijn, daarop weigeren we te bezuinigen. Hartenkreten, die overal in het land zijn gehoord. Hartenkreten, die iets vertolken van de spanning op het boerenerf. Vergelijkbare hartenkreten hoor ik ook in de visserij. Ze vragen om actie.

En inderdaad, de boerinnen leggen de vingers op een paar gevoelige plekken. Veel bedrijven houden maar net het hoofd boven water. Zo zat de melkprijs vorig jaar op 25 cent per liter: veel te weinig om uit de kosten te komen. Tegelijkertijd voeren overheid, milieu- en dierenclubs en supermarkten de eisen steeds hoger op. Het CBS concludeerde onlangs: boeren leveren meer, maar verdienen minder. Ze moeten opboksen tegen grote fabrikanten en supermarktketens. Het marktaandeel van Albert Heijn is 35%, van een gemiddeld landbouwbedrijf slechts 0,015%. Investeringen in dierenwelzijn en milieu, kunnen niet of nauwelijks worden doorberekend. Een kind kan begrijpen dat dit fout gaat.
De mededingingsregels belemmeren boeren en vissers om een vuist te maken en markt- en prijsafspraken te maken. Daar komt bij dat Den Haag en Brussel de kostprijs opdrijven: geen rode diesel meer, invoering van fosfaatrechten in de melkveehouderij, het doorberekenen van NVWA-kosten en de aanlandplicht.

ONBEGRIJPELIJKE REGELS
Er komen regels op bedrijven af, die niet begrepen worden. Ik noem de aanlandplicht. Binnenkort zijn vissers verplicht om alle bijvangst die niet verkocht kan worden, toch mee aan wal te nemen. Het stuit hen tegen de borst. Bijvangst die direct over boord gaat, heeft tenminste nog een overlevingskans. Ze moeten nu hun kotters ombouwen en kunnen minder verkoopbare vis meenemen. Wie gaat dat betalen? Zijn Britse vissers na de Brexit de lachende derde? Ik noem ook de invoering van productierechten voor de melkveehouderij (fosfaatrechten). Een grote groep melkveehouders heeft geïnvesteerd in innovatieve, duurzame stallen. Zij moeten waarschijnlijk hun deuren gaan sluiten omdat ze nog hogere kosten niet aan kunnen. Veel melkveehouders zullen ook meer koeien naar het slachthuis af moeten voeren dan nodig is. Terwijl die fosfaatrechten niets doen aan de waterkwaliteit. En daar zou het om moeten gaan. De wereld op z’n kop.
Boeren en vissers hebben steeds meer het gevoel dat ze alleen staan. Staatssecretaris Van Dam zou voor hen op de bres moeten springen. Maar helaas, hij zegt dat hij er ‘niet voor de boeren’ is. Milieu- en dierenclubs bestoken het publiek met ongenuanceerde verhalen. Greenpeace dumpt zelfs grote stenen in zee om vissers te dwarsbomen.

Wat moet de politiek hiermee? Ik hoor om me heen wel mensen die zeggen: “Maak je toch niet druk over die paar duizend boeren.” Of: “Als ze het niet meer op kunnen brengen, stoppen ze er maar mee.” Of zelfs: “Het zijn allemaal milieucriminelen. Aanpakken!” De SGP is het daar niet mee eens. Integendeel!

ONDERGEWAARDEERDE SECTOR
De sector is een van de kurken waar onze economie op drijft. Bedrijven zijn de aanjagers van veel werk en voorzieningen. Geen FrieslandCampina zonder melkveehouders. Geen Priva zonder tuinders. Geen Urk zonder vissers. Deze bedrijvigheid zorgt voor een leefbaar platteland. Aan leegstaande en afbladderende huizen en schuren hebben we niks. Stille armoede willen we niet. Het is een teken aan de wand dat steeds meer jonge boeren en vissers zich afvragen of ze het bedrijf van hun ouders wel over kunnen en willen nemen.

Het is van groot belang dat landbouw en visserij inzetten op verduurzaming! Rentmeesterschap moet handen en voeten gegeven worden. Veel ondernemers willen graag nieuwe stappen zetten, maar hebben daar wel steun van de overheid voor nodig. Met de huidige prijzen gaat het ‘m niet worden. Het is van belang dat de overheid haar verantwoordelijkheid neemt. Het kan niet zo zijn dat Den Haag eenzijdig de regels aanscherpt, waardoor productie verschuift naar het buitenland. Daar wordt niemand beter van.

HET ROER MOET OM
Den Haag moet niet langer met de rug naar onze boeren en vissers staan. Zo heeft boerin José het over “een hypocriete politiek en samenleving die vol is van duurzaamheid en dierenwelzijn, maar intussen toestaat hoe de voedselketen de laagste prijzen afdwingt, megamarges hanteert over de rug van boer en koe, en de markt met goedkope bulkmelk laat overspoelen.” Zo gaat het inderdaad niet langer. Daarom zeg ik: Kabinet, Tweede Kamer, word wakker! Het roer moet om.

Welke kant moet het dan op? Boeren, tuinders en vissers hebben een betere prijs en lagere kosten nodig. Mededingingsregels moeten meer ruimte bieden voor markt- en prijsafspraken, zeker in crisistijd. Misbruik van inkoopmacht door supermarkten moet strenger aangepakt worden. Ik denk ook aan meer Europese productiebeheersing om te voorkomen dat prijzen structureel laag liggen. Het kabinet moet evenzeer haar verantwoordelijkheid nemen en de sector niet onnodig op kosten jagen. Integendeel, de kosten kunnen en moeten omlaag. De overheid moet ook meer investeren in duurzame innovatie.

De SGP zet verder in op werkbare regels waarmee ondernemers daadwerkelijk kunnen verduurzamen. Regels die aansluiten op de praktijk en (innovatieve) bedrijven niet de pas afsnijden. Zo moet de huidige aanlandplicht van tafel. Geef visserijbedrijven een eerlijke kans om ongewenste bijvangsten te beperken. Stuur in de melkveehouderij niet op fosfaatrechten, maar op oplossing van de problemen rond de waterkwaliteit.

Een groot probleem in de landbouw is het steeds wisselende beleid. Boeren weten niet waar ze aan toe zijn. De SGP pleit daarom voor een Landbouwakkoord, met afspraken tussen overheid, landbouw, ketenpartijen, maatschappelijke organisaties en andere betrokken partijen over de marsroute naar de toekomst en wat daarbij van de verschillende partijen verwacht wordt. Dan ligt beleid tenminste voor meer dan vijf jaar vast en staan boeren er niet alleen voor. Essentieel daarbij is dat er weer een ministerie van Landbouw en Visserij komt met een minister die er wel is voor de boeren en de vissers.

Boeren, tuinders en vissers verdienen water onder de boot. De SGP zet zich daar graag voor in.

Elbert Dijkgraaf
Tweede Kamerlid SGP

Dit artikel werd u aangeboden door: Staatkundig Gereformeerde Partij

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van woensdag 1 februari 2017

De Banier | 32 Pagina's

Water onder de boot voor boeren en vissers

Bekijk de hele uitgave van woensdag 1 februari 2017

De Banier | 32 Pagina's