Hoop te midden van de puinhopen

Geknars van puin onder onze voeten. Een verwrongen stopcontact, dat als kauwgom op de muur lijkt te zijn geplakt. Het dak zwartgeblakerd, banken en stoelen achteloos in het rond geslingerd. Haatteksten op de muren en pilaren; in rood aangebracht, als om de suggestie te wekken met bloed te zijn geschreven. De lege hulzen op de vloer en de kogelgaten in de muur verraden de aanwezigheid van mensen, die hier niet kwamen om te bidden. Buiten de kerk zet het spoor van vernielingen zich voort. Bakhdida (ook Qaraqosh genoemd), een stad in het noorden van Irak, biedt een troosteloze aanblik.

Tot 6 augustus 2014 was de stad een relatief veilige haven voor christenen. Op die dag viel Islamitische Staat (IS) de stad binnen. De christelijke inwoners waren enkele uren daarvoor massaal gevlucht naar Erbil en omgeving, evenals de vluchtelingen uit het nabijgelegen Nineveh (Mosul) die zich in de stad bevonden. In Erbil, hoofdstad van de Koerdische Regio, en in de overwegend christelijke voorstad Ankawa vonden zij onderdak bij familie of in vluchtelingenkampen. Daar proberen ze de draad van hun leven weer op te pakken, voor zover dat gaat. Na twee dagen conferentie brengen we op zaterdagochtend 13 mei een bezoek aan een vluchtelingenkamp in Ankawa en zijn we te gast bij een gezin. Vader, moeder, vier kinderen en oma leven samen in een tijdelijk onderkomen met een oppervlakte van circa 3 bij 8 meter. Het is er krap en erg warm, maar de gastvrije, vriendelijke bewoners maken de ruimte licht. Op tafel een overvloed aan eten, waar het gezin meerdere dagen van zou kunnen eten. Het weinige dat ze hebben, wordt ruimhartig gedeeld met de gasten uit Nederland. Het Kruis van Jezus Christus is wat ons verbindt.

De ontmoetingen met de christenen in Irak maken indruk op ons. Net als de complexiteit van de problemen waarmee deze mensen te maken hebben. Hoe voorzie je in je levensonderhoud als je geen baan meer hebt? Bakhdida is sinds november 2016 bevrijd van IS, maar waarom zou je terug gaan als je huis in puin ligt en de overheid niet kan garanderen dat je er veilig bent? En een vraag die steeds weer wordt gesteld: kun je je moslimbuurman of –buurvrouw nog vertrouwen na wat er is gebeurd? Het wantrouwen richting moslims is groot, en niet zonder reden.

Veel christenen zijn in de afgelopen jaren tot de overtuiging gekomen dat er in Irak voor hen geen toekomst meer is. Onder het bewind van Sadam Hussein genoten christenen een voorkeurspositie met bijbehorende (voor-)rechten. Sinds de val van dat regime is het aantal christenen in Irak afgenomen van circa 1,5 miljoen in 2003 tot naar schatting 100.000 - 400.00 in 2017.1 Dat is schrijnend. Vanwege het persoonlijke leed dat erachter schuilt en vanwege de onvermijdelijke teleurstellingen die samenhangen met te hooggespannen verwachtingen van een leven in het ‘vrije Westen’. Maar vooral ook vanwege het dreigende verdwijnen van de oeroude Assyrische beschaving2 en – wat erger is – van de aanwezigheid van het christendom in een gebied waar al sinds de tijd van de Vroege Kerk christenen leven.

Wat zeg je dan, als Nederlander? Je probeert als SGP’er inzicht te geven in het functioneren van de democratie in Nederland, in de rechtsstatelijke principes die daaraan ten grondslag liggen, in hoe we met elkaar behoren om te gaan en dat Gods Woord leidend is in al ons politieke doen en denken. Mensen luisteren aandachtig, zijn geïnteresseerd. Vroeg of laat komt echter toch de vraag: hoe krijgen we dat wat jullie hebben in Nederland, hier, in Irak van de grond? Een vraag waarop geen pasklaar antwoord voorhanden is.

Toch is er hoop. Hoop die uit tot uiting komt in de veerkracht van enkele teruggekeerde gezinnen in Bakhdida, die samen de ravage te lijf gaan. Op straat worden schoonmaakmiddelen en bezems verkocht, zowat de enige handel die nog een beetje verkoopt. Hoop die zich ook manifesteert in de wilskracht van jonge christenen. Zij zijn niet van plan zijn hun land op te geven. Zij zien, in tegenstelling tot veel ouderen, waar het anders moet en kan. Ze zoeken naar kansen en laten zich niet leiden door wanhoop. Hoop die gevonden wordt in de belofte van Jezus Christus, “want Hij heeft gezegd: Ik zal u niet begeven, en Ik zal u niet verlaten.” (Hebr. 13:5)

Inmiddels ligt er alweer een volgend verzoek voor ondersteuning door de SGP klaar, dit keer vanuit Hilla (vlakbij het oude Babylon). In december D.V. hoopt een nieuwe delegatie van de SGP af te reizen naar Irak.

1 G. van Langendonck, ‘Geweld leidt tot exodus van christenen in het Midden-Oosten’, in: NRC (27 april 2017).
2 Volgens sommigen is Bakhdida de stad die in Genesis 10:11-12 Resen wordt genoemd en die gesticht werd door Nimrod, kleinzoon van Cham.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen