Olli en de Schipholgans

Gek genoeg heb ik dan weer niks met Marianne Thieme en haar Dierenpartij. Hoe dat komt? Wel, heel eenvoudig. Dierenvrienden hebben nogal eens de neiging om heel erg bijterig te zijn, op het agressieve af. Ze draven vaak zó door, dat een paard er de hik van krijgt. Dat geldt natuurlijk niet voor alle exemplaren van de Dierenpartij, maar die uitzonderingen bevestigen de regel. Ter illustratie hierbij een stuk uit de Elsevier. Het is geschreven door de bekende columnist Gerry van der List. Hij schreef zijn stukje naar aanleiding van de promotie van de dierenrechtenactiviste Eva Meijer aan de universiteit van Amsterdam. Titel van haar proefschrift: Political Animal Voices.

OLLIE
“Eva is een veelzijdige vrouw. Beeldend kunstenaar, singer-songwriter, romancier en ook nog eens filosoof. In de laatste hoedanigheid neemt ze het op voor het dier. Zij doet dit op een opmerkelijke manier. Zo is haar proefschrift mede gebaseerd op haar ervaringen met de Roemeense ex-straathond Olli. Met dit beest voerde de promovendus hele conversaties. Een van haar beweringen is dat niet-menselijke dieren (dat wil zeggen in gewoon spraakgebruik: dieren) over een door menselijke dieren (dat wil zeggen: mensen) sterk onderschat taalvermogen beschikken.

Een tweede case study in het proefschrift gaat over ganzen. Tot grote verontwaardiging van Meijer schiet Schiphol deze beesten af en toe dood als gevaar voor een vliegtuig dreigt. Helemaal fout. Wij moeten, zo staat in Political Animal Voices te lezen, ganzen als politieke wezens beschouwen. Het is nodig om met hen in gesprek te gaan om een diervriendelijke oplossing te vinden voor mogelijke problemen op het vliegveld.

CUM LAUDE
Wie zou denken dat de Amsterdamse promotiecommissie de promovendus hinnikend van het lachen aanhoorde, heeft het mis. Meijer promoveerde zelfs cum laude. Curieus. Zeker omdat de taalkundige ideeën in Political Animal Voices vooral zijn geïnspireerd door wensdenken en de genoemde voorbeelden absoluut geen aanleiding geven tot de conclusie dat er met een gans ooit een fijn gesprek valt te voeren. Met serieuze wetenschap heeft het activisme van de veganistische filosoof Meijer niets te maken. (…)

Meijer krijgt op veel plaatsen in de media een podium. Zelfs De Telegraaf biedt haar de gelegenheid haar Jiskefet-achtige teksten uit te spreken. Ze was bij de laatste verkiezingen lijstduwer van de Partij voor de Dieren, die al vijf zetels in de Kamer heeft.

TAALVERMOGEN
Gezien de academische en politieke opmars van dierenactivisten blijft het noodzakelijk uit te leggen dat zij zich vaak door wanen laten leiden. Nee, dieren kunnen echt niet praten en zullen altijd het superieure taalvermogen van de mens missen.
Dit ligt niet aan onwil van mensen. Miljoenen kattenliefhebbers in heel de wereld zouden dolgraag beter met hun mysterieuze huisdiertje communiceren. Maar dat lukt maar niet. Een kat is en blijft een tamelijk stom beest. Katten kunnen ook niet tot morele verantwoordelijkheid worden opgevoed. Zij mogen nog zoveel fictieve rechten krijgen toebedeeld, ze zullen genadeloos op arme vogeltjes blijven jagen. Bij rechten horen plichten. Een van zijn ketenen bevrijde menselijke slaaf kan die vervullen, een ‘bevrijd’ dier nooit.

Tot welke inzichten het intellectuele dierenactivisme leidt, bleek onlangs in een artikel van Roos Vonk. De Nijmeegse hoogleraar vergeleek de bio-industrie met de Holocaust. In het dierenrechtendenken bestaat er tussen kippen en Joden immers in moreel opzicht geen wezenlijk verschil. Een even ijzeren als ijzingwekkende logica.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen