KERKGESCHIEDENIS

(Vervolg)

Toen de Heere Zijn kerk bouwde en uitbreidde door den arbeid der Apostelen, stonden de machten der hel op om dat tegen te staan en uit te roeien. De Apostelen werden voor den Joodschen raad gebracht en gedreigd niet meer te spreken in den Naam van Jezus. Dit bracht de Gemeente tot een krachtig gebed, waarin ze beleed: “De koningen der aarde zijn tezamen opgestaan, en de oversten zijn bijeenvergaderd, tegen den Heere,. en tegen Zijn Gezalfde. Want in der waarheid zijn vergaderd tegen Uw heilig Kind Jezus, Welken Gij gezalfd hebt, beiden Herodes en Pontius Pilatus, met de Heidenen en de volken.”

Weer voor den Joodschen raad geroepen, werden zij niet alleen weer gedreigd maar ook ge-geeseld. Met blijdschap mochten ze echter smaad-heid lijden om den Naam van Christus hunnen Heere. Ze waren zeker gedachtig aan het woord door hun Meester gesproken: “Ze hebben Mij gehaat, ze zullen ook u haten; ze hebben Mij vervolgd, ze zullen ook u vervolgen.” Heerlijk getuigenis omtrent die geslagen dienstknechten des Heeren in Hand. 5:41: “Zij dan gingen heen van het aangezicht des raads, verblijd zijnde, dat zij waren waardig geacht geweest, om Zijns Naams wil smaadheid te lijden.’

Niet lang duurde het of de groote rij der martelaren werd geopend, door den wreeden dood van Stefanus. Vol van geloof en kracht, deed hij groote teekenen en wonderen onder het volk. Libertijnen, Cyreneërs, Alexandrijnen, en dergenen die van Cilicië en Azië waren, konden niet wederstaan de wijsheid en den Geest, door Welken hij sprak. Dit leidde tot groote verbittering, zoodat ze hem voor den raad trokken en valsche getuigen tegen hem stelden. De Heere was met Zijn knecht, zoodat zelfs de vijanden zijn aangezicht moesten aanschouwen als dat van een engel. Zijn vrijmoedigheid en getuigenis konden ze niet verdragen, zoodat ze eendrachtelijk op hem aanvielen en hem buiten de stad steenigden. Zijn dood was een heldendood. Onder het roepen van: “Heere Jezus! ontvang mijnen geest”; en: “Heere! reken hun deze zonde niet toe,” gaf hij den geest en was met Zijn Heere en Koning in heerlijkhied.

De bede werd ook verhoord voor Saulus, die een groot welbehagen had in den dood van dien getuige des Heeren. Hij werd van nu aan een heftig vervolger der volgelingen van Christus. Zijn woede en vijandschap kende geen grenzen tegen Christus en Zijn volk. Hij behoorde echter tot de schapen van den goeden Herder. Zulk een vijand en vervolger? Ja! Hij lag in Gods eeuwig welbehagen besloten en Christus had ook voor hem gebeden aan het vloekhout op Golgotha. O, vrije liefde en eenzijdige ontferming. Christus weet leeuwen en tijgers te temmen; goddeloozen te stuiten op den weg naar het eeuwig verderf.

Niet tevreden met de slachtschaapjes van Christus te Jeruzalem te vervolgen en in de gevangenis te werpen, zal hij ze ook opzoeken in Damaskus en van daar gebonden brengen naar Jeruzalem. Toen was het echter door Jezus machtwoord: “Tot hiertoe en niet verder!” Ingewonnen en overwonnen roept hij uit in de verschijning van Christus op den weg: “Heere! wat wilt Gij, dat ik doen zal?” In Damaskus in groote zielsellende en de smarten der geestelijke geboorte, sprak de Heere van hem tot Ananias: “Zie, hij bidt.” Bad niet meer als een Farizeër, maar als de tollenaar: “O God, wees mij zondaar genadig!”

Deze groote zondaar mocht vergeving van zonden ontvangen door het bloed des Lams en onder Joden en Heidenen getuigen: “Wij dan, gerechtvaardigd zijnde uit het geloof, hebben vrede bij God, door onzen Heere Jezus Christus.” Van nu aan wordt de bittere vijand, tot God bekeerd, een prediker van het dierbaar Evangelie, dat Christus in de wereld is gekomen om zondaren zalig te maken. Nu wordt de vervolger, een vervolgde om Christus’ wil. De vijanden kunnen zijn vrijmoedig en krachtig optreden voor den Naam en zaak van Jezus, niet verdragen. Reeds te Damaskus komt hij onder vervolging en willen de instrumenten des satans dit nuttige instrument onschadelijk maken en verderven. Koning Jezus waakt over hem. De lagen worden hem bekend, en hij ontsnapt in een mand over den muur.

De vervolging in Jeruzalem door Saulus begonnen, werd voortgezet. Het is met de uitwendige vrede en rust gedaan. De duisternis kan het licht niet verdragen. In Hand. 8 vers 1 lezen wij, dat alle de volgelingen van Christus verstrooid werden door de landen van Judëa en Samaria, behalve de Apostelen. De Heere gaf genade om huis en goed te verlaten om Christus’ wil. De liefde was sterk tot hun Verlosser. Die Zich voor hen had doodgeliefd aan het vloekhout des kruises. Ze mochten met de Bruid getuigen: “Vele wateren zouden deze liefde niet kunnen uitblusschen; ja, de rivieren zouden ze niet verdrinken; al gaf iemand al het goed van zijn huis voor deze liefde, men zou hem ten eenemaal verachten.” Hoogl. 8:7.

De Koning der kerk bestuurde alles ten goede, zoo voor zichzelf als voor anderen. Vervuld met liefde tot hun Zaligmaker, tot de eere Gods en het heil van onsterfelijke zielen, konden deze discipelen des Heeren niet zwijgen. Dan zouden de steenen eer spreken. Alles moest medewerken ten goede onder het heilig bestuur des Heeren. We leezen in Hand. 8:4: “Zij dan nu, die verstrooid waren, gingen het land door, en verkondigden het Woord.”

Heilig zijn, o God, Uw wegen;

Niemand spreek’ Uw hoogheid tegen.

Zoo ontstonden er in het Joodsche land alom gemeenten des Heeren. Neen, de Heere was toen nog niet ganschelijk geweken van het Joodsche volk. In Hand. 9:31 lezen wij: “De gemeenten, door geheel Judea, en Galilea, en Samaria, hadden vrede, en werden gesticht; en wandelende in de vreeze des Heeren, en de vortroosting des Heiligen Geestes, werden vermenigvuldigd.”

(Wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen