HET GEBRUIK DER GENADEMIDDELEN

K. te X. heeft reeds geruimen tijd geleden enkele vragen gesteld, die saam te vatten zijn in deze vraag, of het oordeel, dat hem, die onbekeerd blijft onder de prediking van ‘t Woord, niet zwaarder zijn zal dan voor de openbare wereldlingen, en zoo ja, waartoe dan het waarnemen van de godsdienstplichten dan nog aan te bevelen is?

Ik moge het volgende den vrager opmerken.

De Heere komt in de verkondiging van het Evangelie tot elk, die het Woord hoort, met de aanbieding der zaligheid. Hij doet door Zijn knechten elk hoorder met veel ernst en oprechtheid noodigen tot Christus. Paulus is ons daarvan een bewijs, als hij zegt in 2 Cor. 5:20: “Zoo zijn wij dan gezanten van Christus’ wege, alsof God door ons bade: wij bidden van Christus’ wege, laat u met God verzoenen.” In den Naam des Heeren, naar de last, die Christus Zijn knechten geeft, hebben zij den zondaar te bidden, opdat deze zich met God late verzoenen.

Als de ernstige en getrouwe prediking van het Woord Gods geen vruchten ter bekeering dragen, is het door onze eigen schuld. Wij willen tot Christus niet komen om het leven te hebben in Zijnen Naam. Wij willen niet zalig worden uit genade. Onze vijandschap, hoogmoed, eigengerechtigheid komen er tegen op, om uit genade alleen in Christus gezaligd te worden. Het is dan ook alleen door de zaligmakende bediening des Heiligen Geestes, dat de prediking vrucht dragen zal. Doch dit neemt geenszins des menschen verantwoordelijkheid weg van het Woord, dat hij gehoord heeft of kunnen hooren. Eenmaal zal ieder rekenschap geven voor Gods rechterstoel, en de prediking van het Evangelie zal zijn een reuk. des doods ten doode, zoowel als (en dat door genade alleen) een reuk des levens ten leven. De vrager leze maar eens de Vijf Artiklen tegen de Remonstranten III, LV, Art. 9 en 10.

Wil dat nu zeggen, dat het dan maar beter is, niet meer ter kerk te gaan; niet meer te bidden, enz.? Neen, gewis niet. Hoewel het vervullen van deze en meerdere plichten ons niet kan zalig maken, zal het verwaarloozen er van ons oordeel verzwaren. O, hoe vele duizenden zullen het zich eens eeuwig beklagen, Gods Woord veracht en verworpen te hebben. Wie zich onttrekt van de prediking des Woords, sluit zichzelf buiten de middelen, die God verordineerd heeft, om dooden levend te maken. Het geloof is uit het gehoor en het gehoor uit het Woord Gods. De Heere wil door de genademiddelen nog arbeiden aan onze harten. Is het dan niet snoode miskenning van de bemoeiingen, die God nog met ons maken wil, als wij die middelen stout verachten? Hoe menigeen heeft op zijn sterfbed begeerd de in zijn leven versmade prediking nog eenmaal te mogen hooren ! maar te laat.

Vrienden, begeeft u met uw kinderen onder de prediking van het Evangelie; gij zijt bij het vischnet, waarin God u vangen mocht, u overtuigend van zonde, gerechtigheid en oordeel. Geeft de wereld met haar genoegens prijs en voegt u bij de God-gezinden. De Heere opende Lydia’s hart, Hij opene ook uw hart tot uwe zaligheid. En hoewel niemand van nature God kent, evenwel betaamt het ons voor Hem de knieen te buigen en Hem in den gebede te zoeken. Het gebed van een natuurlijk mensch is niet het rechte bidden. Eerst toen Saulus tot God bekeerd werd op den weg van Damascus, zeide de Heere van hem: “Zie, hij bidt,” al had de man zijn leven niet anders gedaan dan bidden en danken. Gelijk Paulus, zoo mochten wij leeren bidden. Maar dat beteekent niet, dat een onbekeerd mensch nu maar niet meer bidden moet.

Ook hier geldt, wat ik boven opmerkte, dat het nalaten ons te meer schuldig stellen zal. —Overgenomen uit “Saambinder.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen