KERKGESCHIEDENIS

(Vervolg)

Vervolging der Christenen onder Romeinsche Keizers

Vele vervolgingen hadden de Christenen te verduren onder de Romeinsche Keizers. Men telt ze gewoonlijk tot tien. Hoe pijnlijk en smartelijk die vervolgingen ook waren, de verheer-lijkte Immanuel bestuurde het alles ten goede. De kracht van het ware Christendom werd duidelijk geopenbaard, het bleek niet uitgeroeid te kunnen worden welke vreeselijke middelen men daartoe ook aanwendde, de kerk was gedurende zulke tjiden op zijn zuiverst, wonderen Gods werden gezien en gehoord; Koning Jezus werd verhoogd en geprezen. Toen werd het gezicht van Mozes in betrekking den brandenden braambosch bevestigd. De braambosch van Gods kerk verteerde niet omdat Jehova Zich daarin bevond. Niettegenstaande alle list en geweld, wies Gods kerk in kracht en getal. We merken het volgende hier aan: Een zeker Christen, die met de hei-densche overheden, welke de vervolging met kracht wilden doorzetten, in woordenwisseling was, zeide: “Gij moogt ons martelen, kwellen en plagen. Uwe goddeloosheid stelt onze zwakheid op de proef, maar uwe wreedheid is tevergeefs. Zij dient slechts als krachtiger uitnoodi-ging om anderen tot onze overtuiging te brengen. Hoe meer wij afgemaaid worden, hoe meer wij weer opschieten. Het bloed der Christenen is zaad.”

Onder keizer Nero (56-68) had de eerste groote Christenvervolging plaats, die echter hoofdzakelijk bepaald bleef tot de stad Rome. Deze vorst had door de bedriegerijen van zijn moeder Agrippina de keizerlijke troon verkregen. In de eerste jaren van Zijn regeering, regeerde zijn moeder meer dan hij. Het Christendom had verwachting van hem. Zijn leermeester Seneca, gaf hem goede lessen, en die volgde hij voor zekeren tijd op. Hij bezat in zijn jonge jaren een gevoelig en medelijdend hart. De geschiedenis zegt: “Hij stortte tranen, toen men hem het eerste doodvonnis ter onderteekening voorlegde en riep geroerd uit: “Ik wenschte, dat ik niet schrijven kon.” Aan een hoveling, die hem den eerenaam gaf van Vader des Vaderlands, antwoordde hij bescheiden: “Zoo moet gij mij niet nomen; ik ben daartoe nog te jong. Als ik een twintigtal jaren geregeerd heb en het rijk tot ongekenden bloei heb gebracht, dan eerst heb ik dien eeretitel verdiend.”

Het bleek in alles echter dat hij zijn gemoed slechts op de ijdelheid der wereld had gezet, en dat hij zich weinig bekommerde over het welzijn van zijn machtig rijk. Daarna werd hij ook uitermate wreed. Hoe spoedig veranderde hij zijn gedaante en gedrag. Dan denken wij ook om koning Saul, die in het begin zijner regeering zoo geheel anders was als in het eerst.

Zonder eenig mededoogen en als een waan-zinning bedreef Nero de gruwelijkste daden. Zijn stiefbroeder vertrouwde hij niet. Hij mocht eens zijn mededinger naar het rijk zijn. Om hem uit den weg te ruimen, liet hij hem een beker wijn aanbieden die zeer zwaar was vergiftigd. Eenige oogenblikken later stierf hij, terwijl hij den broedervermoorder vloekte.

Zijn moeder moest ook weg uit zijn paleis. Hij kon ze niet meer dulden. Hij zal haar laten verdrinken. Nu een watertocht maken. Toen liet hij ze overboord werpen. Ze kampte om boven water te blijven en zich te redden. Toen de wreedaard dit zag, liet hij haar met stokken doodslaan tot ze in de diepte verdween.

Ook liet hij zijn gemalin, die zeer zachtzinnig was ter dood brengen. Een valsche aanklacht werd tegen haar ingebracht; dat kostte haar het leven Octavia was niet meer. Nu huwde hij spoedig de lichtzinnige Poppaea. Haar echtgenoot werd eenvoudig naar een verafgelegen landstreek gezonden.

Droevig zag het er te Rome uit. De grootste gruwelen werden openbaar bedreven. Keizer en Keizerin maakten de maat der zonde spoedig vol. Die in ongenoegen bij den keizer viel, die werd spoedig uit den weg geruimd.

Onverwachts brak te Rome een ontzettenden brand uit. Men beschuldigt de keizer dien brand te hebben laten aansteken, sterke begeerte hebbende eens een grooten brand te zien, al was het dan ten koste van vele levens en veel ellende. Wat bekommerde hij zich om zijn volk en het hunne! Hoe ver deze goddelooze keizer schuldig is in deze zaak, weet de Heere alleen. Grondig bewijzen vinden we er niet voor in de geschiedenis.

Zulk een brand had Rome nooit gezien. Overal vlammen en vuur. Het scheen alsof de geheele stad tot asch zou verteren. Het was een groote vuurzee. Het grootste gedeelte van de stad werd verwoest.

Dat het volk radeloos was, is te begrijpen. Spoedig werd er hier en daar gefluisterd, dat de keizer de schuldige was van dien brand en al die ellende. Het volk werd woedend op hun vorst en zou bloedig wraak nemen. Om vrij te komen en verschoond te worden, wierp hij de schuld op de Christenen. Duivelsche list, valsche beschuldiging die alle grond miste; maar wat bekommerde deze goddelooze vorst zich daar om.

Nu was er te dien tijde een groote Christengemeente te Rome. Vanwege den haat en verachting der Joden, waren vele Christenen binnen Rome gaan wonen. Hoewel ook binnen Rome niet geliefd, ze werden er toch geduld. Dat had thans echter een einde. Daar het volk de laster van hun keizer geloofde, brak er toen een verschrikkelij-ken tijd aan voor de Christenen te Rome. (Wordt vervolgd)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen