EEN BRIEF VAN EEN OUDE PELGRIM

Paterson, 17 Sept., 1952

Aan mijn geliefde oude Leraar met de uwen:

Genade en vrede van harte toegewenst, van Hem die zijn volk nooit zal vergeten. Ja, het schijnt soms van wel. Soms is alles tegen, van binnen en van buiten. Dat het nodig is, moet de ziel steeds aan ontdekt worden en dat niet alleen de bekommerde kerk, maar ook de bevestigde. Hij moet leren, om steeds meer arm te worden in zichzelf. En ach, wat wordt het vlug uit gesproken, dat de mens arm is, maar om het eens waarlijk te mogen beleven. O dan wordt het wel eens bang voor de ziel, en een eeuwig wonder, als het weer eens waarheid mag worden. O, dan moet er plaats gemaakt voor worden. En wat wordt het wonder dan groot, als die Lieve Koning nog eens een straaltje van Zijn liefde wil schenken. Och, dan mag hij wel eens Psalmen zingen in de nacht, zingen daar hij de Heere verwacht. Buiten de vrije bediening van Gods genade, kan het arme volk van God zich maar niet helpen. De Heere moet het zelf komen te openbaren en toe te passen.

Dus mijn oude leraar, het is zo dierbaar voor elk die door Gods genade gezet is op de weg van vrije genade. Juist die zielen moeten leren wat sterven is, zelfs met een geopenbaarde Jezus. En dat is nu de ondoorgrondelijke liefde Gods, enkel het vrijmachtig welbehagen. Alles is zo heerlijk alleen in Christus. En het is door dat welbehagen, dat dit volk ontdekt wordt meer en meer, dat het niet te vinden is in ons. En omdat ze nu door Godskennis zelf kennis hebben ontvangen, leren ze ook elkander verstaan. Ze krijgen dezelfde dorst en honger, en dezelfde behoeften om meer en meer de Heere Jezus te mogen kennen in Zijn ambtelijke bediening.

O dan wordt het zo groot, met een oog des geloofs op Jezus te mogen zien, die volkomen voldaan heeft de schuld voor Zijn kerk. Och als de ziel dat nog eens mag beleven, dan moet hij het uitroepen, ik wordt zalig niet om dat ik het wil, maar omdat God het wil. Maar dat zijn maar eens ogenblikjes. Hij kan het nie vasthouden.

O, mijn geliefde oude leraar, als hij het toch mag beleven, dan roept hij het uit met de oude rijm” Want goedertier, zijt Gij.” Maar mijn geliefde broeder, wat zal er toch overblijven voor ons, als Wij soms geen ogenblikjes hadden, dat wij een hoop mogen hebben op die Eeuwige Rotsteen, Jezus Christus. Och we zouden toch bezwijken in dit tranendal. Wat is toch de wereld, en ook de vrome wereld van deze tijd arm. Wat beleven wij toch een geesteloze tijd. Zo velen die zichzelf op de been kunnen houden. Maar Asaf wist het anders, die moest een groot beest voor God worden. Hoe weinig horen wij van deze ontdekkende gangen in onzedagen. Gods volk komt het te leren, naar de vrijmacht Gods. De Heere is zo vrij in Zijn wegen. En nu mijn geliefde oude leraar, de grondslag van mijn leven ligt van eeuwigheid, eer er iets van mij begon te leven, was alles in Zijn boek geschreven. O, als ik denk aan de verkiezende liefde des Vaders, dan moet ik weg zakken vol van bewondering en eerbied voor de werken Gods. En dan moet ik wel eens getuigen, hier is het nog maar ten dele. O, wat zal het toch zalig zijn thuis te wezen. En nu mijn oude leraar ik wens u van harte toe in uw zwaar werk om maar veel te mogen bedelen, dat de lieve Koning die u tot dat werk kwam, te roepen, u mocht ondersteunen. Als een leraar het zelf niet heeft moet hij gaan bedelen, en dat zijn de beste uitdeelers hoor. De Heere mocht U nog tot een rijken zegen stellen, ook mocht de Heere uw geliefde vrouw en kinderen gedenken, groet bekende en onbekende reizigers naar de eeuwigheid. De hartelijke groete van Mrs. C. en Mrs. J. C. en vrouw, uw gedenkende oude vriend en broeder.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen