DANKDAG

Aan het einde van deze maand 25 November zal door geheel Amerika de jaarlijksche dankdag worden gehouden.

Ieder jaar wordt door de President van het land dien dag uitgeroepen Alle publieke gebouwen, fabrieken, en kantoren zijn dan gesloten, en men wordt in de gelegenheid gesteld om te gaan naar de bedehuizen, om daar Gods weldadigheid te gedenken. Het is allezins betamelijk. Oook in dit jaar heeft de Heere Zijn goedertierenheden weer rijkelijk betoond en bewezen. In sommige dalen van het land waren veel overstromingen, andere plaatsen werden geteisterd door tornados en droogten, maar over het algemeen heeft de Heere de landbouw en veeteelt nog gezegend.

De Heere heeft niet gedaan met ons naar onze zonden en niet vergolden naar onze ongerechtigheden. Rechtvaardig had de Heere ons aan de verwoesting kunnen overgeven en alles kunnen slaan met onvruchtbaarheid.

De Heere heeft alles nog wonderlijk wel gemaakt. Overvloedige redenen zijn er om den naam des Heeren te erkennen. Het is waar, wij leven in tijden van groote beroeringen. De oordeelen Gods hangen laag. Een deel van onze jongens en mannen zijn in de dienst des lands; duizenden van onze jonge mannen zwerven hier en daar over de wereld, ook in Viet Nam, waar steeds nog gevochten wordt, en waar velen gedurig in gevaar verkeren.

Toch is het nog een wonder dat de Heere het nog niet tot een uitbarsting liet komen. God gedenkt in den toorn nog des ontf ermens.

Voor velen is de dankdag een dag om te eten en om te drinken. Laat het onder ons zoo niet zijn. Dat huis des gebeds. Dat wij voor God’s aangezicht verschijnen mochten met smeeking en geween: met een verbroken hart en met een verslagen geest. Dat alleen zijn de offeranden die Gode welbehaglijk zijn door het geloof in Christus Jezus.

Dat het toch geen tergdag zijn mag, een dag waarvan de Heere zegt; Dit volk nadert tot Mij met de lippen, maar hun hart houdt het zich verre van Mij.

Wat komt onze armoede toch openbaar. Den apostel Paulus, die zelf door God geleerd was om te bidden, betuigde in Rom. 8; Wij weten niet wat wij bidden zullen gelijk het behoort. En David in Ps. 51:8 zuchte: Heere, open Gij mijn lippen door Uwe kracht. Het komt openbaar dat wij in de val van Adam alles kwijt geworden zijn. Gods lieve Geest moet in ons bidden met onuitsprekelijke zuchtingen. Maar zoo is het ook met de ootmoedige erkenning voor al de weldaden ons en onze kinderen, land en volk bewezen. Wat zullen wij toch voorbrengen uit en van onszelven. David riep uit: wat zal ik den Heere vergelden voor al zijn weldaden mij bewezen: en op een andere plaats kon hij het niet verder brengen, dan te bekennen: En nu, wat zal ik zeggen Heere, Heere, Gij kent Uwe knecht.

Het is zoo noodzakelijk dat wij ook in dezen opgelost worden in Christus, die niet alleen een biddende, maar ook een dankende Hoogepriester is voor het aangezicht Zijns Vaders. De waarachtige vereeng-ing door het geloof met Hem is noodzakelijk en onmisbaar. Lippenwerk kan God niet behagen. Daarom roept den apostel de Kerk toe: Laat ons dan door Hem (dat is Christus) altijd Gode opofferen de offerande des lofs, dat is de vrucht der lippen, die Zijnen Naam belijden, Hebr. 13:15. Daartoe verwaardige ons de God aller genade, door de Heiligen Geest om Christus wil.

In den Hemel zal het altijd dankdag zijn, doch zullen wij daar deel aan hebben, dan zal het in ons leven moeten aanvangen. Wie het hier nooit geleerd heeft, zal het eenmaal nooit doen. Alleen Gods ware volk dat geformeerd is om zijn lof te vertellen, zal eeuwig zingen het lied van Mozes en het Lam.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen