DE OPSTANDING DES HEEREN

Vanaf de Goede Vrijdagavond tot aan de zondagmorgen rustte het lichaam van Christus in het graf in de hof van Arimathea. Zijn geest was veilig in de handen Zijns Vaders en vierde met de ziel van de moordenaar, die nu geen moordenaar meer is maar een verloste, de vreugde des hemels in het paradijs.

Op de Paasmorgen herneemt God de Zoon Zijn geest, Zijn ziel, en herenigt deze met het lichaam in het graf: het lichaam, dat Hij ook in de dood niet had prijsgegeven.

Onder de opstanding hebben wij dus te verstaan de lichamelijke opstanding des Heeren. Op de Paasmorgen komen wij bij het ledige graf. Wij worden dan bepaald bij het historische heilsfeit dat ziel en lichaam van Jezus, die gescheiden waren door de dood, in de verrijzenis herenigd worden.

Een andere opvatting van de opstanding kent de Schrift, en mitsdien de Christelijke kerk, niet.

Het paasgeloof is gegrond in het paasfeit. Paasgeloof zonder paasfeit is een fictie.

Wij moeten dit met grote nadruk zeggen. De vrijzinnigheid, in allerlei schakeringen, leert immers een Paasgeloof zonder paasfeit. Deze vrijzinnigen leren immers, dat het paasgeloof bestaat in de overtuiging, dat Jezus leeft, voortleeft in een hogere wereld, maar ontkennen, dat Hij is opgestaan uit de doden, dat ziel en lichaam herenigd zijn.

Zo schreef de vrijzinnige Dr. de Wilde, hervormd predikant, voor enige jaren een Goede Vrijdagartikel onder de titel: „Jezus is gestorven, maar Christus is opgestaan”.

Hij betoogde in dit artikel dat Jezus gestorven is aan het kruis en begraven en nooit meer is opgestaan. De Christusgeest is echter opgestaan en leeft in de gemeente Dat is dus Paasgeloof zonder Paasfeit.

Terecht schrijft echter de theoloog Althaus in zijn „Dogmatik”: „De Paasboodschap van de apostelen heeft in geen geval de inhoud, dat Jezus ondanks de dood voortleeft, maar, dat Hij uit de dood is opgewekt”.

Met de opstanding des Heeren vangt de staat der verhoging aan. Hij is tot zonde gemaakt, maar met de opstanding wisselt Zijn staat, wordt Hij ontheven van alle aanklacht en komt tot heerlijkheid.

Hij is opgestaan uit de dood door Zijn eigen goddelijke kracht. Hij was de eerste Mens over Wie de dood niet het laatste woord had.

Tot dus ver was het zo geweest, dat al werd iemand nog zo oud, tenslotte won toch de dood en stierf hij of zij. Maar Christus is de Eersteling geworden dergenen, die ontslapen zijn. Wel zijn voor Hem enkelen uit de dood opgestaan, maar dit kon alleen door de opstandingskracht van Christus, en zo is Hij toch de Eersteling. Hij is opgestaan door Zijn eigen kracht. Hij sprak dat Hij macht had Zijn leven af te leggen en het wederom te nemen (Joh. 10:18), ja, dat Hij de Opstanding en het Leven was (Joh. 11:25).

Zijn Goddelijke natuur bleef ook in de dood met Zijn menselijke ziel en lichaam ten nauwste verenigd en bezat de almacht en kracht om uit de dood het leven te voorschijn te brengen.

Hij heeft door Zijn lijden en sterven het rechttot de opstanding verworven. Zo heeft Hij in de opstanding geen gebruik van Zijn macht gemaakt dan in de weg van het recht.

De Schrift laat echter de opstanding van Christus ook dikwijls zien van de zijde des Vaders. Dan spreekt zij van opwekking.Aan de ene zijde lezen wij dat Christus is opgestaan door Zijn eigen goddelijke kracht, maar anderzijds dat Hij is opgewekt door de Vader. Christus had Zijn deel van het verbond vervuld, en daarom wekte de Vader Hem op, ontsloeg Hem van alle rechtsvervolging en verheerlijkte Hem. De opwekking dan des Vaders van de Zoon was het amen des Vaders op het volbrachte werk van de Middelaar.

De opstanding van Christus was een geboorte uit de dood en dus een overwinning van hem, die het geweld des doods had, dat is de duivel.

Hij heeft het leven uit de dood aangebracht, dat nooit meer sterft, waarover de dood nooit macht meer kan krijgen, en dat opstandingsleven kan Hij schenken aan zondaren, die midden in de dood liggen. Hij spreekt: „Ik leef en gij zult leven”.

De Schritt legt dan ook grote nadruk op de lichamelijke opstanding en opwekking des Heeren.

„Indien Christus niet opgewekt is, zo is dan onze prediking ijdel, en ijdel is ook uw geloof. En zo worden wij ook bevonden valse getuigen Gods; want wij hebben van God getuigd, dat Hij Christus opgewekt heeft. An indien Christus niet opgewekt is, zo is uw geloof tevergeefs, zo zijt gij nog in uw zonden. Zo zijn dan ook verloren, die in Christus ontslapen zijn. Maar nu, Christus is opgewekt uit de doden en is de eersteling geworden desgenen, die ontslapen zijn”. (1 Cor. 15)

Zonder de lichamelijke opstanding des Heeren is er geen zaligheid. Hartvernieuwende genade, door de levendmakende kracht des Heiligen Geestes, waarbij het geloof wordt ingeplant, is daarbij onmisbaar, want de kerk leeft door het geloof, ook als het gaat om de opstanding van Christus. Zonder het Paasfeit is paasgeloof, opstandingsgeloof een fictie.

Wie het paasfeit als feit aanvaardt, heeft nog niet het paasgeloof.

„Indien gij met de mond zult belijden de Heere Jezus, en met het hart geloven dat God Hem uit de doden heeft opgewekt, zo zult gij zalig worden”.

R.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen