PINKSTEREN

1.

De Heere Jezus is ten hemel gevaren. De discipelen waren getuigen geweest van het opvaren des Almachtigen, om de plaats, Hem door de Vader bereid, in bezit te nemen. Zij hadden de opdracht van hun Meester, dat zij van Jeruzalem niet scheiden zouden, opgevolgd; wachtende de belofte des Vaders, en deze Goddelijke belofte hield in: De komst van de Heilige Geest. Joh. 15:26: “Maar waneer de Trooster zal gekomen zijn, Die Ik zenden zal van de Vader, namelijk de Geest der Waarheid, Die van de Vader uitgaat, Die zal van Mij getuigen”. De jongeren waren vertrokken van de Olijfberg, waar ze de Heere Jezus voor de laatste maal op aarde aangebeden hebben en keerden weder naar Jeruzalem met grote blijdschap. De Bruidegom was weggenomen en toch waren zij verblijd; ze gaan door het geloof leven in de gemeenschap met Hem Die naar de hemel voer (Luk. 24:52).

Daar zit de kerk des Heeren, 120 personen in getal in een levende geloofsverwachting. En als de dag van het een levende geloofsverwachting. En als de dag van het Pinksterfeest vervuld werd; door de Joden gevierd in de godsdienst van eigengerechtigheid, in de oude zuurdesem met een dichtgenaaid voorhangsel; hun offer brengende en niet te weten dat het ware offer door hen is gebracht op Golgotha, niet beseffende dat het offer door het werk van Christus is voldaan, ja Deze airede ten hemel was gevaren. Wat een verschrikkelijke blindheid. Zo geheel anders was het bij het edele gezelschap dat wij aantreffen in de bijgebouwen van de tempel. Het kernpunt van de uitstorting van de Heilige Geest, de derde Persoon in het aanbiddelijk volzalig Wezen, is dat God op aarde komt onder de mensen, te midden van Zijn strijdende kerk, waarin de Vader en de Zoon alleen alle eer wordt toegebracht. Pinksteren predikt: God in ons. Dat houdt in, lezers, dat wij die Geest van nature niet bezitten.

Zo noodzakelijk als het was voor de 120 personen die toen vergaderd waren, zo noodzakelijk, ja broodnodig is het nu nog, dat die Geest, de Geest van Christus, in ons hart en leven wordt uitgestort. De zg. Pinksterbewegingsvergaderingen hebben ook in onze dagen een kenmerk: Die mensen maken leven. De Heilige Geest schept leven. Dat is het grote onderscheid. Leven maken en kunsten verkopen werkt omhoog; daarmee verheft de mens zichzelf. De ware Pinkstergeest werkt verslagenheid, vernedering en verootmoediging des harten.

De sterfdag van Jezus ging met majestueuze tekenen gepaard. De zon werd verduisterd, de steenrotsen scheurden, de graven werden geopend. Bij de opstanding beefde de aarde, de wachters vloden en de engelen daalden neder om hulde te brengen aan hun Vorst. Christus voer statig ten hemel. Alzo was ook de uitstorting van de Heilige Geest. Onder de majestueuze tekenen van wind en vuur neemt de derde Persoon inwoning in de kerk des Heeren. Het was het sluitstuk van de heilsfeiten, door Jezus Christus veroorzaakt. Immers, de Vader was de bewegende oorzaak, de Zoon de verdienende en de Heilige Geest de toepassende oorzaak, Die past Christus verdienste toe in het hart van Zijn gunstgenoten. Guido de Bres zegt in art. 9 N.G.B.: De Heilige Geest is onze Heiligmaker door Zijn inwoning in onze harten.

In art. 4: De Heilige Geest gaat van eeuwigheid van de Vader en de Zoon uit, niet gemaakt zijnde, noch geschapen, noch ook geboren maar alleen van Beiden uitgaande, Die in orde de derde Persoon der Drievuldigheid is van eenzelfde Wezen in majesteit en heerlijkheid met de Vader en de Zoon; waarachtig en eeuwig God zijnde, gelijk ons de Heilige Schriften leren.

In vr. 53 van de Heid. Catech. wordt gevraagd: Wat gelooft gij van de Heilige Geest? Antw.: Ie. dat Hij tezamen met de Vader en de Zoon waarachtig en eeuwig God is; 2e. dat Hij ook mij gegeven is opdat Hij mij door een waar geloof Christus en al Zijn weldaden deelachtig make, mij trooste en bij mij eeuwiglijk blijve.

In het oud verbond was Pinksteren het feest van de oogst, maar Christus heeft door Zijn voldoening een veel heerlijker betekenis aan dit feest gegeven. Met Pasen werd een groene garf voor het aangezicht des Heeren gebracht. Zeven weken lang mocht dan de sikkel niet in het staande gewas gebracht worden. Daarna stelde de priester de eerstelingen der broden van de nieuwe oogst de Heer e voor. Wij zouden zeggen: Dankdag voor het gewas. De nieuwtestamentische kerk zingt:

Och Heer’, geef thans Uw zegeningen ,
Och Heer’, geef heil op deze dag,
Och, dat men op deez’ eerstelingen
Een rijke oogst van voorspoed zag.

Zij waren eendrachtiglijk bijeen. Welk een inhoud. Er was geen twist over “wie is de meeste?” en niemand wilde gaan vissen. Het was nu: Ik blijf de Heere verwachten, mijn ziel wacht ongestoord. Ze waren een in Christus Jezus. De ware oecumene! Een van hart en een van ziel; waar liefde woont, gebiedt de Heere Zijn zegen.

Er geschiedde haastelijk uit de hemel een geluid gelijk als van een geweldig gedreven wind en vervulde het gehele huis waar zij zaten. Wind en vuur, twee eigensoortige elementen, vergezellen de komst van de derde Persoon in het aanbiddelijk volzalig Wezen. Deze tekenen kwamen eensklaps. Wij zouden zeggen in onze taal: een donderslag bij een onbewolkte hemel. Zo is de komst van Hem. Veronderstel dat de discipelen genieen waren geweest in het begrijpen der natuurgeheimen, dan zouden ze even zeer verrast zijn. Het geluid komt uit de hemel, die verborgen is boven de aardse sfeer; dat onzichtbare deel van de schepping waar God met Zijn engelen woont. De tekenen komen in een andere vorm. Bijvoorbeeld: het water bij de doop is werkelijk water; brood en wijn bij het Heilig Avondmaal zijn natuurlijke zaken. Hier is het anders. Het geluid als van een storm, en de vlammen zijn als van vuur. In deze tekenen is niets natuurlijks. In de sacramenten, waar het zichtbare tot symbool van het hemelse is, verschijnt het hemelse in de gedaante van het natuurlijke. Daarom zijn de tekenen alleen door geestelijke organen waargenomen. Alleen zij die door de Heilige Geest bekwaam gemaakt waren, hebben het geluid gehoord en het vuur gezien; daaruit blijkt de inwoning van de Heilige Geest. Het zijn wonderlijke tekenen; het geluid van een storm, maar het waait niet, hier is vuur, maar het brandt niet.

Zij dienen tot voorbereiding van de onmiddelijke inwoning van de Heilige Geest. Christus is op de meest intieme en werkzame wijze inwonend bij Zijn volk. Dat is het heerlijke wonder van de Pinkstergeest. In het oud verbond was de tegenwoordigheid des Heeren in de vuur en wolkkolom. In de brandende braambos, die niet verteerd werd, sprak de Engel des Heeren tot Mozes.

Wind en vuur dienen het onderwijs des Heeren. In Job 33:4 zegt Elihu: “De Geest Gods heeft mij gemaakt en de adem des Almachtigen heeft mij levend gemaakt”. Deze openbaringsvorm is zoals de wind in de natuur onzichtbaar, onberekenbaar, reinigend en herscheppend. Het vuur in zijn warme gloed, dat bij Israel op het altaar brandde, leerde Israel nog duidelijker de louterende kracht van de Geest. Deze twee tekenen samengevoegd, betekenen de volheid van kracht.

In de natuur zien we dat wanneer de storm de vlam aanwakkert, het vuur onverzadigbaar wordt. Steden, wouden en prairies gaan ten onder door zijn verterende kracht.De komst van de Heilige Geest is uniek, geheel enig, zoals de vleeswording des Woords dit ook is. De Heere doet de zo bekende tekenen zo verschijnen dat de discipelen het tot nu toe onbekende manifesteren.

Wind en vuur zijn thans Pinkstertekenen; ze kwamen onvoorzien uit de hemel. Een geweldig gedreven wind, die het gehele huis vervulde. Het is de taal van de almacht, der alomtegenwoordigheid. Het is nooit eerder geschied en zal alzo niet meer gebeuren. Tongen van vuur, die zich verdelen en zich op een ieder van hen zetten.

A

S.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen