MEDITATIE

Gebedsvrijmoedigheid is een zaak, waarover wij niet dan met grote voorzichtigheid en tederheid mogen spreken en schrijven. Bidden toch is de meest persoonlijke uiting van het godsdienstig leven. Bidden is spreken met de Heere; de noden voor tijd en eeuwigheid aan Hem bekend maken zoals dat ons geleerd werd in die psalm, die voor de meesten het eerste versje was, dat zij aan moeders schoot hebben geleerd:

Opent uwe mond

Eist van Mij vrijmoedig,
Op Mijn trouw verbond,
Al wat u ontbreekt
Schenk Ik zo gij ’t smeekt
Mild en overvloedig.

En voorzover het gebed nog niet geheel is ver-zaakt in het leven van zovelen, die ook onder de waarheid leven, zijn er toch zoveel gebeden, die nooit verhoord worden, ja nooit verhoord kunnen worden.

De apostel wijst ons daarvan de oorzaak aan: Gij bidt en gij ontvangt niet, omdat gij kwalijk bidt.

Er zijn veel gebeden, die “kwalijk” gebeden zijn, d.w.z. niet naar de regel, die de Heere ook voor het gebed ons in Zijn Woord geeft, en waarvan onze zo schone Heidelberger spreekt in Zondage 45, vr. 117. Daar lezen wij, dat tot het Gode aangename gebed behoort: 1. De enige, ware God aan te roepen. 2. Te bidden om hetgeen, dat Hij ons geboden heeft Hem te bidden. 3. Te bidden vanuit het besef van nood en ellendigheid. 4. Te bidden in de naam Zijns Zoons.

Wanneer een van deze zaken ontbreekt zal dat gebed Gode niet aangenaam zijn. Laat ons voor deze keer dan letten op het tweede, dat hier genoemd werd, namelijk te bidden om hetgeen, dat Hij ons geboden heeft Hem te bidden.

In het volmaakte gebed heeft Jezus dit ook aan Zijn kerk geleerd: “Uw wil geschiede”, en daardoor onderricht Hij ons om te vragen: Geef, dat wij en alle mensen onze eigen wil verzaken en Uw wil, die alleen goed is, zonder enig tegenspreken gehoor-zaam zijn, opdat alzo een iegelijk zijn ambt en beroep zo gewillig en getrouw moge bedienen en uit-voeren, als de engelen in de hemel doen.

Hoe dikwijls is de gebedspraktijk geheel in strijd met het hier gebodene. Hoe dikwijls dragen wij onze wil en zin Hern voor, zonder die Zijn wil te willen onderwerpen.

Altijd weer tracht de mens God mee te krijgen in zijn weg en wil daarvoor het gebed gebruiken. Zulk bidden is waardeloos, zulke gebeden worden niet verhoord. Het gebed is een middel om onze ziel de Heere te onderwerpen, dus om onze ziel in de weg des gebeds te brengen in Gods weg, in de vereniging met Zijn wil.

Daartoe hebben wij van node door de Geest der gebeden gebracht te worden in de vereniging met Hem, Die bad in de ure der verzoeking: Vader, indien het mogelijk is, laat deze drinkbeker van Mij voorbijgaan, maar niet Mijn wil, maar Uw wil geschiede. Bidden is verzaking van eigen wil, dus naar Gods wil betekent ook alleen te bidden om hetgeen, waarvan geboden is, dat wij er om bidden zullen. Er liggen dus in betrekking deze zaak twee gevaren. De eerste is, dat wij in het bidden onze wil niet verloochenen en die des Heeren wil niet onderwerpen, en de tweede dat wij vragen om dingen, waarom wij niet vragen mogen.

Wanneer dat alzo is, zult gij nimmer gebedsvrij-moedigheid verkrijgen.

Dit hier gebezigde woord (1 Joh. 5:14) Staat in verband met een woord, dat vertrouwen betekent; het wil dus zeggen, wij kunnen onze zaken niet kwijt raken, niet afwentelen, want wij bidden in de sfeer van eigenliefde en eigenbedoeling; in de sfeer van dwingen, Daarin wordt nooit vrijmoedigheid, vertrouwen verkregen. Te bidden naar de wil des Heeren zal vrijmoedigheid geven om alles Hem bekend te maken en voor te dragen, maar geeft ook in het “afwentelen” van onze lasten het vrijmoedige vertrouwen, dat Hij ons verhoort.

Hoe hebben wij onze gebedspraktijk (als die er nog is) gedurig ook aan deze regel te toetsen en wat is in ons leven de doding van de Heere Jezus van dag tot dag van node om eigen wil en zin en lust te verzaken. De Heere lere ons gedurig afhankelijk zijn van de invloeden van de Geest der gebeden om op Jezus te zien, ook zoals Hij volmaakt bidt, en dat de kracht van Zijn altijd Gode-verheerlijkend gebed in ons die vrijmoedigheid verwekke om naar’s Heeren wil te leren bidden, en dan te ervaren:

God zij altoos op ’t hoogst geprezen
Lof zij Gods goedertierenheid.
Die nimmer mij heeft afgewezen
Noch mijn gebed gehoor ontzeid.

Wijlen Ds. A. Vergunst

KERKVISITATIE TE LAODICEA

Men had als laatste van de zeven kerken
Laodicea een bezoek gebracht.
Er was op haar heel weinig aan te merken;
In leer en leven was geen enk’le klacht.

Gedurig steeg de welvaart van de leden,
Met de kollektes stond men aan de top.
De dienaar der gemeente was tevreden:
Men kwam zo trouw bij alle diensten op!

Maar toen liet Jezus er een brief bezorgen:
“Ik ben het, Die van al uw werken weet.
Al zegt gij wel: Wij maken ons geen zorgen,
Laodicea is noch koud, noch heet!

De valse schijn heeft u geheel bedrogen;
Uw rijkdom is niet meer dan ijd’le waan;
En in uw naaktheid staat gij voor Mijn ogen,
Al trekt gij ook de schoonste kleed’ren aan.

Als voor de kerk de mensen zich verdrongen
Stond Ik er ook; er was geen plaats voor Mij!
En in Mijn Naam hebt gij uw lied gezongen,
Mijn Woord gepreekt, doch Ik was er niet bij!

Laat dan de leraar der gemeente weten
Dat Koning Jezus voor de kerkdeur staat,
Al heeft Laodicea Hem vergeten,
Hij klopt en wacht tot gij Hem binnenlaat”.

Na twintig eeuwen wordt de brief herlezen …
— Laodicea is tot as vergaan —
Maar zouden er niet meer gemeenten wezen
Waar men de Koning voor de poort laat staan?

W. van G.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen