Verblijdt U Veel Meer Daarin…

— Lucas 10, vers 20

“Het treuren is beter dan het lachen, want door de droefheid des aangezichts wordt het hart gebeterd,” zegt de Prediker; maar hij wordt weinig geloofd, vooral door de mensen van onze tijd.

Wij kunnen best begrijpen, dat velen zo denken en, in de lichtzinnigheid huns harten, liever de uitspraak van de wijze koning Israels omkeren: “het is beter te lachen dan te treuren, want….” Doch, neen, verder durft men niet met omkeren voort te gaan.

Maar wanneer Salomo treuren tegenover lachen stelt, verklaart ons het verband, waarin deze woorden voorkomen, reeds genoeg wat hij bedoelt. “Beter is het,” zo zegt hij, “te gaan in het klaaghuis, dan in te gaan in het huis des maaltijds; want daarin is het einde aller mensen, en de levende legt het in zijn hart.”

Maar nu het wonder: door de droefheid naar God, het treuren, dat het hart betert, gaat niet alleen samen met de ware blijdschap, zij is er zelfs de bron van.

Echte ziele-blijdschap is God verheerlijkend en zielzaligend. Dat kunnen we ook terugvinden in de tekst boven deze meditatie. De zeventigen hadden een opdracht ontvangen om een boodschap te gaan brengen, enige ware boodschap van genade. Na weken van afwezigheid Keerden zij terug en werden door Christus ontvangen. Hun taak was volbracht; kranken waren genezen en de komst van het koninkrijk Gods was aangekondigd. Ja, ze mochten zeggen, maar “ook de duivelen zijn ons onderworpen in Uwe Naam.” De zeventigen riepen dat uit in de blijdschap huns harten, en dat was niet zelfverheffing. Uitdrukkelijk zeggen ze er bij dat die duivelen uitgeworpen waren in zijn Naam.

Tevens zien we in de getekende situatie de vreselijke gevolgen en verwoestingen door de zonde. En het is zeker dat de Heere Jezus, die beter dan iemand anders weet wat de nameloos rampzalige gevolgen zijn van de zondeval in Adam en het dagelijks bedrijven van de zonden met gedachten, woorden en werken, Zelf er voor gezorgd heeft dat de discipelen gebruikt werden om de arme mensen in hun diepe ellende bij te staan en door Gods genade de vijand en zijn helse listen te bestrijden. En dat tot roem van Gods genade en tot welzijn van hun medereiziger naar de eeuwigheid.

Och, dat de discipelen verblijd terugkwamen en deze dingen die ze hadden mogen doen met genoegen aan hun Zaligmaker kwamen vertellen, is op zichzelf heel goed te verstaan. Maar er zat wel een gevaar in. Immers kunnen we zo in wonderen opgaan dat we de God van het wonder vergeten.

De discipelen waren ook mensen van gelijke beweging als wij, en van nature, ook na ontvangen genade, verheffen we ons zo lichtelijk op hetgeen we hebben mogen doen, vooral als we dan nog horen of aanschouwen dat er vrucht openbaar komt.

Het was dus geen hardheid van de Koning der kerk, maar juist liefde voor het geestelijk welzijn van Zijn discipelen, en daarom zeide hij zo dringend: “Doch verblijdt U daarin niet, dat de geesten u onderworpen zijn; maar verblijdt u veelmeer, dat uw namen geschreven zijn in de hemelen.” Zie, dat moet de ware oorzaak van onze vreugde worden “Dat onze namen geschreven zijn in de hemelen.” Meen niet, geliefde lezer en lezeres, dat dit iets was dat alleen deze disciplen gold. O Neen! Paulus noemt ook verscheidene namen van mannen zowel als vrouwen wier “namen geschreven zijn in het boek des levens,” “er is een gedenkboek geschreven”, zegt de profeet Maleachi, “voor degenen, die de Heere vrezen en voor degenen, die aan Zijn naam gedenken.” En de Koning der kerk getuigt in het boek der Openbaringen: “Die overwint die zal bekleed worden met witte klederen; en Ik zal zijnen naam geenszins uitdoen uit het boek des levens, en Ik zal zijnen naam belijden voor Mijnen Vader en voor Zijne engelen.”

De zekere wetenschap, dat onze naam is geschreven in het boek des levens, verkrijgen wij niet van onszelven of door een ander. Het is een persoonlijke verzekering die de Heere geeft, die onbedriegelijk is. O, die zekerheid, een geschenk uit de hemel, is zo’n onwaardeerbaar voorrecht dat ieder wel mocht leren, geen rust te hebben voor we weten geschreven te zijn in het boek des levens en des Lams. Het is een verzekering voor tijd en eeuwigheid. O, om eigendom te zijn van Hem, die zijn kerk kocht met Zijn dierbaar bloed. Er is op de wereld geen groter goed. En zalig die weten mag; Hij heeft mij in beide Zijne handpalmen gegraveerd. Wonder, als we mogen weten, God kent mijn naam, al zal de wereld die nooit gedenken of weten. Geen vorstelijke gunst weegt op tegen de genade van Deze enige Koning. Gelukkig zijn zij alleen, die door Gods genade weten: “Mijn naam staat in het boek des levens.” Dat is een wetenschap die Gods kind in eeuwigheid niet ontvallen kan, omdat het vast ligt in Hem. We ontkennen niet dat van Gods kinderen er meerderen zijn die de zekerheid nog missen, maar dan derven ze ook de ware blijdschap. Daarom zei het onze bede of onze roeping en verkiezing vast gemaakt mocht worden.

O, de zekere wetenschap van Zijn bezit geworden te zijn, kan zoveel gemak geven en een verlangen om Hem eeuwig te dienen. Intussen blijft de allesbeslissende vraag: “Zijt ook gij bereidt?” Wat is ons oprecht antwoord daar op? En de Heere geve maar af te zien van zelf en op te zien naar hem. Amen

Rev. A. W. Verhoef is pastor of the Netherlands Reformed Congregation of Chilliwack, British Columbia.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen