Het Vallend Blad

In de herfst of het najaar zien we de bomen meer en meer kaal worden. In de lente of het voorjaar zagen we de bladeren uit de knoppen ontsproten, eerst klein en teder naarmate de zomer aanbrak, groot en sterk worden. Nu beginnen de bladeren af te vallen. Naarmate de winter komt zullen alle eens zo sterke en groene bladeren verdorren, afvallen en sterven en vergaan. De profeet Jesaja heeft de sprake Gods in het rijk der schepping verstaan. Hij zegt wij allen vallen af als een blad. Het is de sprake van ons aller vergankelijkheid en sterven. Hebben ook wij allen, klein of groot deze boodschap verstaan en ter harte genomen? Al is het dat de meeste bladeren in de herfst afvallen, toch gebeurt het dat blaadjes, pas ontloken of in de zomer volgroeid tot sterke bladeren, van de takken afgerukt worden en sterven, voordat de herfst komt. Wie we zijn, we allen moeten sterven, soms nog pas ontloken, of in de kracht van het leven, of oud van dagen. Niets is er onzekerder dan het leven en niets is er zekerder dan het sterven. Dat sterven, dat afvallen wijst ons naar onze afval van God door onze ongehoorzaamheid en zonde in het Paradijs. Daar hebben we moeden vrijwillig de band met de Bron van het leven doorgesneden en hebben de dood gekozen boven het leven. Wat van God afvalt moet vallen. Het blad van de boom dat afvalt vergaat, maar wij allen dragen een ziel om die voor de eeuwigheid geschapen is. Gods Woord zegt het: het is de mens gezet eenmaal te sterven en daarna het oordeel. Nee, we worden in de dood niet vernietigd, maar, en dat ook naar Gods Woord, zullen voor God als Rechter rekenschap van ons leven moeten afleggen naar de regel van de goddelijke Wet. We zijn niet geschapen om te sterven, maar om eeuwig te leven. Daarom de sprake van het vallend blad is niet alleen een sprake van onze vergankelijkheid, maar veel meer van onze schuld, van onze misdaad tegenover de Heere, gelijk ook daarvan in deze tekst wordt gesproken. Dat we sterven moeten is onze schuld. Wij allen zijn stervelingen. Ook al leven we en denken daaraan, we stellen die dag des doods ver van ons vandaan. Van onze schuld spreekt ook die tekst,what van in het bovenstaande alleen het midden is aangehaald, het begin in het einde. Wij allen zijn als een onreine, al onze gerechtigheden zijn als een wegwer-pelijk kleed, en onze misdaden voeren ons weg als een wind. We moeten leren in dit leven de prediking van het vallend blad te verstaan. Dat afvallen is de oorzaak van onze onreinheid en misdaden. Hebben we geleerd en verstaan de oorzaak van ons sterven? Is onze dood onze schuld geworden? Zijn we zondaar voor God geworden omdat we met God to doen kregen, die te rein van ogen is dat Hij de onreinheid en de misdaad aanschouwen kan? Dat willen en kunnen we van onszelf niet leren, maar wat onmogelijk is bij ons is mogelijk bij God. Hij wil door Geest en Woord dat onderwijzen opdat we leren sterven voor het sterven wordt. Dan wordt de kortstondigheid van dit leven beseft en de eeuwigheid in het hart gedrukt. Dan is er een haasten en spoeden om zijns levens wil. Dan kan het leven niet meer in eigen hand gevonden worden en moeten we sterven aan eigen vermeende gerechtigheid, verwachting van onze kracht, onze beste werken, deugden, en plichten, welke allen door de dood worden weggevaagd. Dan is er geen enkele verwachting meer, dan alleen van Hem die heeft willen sterven voor misdadigers en onreinen, Die is de Boom des Levens is, Wiens bladeren zijn tot genezing der heidenen. Welgelukzalig die door wedergeboorte van de wortel uit Adam afgesneden, door het geloof is ingeplant in Christus. Uit Hem bediend wordt geschonken die enige troost beide in leven en in sterven. Christus heeft vrijwillig zijn leven afgelegd, opdat Zijn schapen het eeuwige leven geschonken werd. Hij heeft de dood overwonnen, om de Zijnen een doorgang tot het eeuwige leven te geven. Hij heeft Zich vernederd tot in de dood des kruises. Zijn sterven is een offerande, een afbetaling van de zonde. Daarin heeft Hij de oorzaak van de dood, van het sterven, dat is de zonde, weggenomen. Dat is de schuld en misdaad. Hij wilde geboren worden om als plaatsbekledende Borg te sterven en Zijn ziel te geven tot een rantsoen voor velen. Zijn leven in de staat Zijner vernedering, van de kribbe tot aan het kruis, was een stervensweg, waar Hij op Golgotha Zijn ziel tot een schuldoffer heeft gesteld en uitgestort heeft in de dood. De offerande aan het kruis door Hem gebracht, heeft de zonde teniet gedaan, omdat door Hem de schuld van de Zijnen volkomen is betaald en aan Gods recht volkomen is betaald, uitroepende: Het is volbracht! Dat vallend blad predikt ons ook dat de Middelaar heeft willen sterven om de dood voor de zijnen te verslinden en hun door Zijn sterven een doorgang tot het eeuwige leven te bereiden. Zalig zijn de doden die in den Heere sterven van nu aan. Heden indien gij Zijn stem hoort verhardt u niet, maar laat u leiden. Niemand, dat is geen mens, zal zijn ziel redden van het graf, wie hij of zij ook moge zijn. Daartegenover wordt gepredikt dat de stervende Christus, de Borg en Middelaar, de dood heeft verslonden tot eeuwige overwinning. Voor misdadigers en onreinen, die des doods waardig zijn. Zoek Hem terwijl Hij nog te vinden is en roept Hem aan terwijl Hij nabij is. Hij zal Zich laten vinden door elk voor wie de zonde de dood is geworden en die nergens het leven meer kunnen vinden, dan in Hem Die dood is geweest maar nu leeft in alle eeuwigheid.

Rev. J.C Weststrate is pastor of the Netherlands Reformed Congregation (Gereformeerde Gemeente) of ’s Gravenpolder, The Netherlands.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen