Van Jeruzalem naar Golgotha

Rev. J.C. Weststrate (1919-1998)

Deze tekstwoorden wijzen ons naar de uitgang van de Heere Jezus vanuit Jeruzalem naar Golgotha, de plaats des gerichts. Hier een gedeelte van de lijdensweg, welke begonnen is bij Zijn geboorte en de ganse tijd van Zijn leven hier op aarde heeft geduurd tot aan de dood des kruises.

Onschuldig veroordeeld is Hij met twee andere misdadigers uit Jeruzalem uitgeleid. Als een met de misdadigers gerekend is Hij uitgeworpen. Hij droeg Zijn kruis, omstuwd door een grote menigte, die even tevoren had geroepen: ‘Weg met Hem, kruist Hem!’ Onder die menigte toeschouwers waren ook vrouwen, die Hem volgden. Hun kinderen werden in hun armen gedragen of de grotere bij de hand genomen. Deze, die dit treurige schouwspel zagen, waren ontroerd en weenden.

We zouden denken, dat dit medelijden van deze dochters van Jeruzalem te midden van al de spot, verguizing, bittere smaad en smart die Hem ten deel viel, een zekere verkwikking voor Jezus moest zijn. Geen verachtende blik, maar tranen van ontroering en medelijden in de ogen van de vrouwen.

Integendeel, dat ook blijkt uit wat Jezus zegt tot die vrouwen: ‘Weent niet over Mij!’ Hier wordt het wenen over Jezus ten sterkste verboden. Zulk medelijden is misplaatst en ongepast.

In dit wenen kwam openbaar dat deze vrouwen Hem en zichzelf niet kenden. Zij hadden geen oog voor Hem als de Zoon van God, de gegeven Middelaar en Verlosser. Hij was op weg om als plaatsbekledende Borg de gang van lijden te volbrengen, gehoorzaam tot de vervloekte, smadelijke en smartelijke dood des kruises. Hij stond gereed om Zijn middelaarsarbeid, daartoe van de Vader gesteld, te volbrengen. Zij verstonden niet dat de toorn Gods tegen de zonde zo groot is, dat Hij die (eer dat Hij die ongestraft liet blijven) aan Zijn lieve Zoon Jezus Christus, met de bittere en smadelijke dood des kruises gestraft heeft. Deze tranen waren een list om Hem te bewegen tot zelfbeklag, opdat Hij de weg des lijdens niet ten einde toe zou lopen. Om Hem af te houden van het werk, dat Hij van eeuwigheid de Vader beloofd had te volbrengen.

Het is geen medelijden, maar een mengen van de vele droppels die Zijn lijdensbeker vulden. Kent u daarin uw beeid met de dichter, die schreef: Ik deed als Jeruzalems dochters weleer, en weende om de pijn van mijn lijdende Heer; en door Gods Geest ontdekt, beleed: ik dacht er niet aan dat ik zelf door mijn schuld Zijn kroon had gevlochten en Zijn beker gevuld.

Simson werd verleid door de tranen van Delila, maar de meerdere Simson is staande gebleven, niettegenstaande het wenen van de vrouwen. Al zijn, en dat naar menselijke maatstaf gemeten, de tranen van deze vrouwen beter dan de haat en de vijandschap betoond. In wezen is het misschien, met alle goede bedoelingen, toch verkeerd, want het is een verzoeken van de Middelaar. Is dit niet hetzelfde als bij Petrus, die Zijn Meester niet over had voor het lijden dat Hij aankondigde? Maar o wonder, Hij bestraft de Zijnen uit liefde, opdat zij een schuldovernemende Borg zullen nodig krijgen. Hij is en blijft de medelijdende Hogepriester, Die in Zijn lijden geen medelijden wil of kan dulden. Hij, Die geen ontferming van mensen nodig heeft, is vol van ontferming. Daarom Jezus tot haar kerende zeide: ’Gij dochters van Jeruzalem! Weent niet over Mij, maar weent over uzelven en over uw hinderen.’

Wenen!... Is niet de hele wereld één tranendal, waarin ook onze tranen gemengd zijn? Het begin van een mens begint met tranen, want een kind komt schreiend op de wereld. Wat een tranen worden er ook geschreid bij het einde van het leven van een mens. Wat is toch de oorzaak van al dat wenen? Zijn het niet de gevolgen van de zonde, welke ons leed en smart en verdriet brengen?

Jezus zegt niet dat er niet geweend mag worden. Hijzelf heeft bij het graf van Zijn vriend Lazarus gestaan en weende. Ween niet over Mij, maar over uzelf. Dat is de prediking vol ontferming over beklagenswaardige schepselen en dat persoonlijk.

Dat is zo noodzakelijk voor een ieder van ons. De profeet van de oude dagen heeft het reeds gezegd: Wat klaagt dan een levend mens? Een ieder klage vanwege zijn zonden.’ We hoeven elkander niet af te vragen of we wel eens geweend hebben, maar hebben we wel eens geweend over onszelf en onze zonden? Geweend over uzelf? Over uw beklagenswaardige Staat waarin u leeft? Over uw Staat voor de eeuwigheid, over uw zonden, over uw schuld voor God en over uw verderf? Heeft u over uzelf geweend?

Nog niet? Hoe noodzakelijk is het om de smart daarover te leren kennen en dat deze prediking ter harte wordt genomen.

Het is de zonde en schuld, waardoor we Gods gemeenschap kwijt zijn. Wij allen, die hinderen des toorns zijn geworden, zijn zonder God en Christus in de wereld. De waarheid en de gerechtigheid Gods eisen, naar Gods rechtvaardig oordeel, de tijdelijke en eeuwige straf naar lichaam en ziel van de zondaar.

Als de Heere ons dat leert, dan wordt een levende klacht door Gods Geest gewerkt in de ziel. Dat is een droefheid naar God die een onberouwelijke bekering werkt.

Het oprecht wenen over de zonde, die bedreven is tegen een rechtvaardig en goedertieren God, is Zijn werk. Dan gaat het om God Zelf, hunkerend naar Zijn gemeenschap. Voor zulken voor wie het, aan hun zijde onmogelijk wordt om ooit tot God bekeerd te worden, wordt plaats gemaakt voor Hem dóór en in Wie de zalige gemeenschap kan worden hersteld. Dat is Hij, die eenmaal over Jeruzalem heeft geweend en nu Jeruzalem wordt uitgeworpen, opdat de Zijnen het eeuwige Jeruzalem mugen ingaan; die stad welker kunstenaar en bouwmeester God is. Het lijden predikt ons de onbegrijpelijke en rechtvaardige barmhartigheid Gods voor overtreders en misdadigers. In een weg van recht kunnen zij behouden en hersteld worden in die verzoenende gemeenschap Gods. Welk een zegen dat wenen te kennen over uzelf, over de zonde en de schuld, welke de Borg en Zaligmaker zulk een lijden heeft gekost.

Wat de prediking, zo vol liefde en medelijden en de waarschuwing zo vol ernst, heeft uitgewerkt, toen op de weg van Jeruzalem naar Golgotha door de lijdende Borg, zal de eeuwigheid openbaren. Nu komt nog dezelfde boodschap tot ons: Weent niet over Mij, maar over uzelf en uw kinderen. De Heere heilige die boodschap aan onze harten en doe ons kennen die ware droefheid naar God, welke een onberouwelijke bekering werkt. Dan zal niet de lijdende Borg beweend worden, maar dan een blijdschap des geloofs in Hem, Die hoewel Hij de Zoon was, nochtans gehoorzaamheid geleerd heeft, uit hetgeen Hij heeft geleden. En geheiligd zijnde, is Hij allen die Hem gehoorzaam zijn, een oorzaak der eeuwige zaligheid geworden.

Dit wenen is geen voorwaarde tot zaligheid, maar vrucht voortvloeiend uit Hem, Die gehoorzaam is geweest tot de dood des kruises en geschonken aan die treurenden. Zalig zijn ze die treuren, want zij zullen vertroost worden.

The Secret of Contentment

There once was a godly man who always seemed to be content, whatever his troubles. A friend of his asked him one day what his secret was. “That I can tell you easily,” said the old man. “I make right use of my eyes.”

When he was asked to explain his answer, he replied: “First, whatever is happening to me, I look up to heaven and remember that my chief concern should be to get there. Secondly, I look down to earth and reflect what a small piece I shall occupy when I die. Thirdly,

I look around and notice the multitude that is worse off than I.”

— Submitted

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen