GIJ ZIET HET IMMERS

Psalm 10 evenals Psalm 9 is van David. Donkere wolken hadden hem ten dode toe benauwd. „Gij had de mens op ons hoofd doen rijden, wij waren in het vuur en in het water”. Doch dit was het ergste voor de psalmist: tussen de Heere en zijn ziel hing een donkere floers. In vers 1 zegt hij: „0 Heere, waarom staat Gij van verre, waarom verbergt Gij U in tijden van benauwdheid?” Neen, niet de tegenheden en verdrukking, de haat van zijn vijanden waren het smartelijkst voor David, maar de Heere kwijt te zijn, was voor hem het allersmartelijkst.

Op een andere plaats lezen we: „Doch David sterkte zich in de Heere zijn God”. Maar thans scheen het of zijn geloof en hoop hem geheel ontvallen waren. Doch zie, mocht er voor het oog van hem een bewindsel zijn, voor des Heeren oog was er, met eerbied gesproken, geen bewindsel waardoor Hij David in zijn moeite, zorgen en gevaren niet zag. En daarom de Heere scheen verre en was toch nabij!

Dat blijkt hier. Gelijk in de natuur de zon achter de wolken schuil kan gaan en er evengoed toch is, zo is het hier.

Een jongen was bezig met een vlieger, die heel hoog stond. Een ander kwam en vroegwaar zijn vlieger was. De jongen antwoordde: Inde lucht. Ja maar ik zie hem niet, antwoordde zijn vriend.

De jongen antwoordde: Dat kan welzijn,maar ik voel hem.

De Heere deed de wolken voor Davids oog weg en daar brak het geloof door, ennu roept hij uit: „Gij ziet het immers!”

Ontroerende gedachte. De Heere ziet het! Ja, dit is vooreerst een zielvernederende en ontdekkende gedachte, God ziet het. Hij ziet alles, verborgen en openbare dingen. De alwetende, alziende God ziet ons in ons bestaan, onze zonden, onze dwaasheid, onze handelingen. In de overtuiging daarvan en de ontdekking van onze zonde, hoe benauwd kan het zijn:

God enkel licht
Voor Wiens gezicht
Niets zuiver wordt bevonden.

Hij stelt onze verborgen zonde in het licht Zijns aanschijns. Hij doorlicht de binnenkameren van de buik. Onze openbare, onze verborgen en onze geheime zonden.

Doch ook vertroostende gedachte.

God ziet ook het onrecht, dat hun aangedaan wordt, de verdrukking, de tranen enhetlijden van Zijn volk. ’k Ben met mijn zuchten en mijn zorgen voor U niet verborgen, zegt de dichter, want: „Gij aanschouwt de moeite en het verdriet”. De moeite, de worsteling, de strijd.

Moeite komt van moede. Door moeiten wordt men vermoeid. Dat is in het dagelijkse leven zo. Wat al moeiten, zorgen enkwellingenkunnen er zijn, die ons de rust op ons leger benemen. Bij dagen en bij nachten gaat men er onder gebogen als onder een zware last. Doch, geldt dit van de mens in zijn natuurlijke omstandigheden, die moeite en dat moede worden komen niet minder voor in geestelijk opzicht. Daarom zegt de Heere: „Komt tot Mij, alien, die vermoeid en belast zijt, en Ik zal u rust geven”.

Vermoeid zijn van ons wettisch zwoegen. Wat een moeite wordt aangewend om door zijn eigen werken, om door de wet gezaligd te worden. Jesaja zegt: „Gij zijt vermoeid door uw grote reis, maar gij zegt niet: het is buiten hoop; gij hebt het leven uwer hand gevonden; daarom wordt ge niet ziek”. En zo komen ze in alles teleurgesteld uit.

En nu zegt de tekst: „Gij aanschouwt het”. Dit is sterker dan zien, want het betekent van alle zijden bezien, ergens bijzonder notitie van nemen, zich ergens mee inlaten. Want toch, de Heere is geen fedig aanschouwer. Hij merkt op en let op hunzuchtenen roepen:

’k Ben met mij zuchten en mijn zorgen
Voor U niet verborgen;
Daar Gij alles ziet en weet.

Ja, zegt de dichter in PS. 56: „Mijn tranen hebt Gij in Uw fles vergaard”.

Opdat men het in Uw hand geve!

De kanttekeningen van onze statenoverzetters zeggen: dat is de mens, die het in Gods hand legt. Bij anderen lezen we: God, Die het in Zijn hand neemt. Beide is het waar. God stelt het in Zijn hand en daarom legt het volk het in Zijn hand, daarom zegt ook Ftetrus: „Werp al uw bekommernissen op Hem, want Hij zorgt voor u”.

Op U verlaat zich de arme!

Aan de kennis van die geestelijke armoede ontbreekt het bij de meesten. Rijk en verrijkt en geen dings gebrek, dat is de kerkelijke, de rechtzinnige mens, dat zijn de verbondskinderen, de bezittende klasse. Ze hebben het, ze weten het, wij zijn Abrahams zaad. Doch de Heere zegt: „Gij hebt de naam dat gij leeft, doch gij zijt dood”.

Ja, armen heeft Hij met goederen vervuld. Ook na ontvangen genade blijven ze arm. Hoe meer en hoe verder ze geleid worden, hoe armer, blinder enongelukkiger zeworden en blijven in zichzelf.

Zich verlaten op, betekent: hij laat zich neerzinken als op de enige grond van genade en heil. En tenslotte zegt David: ,,Gij zijt een Helper van de wees geweest”.

Een wees, een deerniswaardig schepsel, een hulploze, die ouders en verzorgers mist; een bloem, welker steel voor het ontluiken er van geknakt is.

Voor dezulken is de Heere nu een Helper. Immers zal een wees bij U ontfermd worden. Welke dierbare eigenschappen van de Heere roept de dichter hier uit.

Kennen wij daar iets van voor onze onsterfelijke ziel voor de eeuwigheid?

Wat al moeiten en zorgen, wat al zonden en ellende, en dan geen toevlucht in dit leven, dat is ook geen toevlucht in het sterven! Als alles feilt en faalt, de Heere blijft voor Zijn volk de enige Rotsteen des betrouwens.

En Zijn Woord wordt vervuld:

Die in ’t stof lag neergebogen
Wordt door Hem weer operericht.

S

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen