BEWAARDE ERFGENAMEN

De erfenis van Gods kinderen wordt bewaard. Veilig is de schat van het eeuwige leven voor hen weggeborgen in de hemelen. Maar dat niet alleen: óók de erfgenamen worden bewaard. De apostel Petrus spreekt ervan in ditzelfde gedeelte: „die in de kracht Gods bewaard wordt door het geloof’.

De erfenis en de erfgenamen behoren bij elkaar. De erfgenamen hebben dat niet verdiend. Zelf hebben zij zich de rampzaligheid waard gemaakt. Maar in Christus behoort nu de erfenis van het eeuwige leven bij hen. Met Zijn hemelvaart heeft Hij de erfenis in bezit ontvangen. Hij is de grote Erfgenaam, Die rechtens de erfenis toekomt als de Borg, Die voor de Zijnen betaald heeft tot de laatste penning door Zijn eigen bloed. Maar dan heeft Hij die terwille van hen ontvangen. In Hem zijn zij mede gezet in de hemel. Zo behoren erfenis en erfgenamen in Christus Jezus bij elkaar.

Het geloofsoog van de erfgenamen wordt in hun vreemdelingschap getrokken naar de erfenis. En de erfenis geeft kracht temidden van hun moeite en strijd.

Daarom is het zo’n bijzondere zaak, dat én de erfenis én de erfgenamen bewaard worden.

Hoe nodig is het, dat juist ook de erfgenamen bewaard worden. Heel duidelijk komt dit uit in het woord dat hier voor bewaren gebruikt wordt. Gaat het over de erfenis, dan wordt een woord door de apostel gebruikt, dat betekent: weggeborgen. De schat is veilig bewaard. Maar gaat het over de erfgenamen dan betekent bewaren: bewaken, beschutten, zoals een stad b.v. bewaard wordt tegen de aanvallen van de vijanden. Hier komt dus openbaar, dat de erfgenamen leven in voortdurend gevaar omdat zij door allerlei vijanden worden aangevallen.

Van vijanden hebben de erfgenamen des hemels weet, zolang zij hier beneden zijn. De hel mobiliseert zijn krachten om hun het uitzicht te benemen. De vreemdelingen in de verstrooiing, aan wie Petrus schrijft, moeten een bijzondere vijandschap ondervinden. De wereld verdraagt hen niet, maar benauwt hen op allerlei manier. Het was geen slecht teken. Zij droegen daarin het kenmerk van de vreemdelingen hier op aarde. Een slecht teken is het juist als de wereld het zo goed kan hebben met die zeggen een erfgenaam te zijn. Dan mogen we ons wel ernstig onderzoeken wie we zijn. De vriend der zondige wereld wordt een vijand Gods genoemd in Gods Woord.

En dan: er zijn nog andere vijanden, die de erfgenamen bedreigen. In deze zeilde briet wordt gesproken van de vleselijke begeerlijkheden, die krijg voeren tegen de ziel. De vijanden binnen eigen vesting zijn het meest gevaarlijk. De zonde, de wereld en het eigen vlees houden niet op om aan te vechten. Elk ogenblik zijn de erfgenamen des hemels in gevaar.

Wat wonder; zij worden in de kracht Gods bewaard. Een sterke muur was vroeger een bescherming rondom de stad. Nu is de kracht Gods een sterke muur ‘ondom het hart en leven van Gods beminden. Geen vijand kan de erfgenamen de erfenis ontnemen. Geen wereld, zonde en vlees kunnen uiteindelijk de erfgenamen van de erfenis afhouden. De vijanden krijgen te doen met de kracht Gods. Dan kunnen zij Gods kinderen wèl benauwen en in engten drijven, maar niet ten dode toe verderven. Dan bewaart de kracht Gods. De sterke mogendheid des Heeren legert zich rondom de erfgenamen des hemels. En daartegen kunnen alle vijanden het alleen maar verliezen.

En het welbehagen is het, dat zij bewaard worden in de kracht Gods tot het ontvangen van de eeuwige erfenis. Zij zijn geneigd naar hun oude bestaan het te verderven. Maar de Heere kan het niet hebben om Zijn ontferming over hen, dat zij omkomen. Zij zijn in Zijn beide handpalmen gegraveerd. En in de handen Gods zijn zij bewaard. Zijn Goddelijke kracht houdt de dodelijke pijlen tegen, die op hen worden afgeschoten.

Is het geen bijzonder voorrecht: altijd bewaard te worden tot de dag, dat de erfenis ten volle wordt uitgekeerd? Gij zult misschien wel zeggen: wat zijn dat gelukkige mensen, die nooit verloren kunnen gaan!

Zeker: Gods volk is een gelukkig volk. Maar in en door het wonder van genade. Daarom kan dat geluk ook verkregen worden uit vrije genade door een arme zondaar. Maar daarom blijft het tóch voor de erfgenamen een strijd om in te gaan tot het einde toe.

Deze bewaring is enkel Gods werk. Niets komt in aanmerking van de zijde van Gods gunstgenoten. Zij zullen niet anders kunnen roemen dan in vrije gunst alleen. Evenwel houdt de Heere hen hier beneden klein. De bewaring der heiligen is geen oorzaak voor hen om er zonder strijd op te rusten. In de weg des geloofs wordt de kracht van deze bewaring gekend. Zij worden in de kracht Gods bewaard door het geloof!

Temidden van alle aanvechting, in de benauwdheid wordt het oog des geloofs op de Heere gericht. Die hen bewaart krachtens Zijn Goddelijke ontferming. Dat geloof doet op Hem hopen. Dat geloof doet vluchten in eigen krachteloosheid tot de Heere. Dat geloof doet schuilen in de Goddelijke bewaring in Christus Jezus.

Zo gaat het door de strijd heen op de dag aan van de uitkering der erfenis. Maar door die strijd heen wordt het geloof geoefend. Zo wordt het al groter wonder voor de erfgenamen, dat zij in het testament staan. Zo worden ze al kleiner in zichzelf en gaan steeds groter van God spreken. En onder hen zal geen twist over de erfenis zijn, omdat zij allen zich verwonderen zullen over het deel, dat zij alleen uit genade ontvangen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen