Naarde katechisatie

(97)

DE ST A AT DER VERHOG1NG van Christus. Christus’ Opslanditig.

In de staat der verhoging van de Middelaar onderscheiden we vier trappen: Christus’ opstanding, Hemelvaart, Zitten ter Rechterhand Gods en Zijn wederkomst ten oordeel.

In een van onze vorige lessen hebben we gewezen op het woord „STAAT”. Het stelt een „rechtspositie”. De vernedering van de Middelaar was maar niet slechts een komen in vernederde omstandigheden, in een vernederde toestand, maar GODS RECHT vereiste de vernedering voigens de overtreding van de W E T des Heeren. .

Nu Christus langs de trappen van Zijn vernedering de schuld en de straf der zonde heeft verzoend, de wet vervuld en zo aan Gods Gerechtigheid genoeg heeft gedaan, had de verhoging van Christus ook RECHTENS plaats.

Zo lezen we, dat het niet mogelijk was, dat Hij van die dood zou gehouden worden. Handel. 2:24. De verhoging van Christus was het loon, dat de Vader Hem als Middelaar toegezegd had. Psalm twee. Dit verklaart ook de Apostel met grote nadruk: „Daarom heeft God Hem ook uitermate vcrhoogd.” Phil. 2:9.

Ook de Hemelvaart van Christus is een ingaan in de hemel geweest op rechtsgronden. Het „opgenomen” houdt dit in. Zo heeft Christus het recht ten eeuwige leven voor al Zijn volk verworven.

De verhoging van de Middelaar is ook afgebeeld. O.m. in Job, Jozef en David. Let er wel op: als „Middelaar”. De „Godheid” kon niet verhoogd worden. Wel moeten we dit recht verstaan. In de staat der Verhoging straalt de Godheid van Christus veel meer uit dan in Zijn vernedering. En bijzonder zal de Godheid van de Middelaar uitblinken bij Zijn wederkomst ten oordeel! Johannes op Patmos zag Christus in Zijn Goddelijke heerlijkheid. (openb. 1)

De OPSTANDING van Christus is de EERSTE trap in Zijn verhoging. En gelijk de trappen in de staat der vernedering zijn geweest een steeds dieper afdalen in die vernedering, zo zijn de trappen van Zijn verhoging een steeds hoger opklimming tot heerlijkheid.

Ook is de Opstanding voorzegd. Kunt u enige plaatsen opnoemen? Jezus heeft ook Zelf Zijn opstanding voorzegd. En Zijn vijanden wisten het beter dan Zijn eigen discipelen. Zij hebben daar zo weinig bij stilgestaan.

De Opstanding was een d a a d, zowel van Chris-tus Zelf als van de Vader. Jezus is door Zijn eigen Goddelijke kracht opgestaan. Maar Hij is ook door de Vader opgewekt. De Vader heeft daarmede duidelijk Zijn voldaan-zijn bewezen. Dit feit is van grote vertroosting voor hen, die hiervan iets mogen inleven. Welk een vastheid voor de Kerk! De levende hoop richt zich als zodanig op Christus.

De Opstanding als daad van Christus is niet min-der van grote betekenis. Want door Zijn Opstanding heeft Jezus de dood overwonnen en het leven en onverderfelijkheid aan het licht gebracht. Ook in het Oude Testament komen dodenopwekkingen voor. Deze wonderen werden door de profeten niet door eigen kracht verricht, maar door de kracht van God. We kunnen ook zeggen reeds door de kracht van Christus. Want voor zijn Opstanding sprak Jezus al tot Martha: Ik ben de Opstanding en het Leven! Daarom deelden ook de O.T. vromen al in de KRACHT van Christus’ Opstanding, toen zij uit de dood tot het leven werden gebracht. Wat staat heel de verwerving van het heil, maar ook de toepassing ervan vast. Ja, in de f e i t e n van Gods heilsdaden ligt de grondslag van de Kerk.

Daarom is het zo erg, dat de modeme theologie de feiten weg wil doezelen. Ook ten opzichte van de Opstanding. Men ziet de Opstanding van Christus als een „geestelijke” opstanding, welke in de gelovigen gezien wordt. En dan betrekt men die „geestelijke” opstanding in het horizontale vlak van de medemenselijkheid, van de liefdadigheid en van allerlei sociaal dienstbetoon. De verdervende invloed van deze moderne theologie zien we al verder en emstiger inwerken in het leven der kerken. Opene de Heere hiervoor de ogen, ook die van onze jeugd, opdat zij deze dingen moge onderscheiden.

Christus is op de EERSTE DAG der week opge-staan.

Deze eerste dag bracht de grote omkeer in het leven der kerk. Het Oud-Testamentische karakter van de Sabbath was: de rust na de arbeid. Zij wees enerzijds tcrug naar de dag der schepping, Maar die dag van de Sabbath is verzondigd. Nu heeft Christus voor Zijn Kerk die Sabbath HERSTELD door ZIJN Middelaarswcrk. Hij heeft eerst het werk des Vaders volbracht. Toen heeft de Vader Hem op de EERSTE DAG DER WEEK opgewekt en is Christus opgestaan. Zo ging Hij in tot Zijn rust, tot Zijn heerlijkheid, om Zijn werk voort te zetten wat bctreft de TOEPASSING van het heil. En op grand van Cliristus’ volbracht werk is nu die eerste dag geworden de Dag van rust. Daarom is de orde in de Nieuw-Testamentische bedeling geworden: eerst de rust en dan het werken. En wat houdt dit dus in? Wel, dat het vasthouden aan de zevende Dag als Sabbathsviering in feite niet anders is dan een VERLOOCHENING van het volbrachte werk van Christus.

De Christelijke Kerk heeft dit bij de aanvang al aangevoeld. We vinden aanwijzingen in het Nieuwe Testament, dat men de eerste dag als de Dag des Heeren gezien heeft. En al was er nog geen uitgebreide orde van eredienst, toch lezen we, dat men op de eerste dag samenkwam en zijn gave bracht.

Maar er ligt nog een treffende gedachte opgesloten in de orde van de Nieuw-Testamentische Bedeling: eerst de rust en dan het arbeiden. Wanneer de vrucht van Christus’ Opstanding gekend en genoten mag worden, zal ook de arbeid in de week als ’t ware daardoor geadeld worden. We bedoelen dit. Voor wie de Dag des Heeren geen dag van verveling is, maar een dag van zielsvermaak in de dienst des Heeren, zal’s Maandagsmorgens niet morrend en lui tot zijn werk ingaan, maar gesterkt het werk beginnen. Hoe werkt de zegen van de viering van ’s Heeren Dag dan na in de week.

Een persoonlijke vraag. Wat is de Dag des Heeren voor U?

Ach, wat is de moderne mens van deze tijd nameloos arm. Van de mens, die van de Zondag een zonde-dag maakt. Hoe begint men dan de week en zijn arbeid? Wel, allerellendigst.

Maar wat denkt ook de nog zogenaamd „christelijke” mens van vandaag gemakkelijk en lichtzinnig over de Zondag, als de N.T. Sabbath. Wel, zegt men: De O.T. Sabbath is vervuld. En daarmede is dus ook vervallen o.m. het niet-werken op Zondag. Zo werkt en reist men op de Dag des Heeren heel gerust. Zo wordt al erger de heilige Dag des Heeren ontheiligd. Men meent dus, dat het vervuld-zijn van de O.T. Sabbath ook betekent „afschaffing” van de Sabbath. Maar dit is een grote dwaling. Ook ten opzichte van heel de wet der 10 geboden. Die zijn vervuld en die behoeft men niet meer te houden, zo redeneert men. Maar men verstaat niet, dat „in het houden van die grote loon is.” Psalm 19. Echter niet als een betrachting van werkeheiligheid, maar als een „liefdedienst”, als een vermaak in de wet Gods als een „ lief dewet”. Kent U dit vermaak?

En moogt u ook delen in het rijke nut van Chris-tus’ Opstanding, waarop onze Heidelberger wijst? Deze nuttigheid omvat drie zaken voigens het zaakrijke antwoord, namelijk:

„Ten eerste heeft Hij door Zijn Opstanding de dood overwonnen, opdat Hij ons de gerechtigheid, die Hij door Zijn dood ons verworven had, konde deelachtig maken. Ten andere worden ook wij door Zijn kracht opgewekt tot een nieuw leven. Ten derde is ons de Opstanding van Christus een zeker pand onzer zalige opstanding.”

Dit „ons” betreft hier de leerling, die heel de levende Kerk ook erin betrekt.

Smeken we om de levendmakende kracht van Christus’ Opstanding, opdat we ook aan die heerlijke nuttigheid deel mogen krijgen of dat bij de voortgang gedurig de troost hiervan genoten mag worden.

Urk

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen