NA TIEN JAREN

3

Na de uitbreiding van de commissie ontvielen ons twee predikanten. Ds. C. Smits, die jarenlang voor de meditaties zorgde, vertrok naar Clifton in de Verenigde Staten en Ds. Baan ging na een langdurig ziekbed in in de rust, die er overblijft voor Gods volk. Beiden waren gewaardeerde medewerkers.

Bij onze commissie leefde niet de noodzaak om terstond de redactie weer aan te vullen. De verschijning van het blad kon immers gewoon doorgaan. Wel had de aanvulling van de redactie de voortdurende aandacht. Meermalen hebben we ook een beroep gedaan op predikanten om artikelen voor ons blad te schrijven, soms met resultaat. Dankbaar maken we melding van het feit, dat Ds. Tamminga te Grand Rapids indertijd toestemming gaf om artikelen van hem uit The Messenger over te nemen. En dat we nu door de medewerking van Ds. C. Pronk te Grand Rapids artikelen van hem in ons blad kunnen opnemen. En dat nu ook Ds. Tamminga voor ons blad schrijft. Zo nu en dan hebben andere predikanten voor een meditatie gezorgd. En af en toe krijgen we wel eens artikelen van anderen.

We dragen als commissie van redactie grote verantwoordelijkheid. We mogen nooit uit het oog verliezen, dat we in feite, al is het dan niet formeel, toch onze opdracht ontlenen aan de samenvergaderende afgevaardigden, die verschillende kerkeraden vertegenwoordigen. We begeren in overeenstemming met de gezindheid en gevoelens welke in die vergadering heersten onze arbeid voort te zetten.

Dat is richtsnoer voor heden en toekomst. Het gaat er om dat ons blad ook in toekomst het vertrouwen houdt. Het blad moet de handhaving van de oude gereformeerde beginselen blijven bevorderen.

Inmiddels is Ds. M. Vlietstra, thans te Bunschoten, tot lid van de commissie van redactie toegetreden. We hebben daar een poos geleden met blijdschap in ons blad kennis van gegeven.

We komen nu tot een ander punt, namelijk de ontmoetingsdagen.

Al lang voordat het zover was werd in commissie-vergaderingen gesproken over andere mogelijkheden om ons doel te behartigen dan alleen door de uitgave van het blad. Ds. Baan was het, die gepleit heeft voor landelijke en regionale samenkomsten, waarvan de opzet zou zijn, zoals die van het begin af al is. Daar hoeven we niets van te zeggen.

Evenals bij het blad kwam de vraag naar voren of het houden van ontmoetingsdagen zou aanslaan. Dat deze vraag intussen bevestigend is beantwoord is duidelijk. Er bleek behoefte te zijn om elkaar als gelijkgezinden te ontmoeten. Men wilde de sprekers, die men mogelijk alleen uit het blad kende horen spreken. Men had en heeft vertrouwen in wat naar voren wordt gebracht. De schrijvers in en de lezers van „Bewaar het Pand” en de sprekers op en de bezoekers van de ontmoetingsdagen horen bij elkaar. Er is een sfeer en besef van onderlinge saamhorigheid.

In het blad wordt getracht naar voren te brengen wat naar Gods Woord is en het hart raakt van hen die het blad lezen. Dat geldt ook op de ontmoetingsdagen. Daardoor zijn we gebonden aan een bepaalde kring van sprekers. Dat is ook het geval om een andere reden, maar daar hopen we ook nog wel over te schrijven.

De commissie van „Bewaar het Pand” — of eigenlijk het bestuur van de stichting, maar daar hebben we nog niet over gesproken en daarom blijven we nog maar schrijven van de commissie — tracht voortdurend ook andere sprekers aan te trekken. Uiteraard zoeken we dan sprekers van wie bekend is, dat zij achter ons streven staan. Het doet ons goed, dat er op de elf ontmoetingsdagen, die tot nu toe gehouden zijn, verschillende sprekers zijn geweest, die niet tot de commissie van redactie behoren.

Maar nu nog één zaak, namelijk de stichting „Stichting Bewaar het Pand”.

Toen onze commissie begon te werken waren de leden persoonlijk aansprakelijk, wanneer er een tekort zou ontstaan en de uitgave van het blad zou moeten worden beëindigd. Zo ver is het gelukkig nooit gekomen. De eerste jaren konden afgesloten worden zonder tekorten. Maar enige reserve was er praktisch niet.

Later kwam het blad er wat gunstiger voor te staan, in hoofdzaak dank zij de giften en de collecten. Er kwam een batig saldo, dat ten goede had kunnen worden gebracht van de leden van de commissie van redactie, want zij gaven het blad uit. Dat was echter nooit de bedoeling geweest en dat zou geen van de commissie-leden begeerd hebben. Dat vroeg dus om een betere regeling.

Daar kwam nog iets anders bij. Het bleek, dat er lezers waren, die niet alleen door een abonnement en/of gif ten de uitgave van het blad wilden steunen, maar die er ook over dachten om een bepaald bedrag aan bet blad na te laten. Maar hoe zou dat geregeld moeten worden? Dit was de vraag waar de commissie voor kwam te staan. Toen hebben de leden van de commissie besloten een stichting in het leven te roepen en van die stichting de uitgave van het blad en het organiseren van de ontmoetingsdagen en eventueel nog andere activiteiten te doen uitgaan. Dit kreeg zijn beslag bij notariële akte van 22 maart 1971. Op aandrang van ministeriële zijde werden er in 1972 nog enkele wijzigingen in de stichtingsakte aangebracht, die hier voor ons niet van belang zijn.

Indertijd hebben we al op deze stichting gewezen. Dat is nu al weer enkele jaren geleden. Daarom willen we nu enkele artikelen van de stichtingsakte laten volgen.

Maar dat moet wachten tot een volgend nummer.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen