Spreken na de dood

Kan iemand nog spreken, nadat hij gestorven is? In eigenlijke zin niet, maar in oneigenlijke zin wel!

We lezen van Abel in Hebr. 11: „En door dat geloof, spreekt hij nog, nadat hij gestorven is”. Ditzelfde kunnen wij zeggen van Jozef. Op de laatste bladzijde van het bijbelboek Genesis lezen wij: „En men leide hem in een kist in Egypte”. Zo eindigt het bijbelboek, dat ons spreekt over de wording van alle leven, over een kist, waarin het dode lichaam van Jozef werd gelegd. Deze kist — o zeker — spreekt over de bezoldi ging der zonde, maar deze kist legt ook getuigenis af van Jozefs geloof! Stervende immers heeft Jozef gemeld van de uitgang der kinderen Israëls, uit Egypte naar Kanaiin en heeft daarom bevel gegeven van zijn gebeente. Zijn gebeente moest uit Egypte naar Kanan worden opge- ,roerd! Hoe gaat het tekstwoord dan tot ons spreken als we lezen: „En Mozes nam de beenderen van Jozef met zich”.

Toen Israël uit Egypte trok, droeg het zilveren en gouden vaten met zich. Dat had de Heere zo gewild. Nog groter schat droeg Israël echter met zich en dat was die kist met de beenderen van Jozef. Die kist sprak over het goud des geloofs! Een gedurig getuigenis ging daarvan uit: God is getrouw! Zijn beloften falen niet! Wat een voorrecht dit goud des geloofs te mogen kennen in ons leven.

Dan leert het geloof enerzijds beleven: „Onze beenderen zijn verdord en onze verwachting is verloren, wij zijn afgesneden”; anderzijds leert het geloof de beloften Gods verstaan: „Ziet Ik zal uwe graven openen en zal u uit uwe graven doen opkomen, o Mijn volk en Ik zal u brengen in het land Israëls”. De garantie daarvan is het geopende graf van Hem, Die dood is geweest en weder levend is geworden en Die heeft gezegd: Ik leef en gij zult leven!

Dit goud des geloofs glanst tot over de dood en over het graf heen. 430 jaar was het geleden dat Jozef gestorven was, maar door die kist met dorre beenderen, bleef hij nog spreken, al was hij dan gestorven.

Staan wij dan naar dat goud des geloofs, want dat goud garandeert een plaats in de gouden lichtstad hierboven, waar God in Christus zal zijn alles en in allen. Van de aartsvaders lezen wij, ze zijn in het geloof gestorven, de beloften niet verkregen hebbende, maar hebben ze van verre gezien, en geloofd en omhelsd, en hebben beleden, dat zij gasten en vreemdelingen op de aarde waren. Daarom schaamt Zich God hunner niet om hun God genaamd te worden, want Hij had hun een stad bereid.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen