's HEEREN GETUIGENIS VAN SAULUS

Van de apostel Paulus weten we zeer veel Zijn zendingsreizen zijn vastgelegd in het boek Handelingen. Van zichzelf deelt hij ons ook veel mee. Zijn belevenissen, zijn ervaringen meldt hij ons. Hij schrijft over de verheerlijking en de doorwerking van Gods souvereine genade in Christus. Wanneer hij dit doet, doet hij' dit als een ootmoedip meris. Tot verheerlijking des Heeren. Tot troost en tot onderwijs van Gods kerk. Dat de Heere naar hem omgezien had, werd een, steeds groter wonder voor hem. De Heere had zijn verleden vergeven, maar hij kon het niet vergeten. Het stond hem steeds voor de aandacht, vandaar zijn roem in vrije genade alleen. Hij bracht steeds in praktijk: „die roemt, roeme in de Heere alleen”. Immers was de Heere niet in zijn leven gekomen, was de Heere hem niet te sterk geworden, hij was als een vijand gestorven. Als een blinde farizeër, als een valse ijveraar was hij verloren gegaan. Gemeend in te zulten gaan door de poort, maar voor het oog een gesloten poort te zien. Door de werken geloofde hij gerechtvaardigci te kunnen worden. Genade had hij niet nodig. Hij kon werken. Hij kon verdienen. Het bloed tot verzoening werd door hem niet begeerd, noch gezocht. Het gebed van de tollenaar kwam niet over zijn lippen. Zijn gestalte voor God zocht hij niet. Het bidden hiefde hij niet te leren. Hij kon het! Alles kon hij! Er was niets wat het religieuze betreft of hij kon het. Hij blonk in alles boven alle farizeërs uit. Vandaar dat hij in zijn dagen een geëerd persoon was. Men had achting voor hem. Men keek tegen hem op. Men had het over hem. In het godsdienstige Jeruzalem had hij een ereplaats ontvangen. Men geloofde vast, dat deze man in de hemel zou komen. De hemelpoort zou voor hem niet gesloten blijven. Echter het oordeel Gods is anclers. Het oordeel des Heeren, is: Saulus, je bent niet op de weg naar de hemel, maar op de weg naar de hel. Ik ben niet met je, maar tegen je. Ge behoort niet tot Mijn beminnaars maar tot mijn vijanden. Ge haat Mij! Daar is Saulus achter gekomen. De Heere heeft hem ontdekt aan zijn staat en toestand. De Geest des Heeren cvertuigde hem van zonde, gerechtigheid en oordeel. Saulus leerde beven voor de majesteit Gods. De man van statuur werd geworpen in de diepte. De farizeër werd een tollenaar. Een zondaar voor God. Vanwege de rechtvaardigheid en de heiligheid Gods moest hij zich vernederen voor de Heere. En dit deed hij gewillig. Hij wilde zich vernederen voor de Heere. Hierin blijkL dat zijn vijandschap tegen de Heere gebroken was. Hij moest capituleren voor de Heere en ging de wapens van op- en tegenstand gewillig inleveren.

Hij had geen wil meer. Zijn wil was gebroken. Als een boetvaardige, berouwvolle zondaar boog hij zijn knieën voor de Heere. Het vertrek, waarin hij gekomen was, werd een bid-, een smeekvertrek. De inhoud van zijn gebed weten we niet. Toch kunnen we wel vermoeden hoe deze bidder met God geworsteld heeft. Het was een roepen uit de diepte tot God. Een hartelijk belijden van zonde en schuld. Een, billijken van Gods rechtvaardigheid. Het verdiend hebben van Gods straf en eeuwig oordeel. Maar het was ook een schreeuwen als van een hert, dat dorst naar de waterstromen. Zijn ziel dorstte naar God, naar de levende God. Hij dorstte naar genade, naar Gods begenadiging naar Gods vergevende liefde. „Hoor, Heere! mijn stem, wees mij genadig en antwoord mij! Dit hartelijk smeken, zuchten tot God hield niet op. ledere keer weer boog hij zijn knieën in de eenzaamheid.

Zo gebeden had hij nimmer gedaan. Dit bidden was hem geleerd. Hij was bedeeld geworden met de Geest der genade en der gebeden. De vrucht van Pinksteren was zijn deel geworden. Hij bad tot de Heere in de hemel. En de hemel bleef voor hem gesloten. Voor een farizeër blijft de hemel gesloten, maar voor een tollenaar, een oprecht zondaar niet. Voorheen gaven de mermen getuigenis van Saulus, maar nu wordt het getuigenis Gods vernomen. Tot een Ananias klonk het Goddelijk woord: want zie, hij bidt! Ananias gaat naar hem toe. Voor een smekeling aan Gods genadetroon behoeft ge niet bevreesd te zijn. Die heeft geen wil meer over, die heeft geen kracht meer over. Die doet geen kwaad meer. Dat kan hij niet meer. Ik heb de woesteling op de knieën gebracht. Ik heb hem een verbroken hart en een verslagen geest gegeven. Mijn werk heeft een aanvang genomen in hem. Zie hij bidt! Geef daar acht op. Laat dit Mijn getuigenis op U inwerken. Laat dit blijdschap verwekken in uw hart. Het schreien is het levensteken, waarover een ouderpaar zich verblijdt bij de geboorte van een kind. Het is een klaar bewijs, dat er een levend kind ter wereld gekomen is. Zo is er blijdschap in de kring der vromen, als zij horen van verandering des harten enade bekering van het leven. Het gebed is de innigste zijde der bekering. Het onbedriegelijke kenmerk van de wedergeboorte en de zuiverste openbaring des geloofs. Het gebed, waarin het hele leven wordt uitgestort voor de Heere. Waarin alles beleden wordt aan de Heere. Het gebed, waarin alles afgesmeekt wordt van de Heere.

Wie zo leert bidden, zal gaan verstaan enebemerken dat de Heere dit bidden hem geleerd heeft. Is uw bede: „Heere, leer mij bidden, opdat Gij ook van mij kunt zeggen: want, zie hij, zij bidt?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen