LEVENDE HOOP DOOR DE OPSTANDING

Het is opmerkelijk, dat de apostelen in de brieven zo vaak spreken over de opstanding èn de vruchten, die in de opstanding van Christus voor Zijn kerk verborgen liggen. De apostel Petrus heeft wat dat betreft zijn plaats ontvangen naast de apostel Paulus. En geen wonder ! Hoe grote betekenis had de opgestane Christus voor de wenende Petrus gekregen. Duidelijk was ook de vrucht van de levende hoop in Petrus’ hart en voor zijn leven op die Paasmorgen geopenbaard. Daarom is het geen vreemde zaak, dat juist hij van de levende hoop getuigt in deze brief. De levende hoop ! Daarin is dus het leven uit de Christus, zoals het uit het geopende graf tevoorschijn is gekomen. Het woord „levend” is hier allesbeslissend. Het gaat hier maar niet alleen over een hoop, die doet leven, doch die zèlf ook levend is. Daarin komt dus het onbedriegelijk karakter van deze hoop uit. Het is de hoop van het volk van God, die niet verborgen blijft en uitziet naar het eeuwige leven.

Alle hoop is niet levend. In zekere zin hoopt ook de mens van beneden. Hij zwoegt en slaaft om door het leven te komen. Hij bouwt zijn hoop voor de toekomst op iets, dat uit de mens is. De een op zijn huwelijk, de ander op een goede positie in dit aardse leven. Vul hier maar in. Hoevelen bouwen het huis van hun hoop op een keurig, net godsdienstig leven, waarin juist het leven afwezig is.

Straks vallen al die huizen in puin. Hoe kan het anders ? Het bestaan van de natuurlijke mens is met één woord getekend: dood. En waar de dood is, is geen verwachting. Met dit aardse leven vergaat de hoop in een eeuwige nacht buiten God.

Maar nu kan hier van de levende hoop getuigd worden. Achter die levende hoop ligt het wonder van de wedergeboorte door de Heilige Geest. Die hoop had Petrus nooit gehad en zou ook al de kinderen Gods ontbroken hebben als de Heilige Geest hen niet van dood levend gemaakt had. God Zelf maakte dat ondoorgrondelijk wonder waar in hun leven.

Dood waren ook zij in zonden en misdaden. En dan bedoelen we hier al de kinderen Gods. De vreemdelingen in de verstrooiing aan wie Petrus zijn brief richt en al de vreemdelingen op deze aarde van alle tijden en plaatsen. Naar het woord van deze zelfde brief waren zij: géén volk en niet-ontfermd.

Maar nu heeft God „uit vijanden kinderen geschapen” door de kracht van Zijn genade. Tot de levende hoop op God en Zijn onwankelbare beloften.

Daarin wordt God groot gemaakt. Het is alles uit Gods barmhartigheid. Uit de diepe oceaan van Gods Vaderlijk ontfermen. Het woord barmhartig tekent de vrije gunst Gods jegens het ellendige. Het is niet uit hen gekomen, maar uit Hem. Om af te dalen met ontferming in de diepe ellende en nameloos grote schuld, en het leven te schenken. Het is alleen uitgegaan van God, waarom het kind van God in de oefening van het genadeleven alleen God daarover groot zal maken.

Maar in de levende hoop komt het werk van een drieënig God uit. De Vader was van eeuwigheid bewogen in onpeilbare liefde. De Heilige Geest werkt het uit. Maar dan alleen op grond van de opstanding van de Zoon op de Paasmorgen.

Zonder het geopende graf geen hoop. Geen hoop op de vergeving der zonde. Geen hoop op het eeuwige leven. De kwitantie voor de schuld zou in het graf gebleven zijn. Alle leven zou besloten gebleven zijn achter de verzegelde steen.

Maar de Paasmorgen heeft de boodschap laten horen: Hij is hier niet. En niet meer in het graf betekent dat Hij in Zijn doorboorde handen de door Zijn bloed ondertekende kwitantie heeft tot de gerechtigheid van een arm zondaarsvolk. Maar ook, dat Hij als de Levende verrezen is om het uitzicht des levens te ontsluiten door de donkerheid heen naar het eeuwige leven. Zo blijft de nacht niet zwart in het hart en leven van de Zijnen. Neen op grond van Zijn opstanding wordt de nacht van de schuld verwisseld in een lichtende morgen van vergeving. En op grond van Zijn opstanding wordt de uitzichtloosheid van dit bestaan verlicht door het uitzicht op het eeuwige leven.

De Heilige Geest werkt nu uit de opgestane Christus die levende hoop in het hart. Dit gebeurt in het leven van al Gods beminden. Het hopend leven op God is geen privilege alleen voor de verst-gevorderden. Waar God Zelf de dood verbreekt in het hart en het leven schenkt uit de Levende, daar wordt in de uitgangen naar de Heere een hopend leven gekend. Dan kunnen alle vreemdelingen met elkaar spreken over het uitzicht der hoop.

Ontzettend, als ge uw leven nog pleistert met loze kalk. Zonder wedergeboorte zal niemand God zien. Dan zijn we hier beneden thuis en uiteindelijk verbonden aan de wereld. En dàt onder het Woord van de gestorven èn levende Borg van een arm zondaarsvolk. Er is een volheid van leven in Hem voor dode zondaren. Waarom zoudt gij door eigen schuld buiten God omkomen ? Zalig, dat in de opgestane Christus nu alleen de grond van de hoop der kinderen Gods ligt. In het verliezen van alle hoop in zichzelf wordt die grond door het geloof gekend èn beleden. Als een ster in een donkere nacht verlicht deze hoop de nacht van hun vreemdelingschap. En de waarborg van de opstanding staat er voor in, dat aan al „hun” doden ook een eind komt. Straks komt de ongestoorde genieting van het eeuwige leven in het loflied van Gods barmhartigheid.

D. Slagboom.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen