PAS OP VOOR DE VOSSEN

Het is ons bekend, dat de vos behoort tot de familie van de honden. In praktisch geheel Europa wordt dit dier gevonden. In ons land is hij onder de naam „reintje” algemeen bekend. De vos is een typisch dier. Zijn 40 centimeter lange staart is half zo lang als het eigenlijke lichaam. Zijn snuit is lang en dun. De oren staan rechtop. De ogen zijn schuin geplaatst. De kleur is vaal grijs-rood. Hij leeft in een door hem zelf gegraven hol of een hol dat door andere dieren is verlaten.

In Israël worden ook vossen gevonden. De vossen daar worden alleseters genoemd en kunnen aan vruchten en wijnbergen of gaarden veel schade toebrengen. De bloeiende wijngaard kan door de vos verwoest worden. De wijngaard kan ook ondergraven worden. Zeer slim en listig gaat de vos te werk. Op listige, slimme wijze probeert hij aan zijn prooi te komen. Op listige, slimme manier begint hij zijn verwoestend werk, zet hij zijn vernielend werk voort. In de Bijbel wordt op het werk en resultaat van het werk der vos gewezen. In Hooglied 2 : 15 staat: „Vangt gijlieden ons de vossen, de kleine vossen, die de wijngaarden verderven, want onze wijngaarden hebben jonge druifjes”.

De naam „vos” wordt ook mensen gegeven. Herodes Antipas wordt door Jezus een vos genoemd. Lukas 13 : 32. Herodes was zó sluw en listig, dat hij deed vóórkomen alsof hij Jezus gaarne hoorde, maar inmiddels beraadslaagde hij om Jezus te doden. In Ezech. 13 : 4 worden de profeten van Israël, niet de profeten van de Heere, maar van Israël „vossen” genoemd. Ze gaan als vossen te werk. Ze zijn ondergravend, ondermijnend bezig. Van deze „vossen” heeft de kerk al de eeuwen last gehad. Vandaar dat het een wonder is, dat de kerk er nog is. De vossen weten bijzonder hun slag te slaan, wanneer de kerk niet krachtig is. In een tijd van bloeiend geestelijk leven kunnen ze niet veel beginnen. Hun woord wordt direct als leugen onderkend. Ze vinden dan slechts bij een enkeling gehoor, maar niet bij de massa.

In onze tijd zien we het tegenovergestelde. Bij de massa slaat heden veel aan. Men probeert op alle mogelijke manieren dit ook te bereiken. Dit wordt gezien op alle levensterreinen. Men gaat zeer slim en listig te werk. Het ondergravende, het ondermijnende werk voltrekt zich geleidelijk aan. Men spreekt van Gods Woord, maar niet meer van het gezaghebbende Woord van God. Er staan in de Bijbel vele tijdgebonden gedeelten, die vandaag geen zeggenschap meer hebben. Bepaalde historische hoofdstukken moeten als symbolisch aanvaard worden. De wetenschap toont dit aan. De heilsfeiten der kerk worden anders belicht. Er moet ook een andere uitleg aan gegeven worden dan voorheen.

Vandaag heeft men het juiste licht daarop gekregen. Gaat het over Schriftverklaring, dan spreekt men van „vrijheid van exegese.” Heeft men het over belijdenis, dan denkt men aan „de kern” van het belijden. Gaat het over allerlei vernieuwingen in het kerkelijk leven, dan spreekt men over „de wisseling van de vorm”, maar met behoud van het wezen. Bijbelse woorden, zoals wedergeboorte, bekering en geloof worden gebruikt, maar er wordt een andere inhoud, een andere vulling aan gegeven. De ene verschuiving na de andere dient zich aan en wordt op een bepaald moment als legitiem aanvaard. Wat zijn de vossen bezig. Bezig op een taktische manier. Grote en kleine vossen doen hun werk. Hieronder valt ook het laten zeggen door de Schrift, wat wij graag horen. Het opleggen van eigen schema aan de Bijbel. Het uit elkaar rukken van de Schrift, het losmaken van de teksten uit hun verband.

Het allegoriserend hanteren van de Schrift. Het „zo zie ik het”, of „en zo heb ik het geleerd” domineert meer, dan het „zo zegt de Heere”. Wat de Heere in Zijn Woord zegt moet het einde van alle tegenspraak zijn. Althans zo behoort het te zijn, maar de praktijk laat het tegendeel zien. Mensen met een vossenaard spreken wat hun eigen hart hen ingeeft. Zij dragen hun eigen inzichten voor. En dat wordt op een zodanige manier gedaan, dat het bij velen inslaat en als waarheid, zelfs als de „oude beproefde waarheid” overkomt. Echter alle valse profeten zoeken eigen eer, roem en hoogachting bij mensen. Ze zoeken mensen als buit maar niet het heil der zielen. Ik denk aan ook de kleine vossen van het beredeneren van de waarheid, het pasklaarmaken van de waarheid, het in systeem brengen van de waarheid, het laveren met de waarheid, zó dat niemand pijn gedaan wordt door de waarheid. En niet te vergeten het verdraaien van de waarheid. Wat kunnen we die kleine vossen toch hun gang laten gaan. Vossen die schade aanbrengen aan de samenlevingsverbanden, waarin wij staan. Vossen, die de wortels daarvan willen vernietigen, of de schone vruchten daarvan willen stuk maken. Wat kan de tong, wat kan de pen niet doen ?

Wat zijn de resultaten niet van bepaalde „koffiegesprekken”, telefoontjes of straatgesprekken ? Wat wordt er niet als waarheid verkondigd, wat „leugen” is. Het negende gebod schijnt niet meer te behoren tot de wet. Het oog hebben voor de vossen is een geboden zaak. Er staat zelfs in het Woord: „vangt de kleine vossen, die de wijngaard bederven”. Welk een taak, welk een opdracht. Vossen dienen opgespoord. Hun listigheid en sluwheid moeten openbaar komen. Ze dienen ontwapend en krachteloos gemaakt te worden. In Gods kracht kan dit geschieden. Er moet ook steeds het gebed zijn om de vossen te zien, die het zieleleven willen aantasten. Genadelicht laat ze ons duidelijk zien en genadekracht sterkt, spoort aan om er tegen te strijden.

(Uit het kerkblad van Sliedreeht-Centrum)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen