Op de lijdensschool

Ieder kind van God komt terecht op de school van het lijden. De banken op die school zijn harde banken en zitten niet gemakkelijk. Wij huiveren voor elke vorm van lijden. En dat is te begrijpen. Dat is menselijk. Wij zeggen: mijn „vlees” kan niet tegen tegenspoed, maar de Heere spaart geen „vlees en bloed” . De roede en het kindschap horen bijéén! Veel rampen en wederwaardigheên, zijn des vromen lot!

En dat schijnt geen zaak van vreugde te zijn, zegt de apostel. Nee. Inderdaad! Wij willen graag de hoogte in en willen niet vernederd worden. Wij willen majesteiten zijn in het purper en geen tollenaren in het boetekleed! Het woord kastijding heeft naar het grieks de betekenis van opvoeding. De Heere kastijdt Zijn kinderen niet zo maar. Niet naar willekeur! Maar tot ons nut! „Opdat wij Zijner heiligheid zouden deelachtig worden”. Vs. 10. Ook Gods kinderen dragen een zondig bestaan in zich om. Zij moeten sterven aan de wereld en de zonde. Zij moeten het vreemdelingschap beoefenen. En denkt u geschikt te zullen worden voor de hemel door de koesterende zonneschijn van het gemak van deze wereld? Let op de gesteldheid van uw hart, hoe geneigd bent u te verheffen, God te vergeten, weggevoerd te worden met de ijdelheden der wereld, ja tot welke dwaasheden u in staat bent!

Ook in de manier van kastijden betoont de Heere Zich als de Wijze Opvoeder! De Heere treft Zijn kinderen altijd in hun afgoden! Zie maar naar Jacob. Jozef en Benjamin waren zijn lievelingskinderen. En juist hierin wordt hij getroffen! Jozef weg en nu ook nog Benjamin. „Al deze dingen zijn tegen mij”. Als Jacob eerlijk is, zal hij moeten zeggen: „Ik ben tegen al deze dingen!” Want we willen er niet aan! Hoor maar wat de apostel zegt: „en alle kastijding als die tegenwoordig is, schijnt geen zaak van vreugde, maar van droefheid te zijn”.

Inderdaad. Asaf werd opstandig. Het levenspad van zijn buurman, die met God noch gebod rekende, was omtuind met rozen en dat van hem met doornen. Zijn bestraffing was er iedere morgen. Het ergste van alles is wanneer onder dit alles de Heere Zijn Aangezicht verbergt. Dat is bitterder dan de dood, zegt onze belijdenis. Wanneer wij er niet „onder” kunnen komen, het niet met God eens kunnen worden, dan leven wij in het gemis van Gods gunst en gemeenschap. „Wie heeft zich tegen den Heere verzet en vrede gehad?”, zegt Job. David klaagde dat zijn beenderen verouderden en zijn sap veranderd werd in zomerdroogten. Bij hem lagen oorzaken. Hij was in zonden gevallen. Maar ook al liggen er geen bijzondere oorzaken, we moeten elk lijden en alle tegenspoed in verband brengen met de zonde.

De Heere kastijdt wel, maar nooit naar onze zonden. Want dan zouden wij onmiddellijk moeten weggevaagd worden van de aarde naar de buitenste duisternis. Hij slaat met medelijden. Met mate. Gelijk een vader doet. Met Zijn Hand slaat Hij, maar met Zijn Hart telt Hij. Hij weet hoe breed de schouders zijn van Zijn kinderen. Als Gods kinderen op hun plaats zijn, leren zij dat inzien. Dan zeggen zij niet: wat is de Heere hard, maar wat ben ik slecht!

Op de lijdensschool moeten vier klassen doorlopen worden: ik moet lijden; ik kan lijden; ik wil lijden; ik mag lijden. Wie „verhoogd” wordt naar de vierde klas, ontvangt een vreedzame vrucht der gerechtigheid. Ik mag lijden. Wat in die klas geleerd wordt? Zelfkennis - lijdzaamheid - ootmoed - geloof. Ons leven wordt daarna wonderlijk verrijkt en verdiept. Job hield dankdag op de puinhoop van zijn leven. Paulus dankte voor de doorn in het vlees. Gods genade was hem genoeg. Een geoefend christen zei: mijn beste huissieraad is mijn kruis. Zeker, die vrucht is er niet ineens. Die moet rijpen. Daar moeten vier klassen voor doorlopen worden. En Gods kinderen blijven ook niet steeds op die hoogte. Ze vallen ook gedurig terug naar een lagere klas! Ik mag lijden. Paulus zegt er toe verwaardigd te zijn om Christus’ wil smaadheid te lijden. Hij vond het dus een eer! Dan worden er psalmen gezongen in de nacht. Dan wordt ervaren wat het geloof vermag. Wat ik aan mijn God heb! De wereld moet ook veel mee maken. Enerlei wedervaart de rechtvaardige als de onrechtvaardige. Maar zij worden er niet in geoefend. Uit veel lijden mogen we dus niet het kindschap concluderen!

Alles is vrucht van Christus. Hij hing op Golgotha onder een gesloten hemel. Hij moest de gunst van Zijn Vader missen om die te verwerven voor Zijn volk. Ook deze vrucht van de lijdensschool is uit Christus. Hadden Gods kinderen een helderder blik op de andere wereld, zij zouden niet zoveel geven om het glimlachen of fronsen van deze wereld. Hoe vaster zij zich aan de gelukzaligheid van de toekomstige wereld mogen klemmen, des te lichter zal het hen vallen hun kruis vrolijk te dragen en elke weg goed te keuren, die de Heere met hen gaat. Dan doet de Heere het nooit verkeerd!

Wie in wegen van leed en druk en kruis een arme zondaar voor God mag worden, heeft hierin het onbedrieglijke kenmerk van het kindschap Gods.

„En alle kastijding als die tegenwoordig is, schijnt geen zaak van vreugde, maar van droefheid te zijn; doch daarna . . . .”. Kent u het geheim van het „daarna”?”.

Dan stemt u in met Paulus: „Want ik houd het daarvoor, dat het lijden dezes tegenwoordigen tijds niet is te waarderen tegen de heerlijkheid, die aan ons zal geopenbaard worden”.

Rotterdam

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen