Maarten Luther 3

2. Zijn pogingen via de leer van de kerk

De kerk bood vele wegen aan om de afstand tussen God de Heilige en de mens als zondaar te overbruggen. Luther werd hierin nauwkeurig onderwezen. De meeste van de zeven sacramenten stonden tot zijn beschikking. Hij kon de zeven werken van barmhartigheid verrichten. De hulp van twee of drie maal zeven hemelse voorbidders mocht hij inroepen. Maar het klooster was de weg naar de hemel bij uitnemendheid!

Het beschermde tegen de afleidingen en complicaties van de wereld. Men kon er een meditatief leven leiden en de meest belonende deugden beoefenen. De Tien Geboden waren voor allen, maar de geboden van Jezus — om alles te verkopen en vader en moeder te verlaten — waren onpractisch of moeilijk te bereiken in de wereld. Deze waren gereserveerd voor het klooster. Als tegenstelling met het leven in de wereld was elke vorm van kloosterleven beloning waard.

Maar Luther ontdekte spoedig dat er zelfs in het kloosterleven verschillende trappen waren. In het klooster kon men het kalm aan doen of men kon alles op alles zetten door bijvoorbeeld zelfkastijdingen. Luther besloot tot het laatste. Hij beperkte zijn voedsel vaak tot brood en water. Soms at hij een paar dagen achter elkaar helemaal niets. Dan weer las hij godsdienstige boeken tot diep in de nacht.

Maar hoe hij zich ook inspande, hij vond niet de vrede waar hij zo sterk naar verlangde. Hij begon langzamerhand te twijfelen aan de mogelijkheid om door eigen verdiensten die vrede te verkrijgen. Wel geloofde hij nog in de mogelijkheid dat de verdiensten van de heiligen aan hem konden worden overgedragen. Want, zo vond hij, de heiligen hadden zó kunnen leven dat ze „extra verdiensten” hadden verkregen. Deze konden door pauselijke opdracht, door aflaten, ten gunste gerekend worden voor hen die nogal een grote achterstand van schulden hadden.

In 1511 ging hij naar Rome. Hij zag daarin bijzondere mogelijkheden. Bijvoorbeeld het bezoeken van de heilige plaatsen en het bezichtigen van bijzondere reliquieën, zodat hij zich de verdiensten van de heiligen kon toeëigenen.

Het belangrijkste van deze reis naar Rome was dat hij daar tot de ontdekking kwam dat verdiensten van de heiligen ook niet konden worden overgedragen aan andere zondaren. Daarom was het beklimmen van de Pilatus trap voor hem een teleurstelling.

3. Zijn vrede

Maarten wendde zich dikwijls om hulp tot Dr. Johan von Staupitz, zijn vicaris-generaal, die hij bijzonder bewonderde. Deze was één van de weinigen die begreep hoe ellendig Maarten zich voelde.

Toen Von Staupitz merkte dat de reis naar Rome Maarten niet veel goed gedaan had, besloot hij hem moeilijker werk op te dragen. Hij zond hem naar Wittenberg om daar theologie te gaan doceren. Door het veeleisende nieuwe werk had Maarten veel minder tijd om aan zijn eigen problemen te denken.

Gedurende de eerste colleges in 1513-1515 behandelde Luther de Psalmen. Hij werkte ijverig en getrouw. Vooral de Messiaanse Psalmen gaven hem inzicht in de persoon van de Heere Jezus. De Psalmen waren daardoor voor hem van grote betekenis.

Maar de volle vrede kwam pas toen hij Romeinen 1 : 17: „De Rechtvaardige zal door het geloof leven” leerde begrijpen. Luther werd ervan overtuigd dat geen mens zichzelf echte rechtvaardigheid tegenover God kon verwerven. Dit kon alleen door het geloof in de genade van God. Deze ontdekking gaf hem een gevoel van grote opluchting, vrijheid en vreugde. „Ik had het idee dat ik opnieuw geboren was en de poort naar het paradijs gevonden had.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen