MEDITATIE

De profeet Joël beschrijft in dit hoofdstuk een ramp, die waarschijnlijk in de nabije toekomst plaats zal hebben, namelijk een vreselijke sprinkhanenplaag, die de Heere over Zijn volk zal doen komen, omdat Zijn volk, Zijn bondsvolk Hem heeft verlaten. Eerst ziet de profeet, hoe een sprinkhanen- zwerm zich stort over het platteland. Alles wordt kaalgevreten, de wijnstok wordt tot een verwoesting gesteld, de vijgeboom tot schuim, het koren verwoest en de most verdroogd. Maar na zo het platteland te hebben geteisterd beschrijft de profeet in beeldrijke taal hoe daarna de stad, Jeruzalem, tot terrein van de ramp dreigt te worden. Het ongedierte zag het land vóór zich als een lusthof, als een paradijs, maar achter zich als een woeste wildernis. En nu gaat dit sprinkhanenleger zich werpen op de heilige stad. Het gaat de muren beklimmen, het zal zich laten gelden in de huizen van Jeruzaiem, het zal de tempel naderen en dan - dan is de ramp niet meer te overzien. Want dat zou een bewijs zijn, dat de Heere Jeruzalem verlaten heeft, de enige stad ter wereld, waar Hij wonen wil. Dan betekent dit ook, dat de Messias niet zal komen.

Er is nu echter nog één middel!

Het zou kunnen zijn, dat de Heere nog gehoor wil geven aan een zich verootmoedigend, biddend volk. Daarom roept Joël het volk samen tot een gebedsdag. De priesters des Heeren moeten wenen, en, staande tussen het voorhuis en het altaar, smeken: “Spaar Uw volk, o Heere, en geef Uw erfenis niet over tot een smaadheid”. Misschien zal de Heere nog verhoren om Zijns Naams wil. Wij zien in onze dagen de Kerk bedreigd. Meer dan ooit wellicht. Van buiten af, maar vooral van binnen uit. De vervlakking is ontstellend. De verwereldlijking verbijsterend. Ook in ons eigen kerkelijk leven nemen de spanningen beklemmende vormen aan. Op de kerkelijke vergaderingen weet men niet meer, hoe eruit te komen. Hoe moet het toch? Waar gaan we toch heen als kerk, ook als christelijke gereformeerde kerken. Wanneer de Kerk zou ondergaan, dan betekent dat het einde der wereld.

Toch geeft de Heere ons deze dag nog. Waartoe? Opdat wij ons zouden bekeren. Opdat we ons zouden verootmoedigen. Opdat wij zouden wenen. Opdat we zouden bidden. Opdat we wenend zouden bidden en biddend zouden wenen. Tussen het voorhuis en het altaar, met het aangezicht gewend naar het altaar, het brandoffer-altaar.

Opdat we wenend en biddend zouden opzien naar de verhoogde Christus, gezeten aan Gods rechterhand, luisterend naar het gebed van de gezegende Hogepriester, Die ook vandaag bidt voor Zijn volk: “Spaar Uw volk, o Heere, en geef Uw erfenis niet over tot een smaadheid!” En om uit die voorbede troost te putten en moed te scheppen, en verder te gaan, doende wat God ons te doen geeft, strijdend in de geestelijke wapenrusting. Want er is geen gebed van Christus, dat niet wordt verhoord. Duidelijker dan Joël mogen wij het weten, dat zelfs de poorten der hel de gemeente van Christus niet zullen overweldigen. Al moge dan in de dagen van de antichrist zelfs het instituut van de kerk van de aarde zijn weggedaan: de erfenis des Heeren zal niet worden overgegeven tot een smaadheid. Want Christus bidt, pleitend op Zijn volbracht werk

Zijn we niet alleen koude klagers? Werden we al wenende bidders tussen het voorhuis en het altaar? Dan mogen we, ondanks alles, gegronde hoop koesteren. Maar dan ook alleen!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen