Een vertroosting bij pijn

We moeten pijn niet onderschatten.. Het is dwaas te zeggen, dat we er boven verheven zijn om er door bewogen te worden, dat, als het slechts voor een tijd is, we er helemaal geen gewag van mogen maken.

Om vertroosting in mijn tijd van pijn te verkrijgen volg ik een geheel andere gedachtengang. Zo ver ik er van af ben dat ik niets met pijn heb te maken, heb ik er juist veel mee te maken. Ik geloof dat het een zeer reële moeite is, een zeer grote beproeving, iets wat een grote eis stelt aan mijn geloof en geduld en ook al mijn krachten van lichaam en geest. Ik beschouw het als een belediging van iedereen die pijn lijdt, wanneer zijn lijden licht wordt geacht. Ik beschouw hem niet als een Spartaan, die er trots op is als hij pijn lijdt zonder medelijden. En ik ben er ook niet een. Aan de andere kant, ik wil graag te doen hebben met de pijn van een ander. Het zou mij bedroeven, wanneer ik, als ik een man of vrouw in lijden zag, niets ervan zou gevoelen.

Pijn is een onloochenbaar feit en het is gewoonweg dwaas te trachten er mee te leven.

En hier vandaan komt een deel van mijn vertroosting. Wees er dan van overtuigd, dat God uw pijn niet licht acht. Ik ben vertroost in mijn lijden bij de gedachte, dat God er alles van af weet en er ook mee te doen heeft. Medelijden is een heerlijke balsem en u hebt het medelijden van God.

Dan, waarom neemt Hij uw pijn niet weg, terwijl Hij dat ongetwijfeld zou kunnen doen door slechts één enkel woord? Misschien hebt u daarom soms een harde gedachte van God gehad. U weet, dat uw dokter, uw vriend die u komt bezoeken en die medelijden met u heeft, zeker in één ogenblik uw pijn zou wegnemen als hij zou kunnen. En waar God het kan maar niet doet, is daarom Zijn medelijden minder dan dat van uw vriend?

Stellig niet! We zien de oorzaken van de pijn niet; we zijn als kinderen die voor een tegenwoordig voordeel zouden prijsgeven enig toekomstig goed hoe groot ook. Maar onze medelijdende Vader is wijs, met een volmaakte ver-ziende wijsheid. En Hij wil dat wij grote zegening verkrijgen, wanneer we slechts willen dat Hij ons zou zegenen in Zijn eigen weg.

Daarom, weest vertroost in welke pijn ook bij de gedachte dat zij niet aan de aandacht van God is ontgaan, maar door Hem is aangetekend, door Hem is gevoeld. “Mijn zuchten is voor U niet verborgen” (Psalm 38 : 10). Pijn is geen gewone zaak, wanneer we haar in verband brengen met het medelijden van God.

Dan, we komen tot de gedachte dat Jezus pijn geleden heeft. Houd dat als een tweede vertroosting. Christus (God en mens) heeft in zijn menselijke natuur, gemaakt van zenuwen en vlees en bloed, juist als de uwe, elke zenuw gelijk, elke spier gelijk, in werkelijkheid grote pijn gevoeld, vermoedelijk groter dan enige, die u ooit gevoeld hebt. Een hevige pijn was hevig, een afmattende, doordringende pijn was afmattend en doordringend voor Hem, evenals zulke pijnen voor u zijn. Ongetwijfeld hebt u geen pijn dan die Hij eveneens gevoelde, vermoedelijk de hevige pijn in haar hoogste vorm aan het kruis.

Ik denk dat het u zal helpen uw pijn te dragen en u er zich in zult vertroosten, wanneer u komt tot gemeenschap met Christus in het beschouwen ervan. Het is niet de meest heldhaftige, de meest uitnemende weg uzelf op te sluiten en haar vastbesloten alleen te dragen. Misschien kunnen uw naaste en dierbaarste vrienden niet in uw lijden komen, en dat is soms om u verdriet te doen en te prikkelen. Wel, denk er aan, dat er een vriend is die het kan: in al uw benauwdheden was Hij benauwd. En die Vriend heeft medelijden met u en gij zijt niet onopgemerkt en uw pijn is niet onderschat. Stellig is hier geen geringe vertroosting.

Een andere vertroosting bij pijn is de gedachte, dat dit alles een einde zal hebben.

Er is verwachting voor u. Jezus heeft voor de vreugde Hem voorgesteld het kruis verdragen en de schande veracht. Elke pijn die gedragen wordt is een pijn minder te dragen. En God wil hebben dat wij denken aan het einde. Hij plaatst al de toekomstige zegening vóór ons en spreekt er ons van voor we ze verkrijgen, opdat ze ons op onze weg zou vertroosten en bemoedigen. Lees wat er staat in Openbaring 21 : 4: “En God zal alle tranen van hunne ogen afwissen; en de dood zal niet meer zijn; noch rouw; noch gekrijt, noch moeite zal meer zijn; want de eerste dingen zijn weggegaan”. Ik zeg niet dat dit de pijn zelf wat minder maakt, maar dit geeft ons moed om haar te dragen, ze geeft ons een blik op de uiteindelijke weg eruit; en op z’n zachtst uitgedrukt, dit bemoedigt ons. Verder, er is een vertroosting in pijnlijke ziekten, dat we in gemeenschap met aanzienlijken zijn. Een ontelbaar aantal van de voornaamste dienaren van God zijn pijnlijders geweest. Velen van hen hebben pijn gehad, waar niemand iets van wist voordat zij gestorven waren; dan werd er in hun dagboeken een verslag van gevonden.

En het is een vertroosting, dat pijn zegening uitwerkt. “En alle kastijding, als die tegenwoordig is, schijnt geen zaak van vreugde, maar van droefheid te zijn; doch daarna geeft hij zich een vreedzame vrucht der gerechtigheid.” (Hebr. 12 : 11). Vergeefse arbeid is het ergste van de inspanning. Te trachten hen te onderwijzen, die of niet kunnen of niet willen leren. Grond te ploegen die geen vruchtbaarheid heeft en geen daarmee overeenkomende opbrengst kan geven. Dit en alle soortgelijke werk is dubbele inspanning. En dubbele pijn is van deze aard. Maar geen pijn is doelloos, wanneer we slechts willen zien dat ze een doel heeft. God bedoelt er zegen mee uit te werken. Hij bedoelt ermee, dat zij iets achter zich zou nalaten. Pijn heeft haar plaats in het plan van ons leven, van de tijd van de val af. Voorts, waarom hebben niet alle mensen pijn?

Omdat het plan van het leven van alle mensen niet hetzelfde is. Het zij voor ons genoeg, als ze over ons komt, dat ze behoort tot het plan met ons. En we moeten geloven, dat ze er niet voor niets is gekomen, maar dat Gods goed komt in onze weg, en te weten dat er goed voor ons is, is vertroosting op zichzelf. Onthoud nog een vertroosting. Bij pijn, wanneer ze op een rechte wijze gedragen wordt, kan men God behagen. Maar misschien is onze pijn zo hevig of heeft ze ons zo afgemat, dat we niet het gevoel kunnen krijgen actief werkzaam te zijn; we kunnen niet de gedachte levendig voor ons hebben dat we God behagen.

Onder deze omstandigheden is het een vertroosting te bedenken, dat God niet verlangt dat wij het denken. Hij is geen harde leermeester. Hij wil alleen dat we ons overgeven in Zijn handen. We mogen dat doen en achterover leunen in onze stoelen of op onze kussens, en gevoelen dat we Hem behagen, hoewel we geen werkzame gedachten omtrent Hem hebben.

Zo is pijn, hoe erg ze ongetwijfeld is, niet helemaal zo’n troosteloze zaak als we gedachtenloos of verdrietig zouden veronderstellen. Zij heeft vertroostingen die erbij horen, die haar eigen zijn, en zonder twijfel sommige die niet oLaat me mij n p andere wijze zijn te verkrijgen.

“Wien de Heere lief heeft kastijdt Hij en Hij geselt een iegelijk zoon die Hij aanneemt; “en menigeen kan zeggen: “Eer ik verdrukt werd, dwaalde ik; maar nu onderhoud ik Uw woord.” (Psalm 119 : 67).

Laat daarom iemand die pijn lijdt deze dingen bij zichzelf zeggen: “Gij, o mijn Zaligmaker, hebt pijn geleden in de dagen van Uw vlees; zal de dienstknecht meer zijn dan zijn Meester, de discipel meer dan zijn Heere?

O mijn Zaligmaker, Gij kent mijn lijden. Ik dank U, dat U in Uw verhoging met mij te doen hebt. Ik vertroost mijzelf in Uw neder-buigende goedheid en het medelijden van Uw liefde.

Wat deze mijn pijn betreft, deze dingen hebben een einde. Open voor mij, o Heere, het gezicht op de zaligheid; breng levendig voor mijn hart de tijd, wanneer er geen lijden meer zal zijn. Laat de hemel komen voor mijn vermoeide ogen; en laat mij verdragen als ziende U, de Onzienlijke, en ook de wereld die onzienlijk is. Laat de pijnloze eeuwigheid mij kracht geven in deze mijn pijnvolle uren.

Ik prijs U, o mijn God, dat ik in broederschap sta met de aanzienlijken van Uw koninkrijk in deze mijn pijn, en tot hiertoe in de gemeenschap der heiligen. O laat mij dat edel gezelschap niet te schande maken! Sterk mij, o mijn God, bij de gedachte aan alles wat zij zo voornaam verdragen hebben en laat me gevoelen dat ik niet alleen ben. Laat een besef van broederschap mij sterk maken. Laat me, o mijn Vader, niet uw zegen verhinderen door de middelen te verwerpen, waardoor Gij ze zendt. Laat me niet één van de wegen van Uw weldaden afsluiten. Laat me vertrouwen, dat U mij goed wilt doen. Zegen mijn pijn voor Uw hoge handelingen. Heilig ze, dat ze een brenger van voorspoed voor mij mogen zijn.

Toon mij, o Heere, in mijn pijn het licht van Uw aangezicht, opdat ik mag weten, dat Gij goedgunstig zijt. Laat me mijn pijn gebruiken als een instrument om U te behagen. Laat me horen dat U tot mij spreekt en zegt, dat Gij dit offer uit mijn handen aanneemt”.

Dus, in het medelijden van Christus,
Dus, verdragende wat een einde neemt,
Dus, in de broederschap met aanzienlijken
van het koninkrijk,
Dus, dragende wat zegening brengt,
Dus, behagende God,

Wees vertroost, een in het lijden, in de pijn. God heeft beschikt, dat geen plaats helemaal zonder vertroosting zal zijn, en er zijn hier vele vertroostingen voor u.

Het bovenstaande moge alle pijnlijders tot zegen en vertroosting zijn.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen