Voor u gelezen 12.

(Uit: “DE WEKKER” van 15 februari 1895, nr. 35).

“Wilhelmina lag als in verwondering opgetogen, in onderwerping uitziende naar hare ontbinding. Het spreken begon haar zeer moeilijk te vallen, omdat de keel al dikkeren dikker werd, zodat men nu en dan nog maar slechts enkele woorden van haar verstaan kon. Echter lag zij, te midden van al die benauwdheid, tevreden en in stille onderwerping, met een glimlach op haar gelaat. Men kon het haar zo aanzien, dat zij naar het uur verlangde, dat haar bij haar lieve Heiland zou brengen, dien zij zo vroeg had leren dienen en voor Wiens Naam zij menig schamper woord had moeten horen, daar zij veelal het “fijne Mientje” werd genoemd.

De volgende dag was haar’ sterfdag; toen ging zij heen, om haar Heiland volmaakt te dienen! Op hare begrafenis waren, behalve familieleden, een aantal vromen, die met blijdschap getuigenis mochten afleggen van het zalig heengaan van dat kind. Ja, zij ging heen in vrede, die lieve Wilhelmina, naar de plaats voor haar bereid van voor de grondlegging der wereld.

Kinderen, wat zegt ge van dit verhaal, naar waarheid u medegedeeld? Zegt gij “gelukkige Wilhelmina!?” Ja, dat moogt ge met recht zeggen. Welgelukzalig, die zich als een gans hulpeloze wendt tot de Heere Jezus. Diezelfde Heiland, Die haar deze heerlijke genade gaf, kan en wil het ook u nog geven, indien gij het oprecht van Hem vraagt. O kinderen! Denk er ernstig over na. Eenmaal staat wellicht uw moeder of staan andere lieve betrekkingen aan uw sterfbed; - zult gij hen dan ook kunnen troosten met de betuiging: “Weldra ben ik bij Hem, Die mij met Zijn dierbaar bloed kocht!?”

Of zal angst en schrik u en uw ouders en anderen vervullen, wanneer zij u, tot uwe en hunne smart, zonder gegronde hoop op de eeuwige gelukzaligheid moeten aanstaren? Wilhelmina had een innige afkeer van de zonde. Onwaarheid spreken, daar gruwde zij van. En die zonde schijnt in onze dagen onder oud en jong schier geen zonde meer te zijn. Vele kinderen gewennen zo aan ongehoorzaamheid en geven zo toe aan kwade dingen, dat zij schier ondragelijk in huis zijn en voor vader en moeder, broeders en zusters ver van aangenaam zijn. Ik hoorde onlangs een vader zeggen van een zijner kinderen, een jongetje van zeven jaren oud, dat, indien hij zelf (namelijk de vader) niet te huis was, zijn vrouw dat kind niet meer kon regeren, en ook hij groot werk er aan had. Ik vroeg hem, of hij zich niet schaamde het uit te spreken. En vele ouders spreken zo! Eerst wordt er door velen, om de aardigheden van de kinderen (zoals men het noemt) gelachen; en zodra de kinderen maar enigermate voet menen te kunnen krijgen, beginnen zij de baas te spelen en mengen zich in alles, waar ze als kind nog niets mede nodig hebben. Indien de kindertijd goed besteed wordt, wat is dan die tijd een gelukkige en aangename tijd.

Vele ouders zorgen slechts voor de maatschappelijke opvoeding hunner kinderen, voor voedsel en deksel, maar bekommeren zich over de opvoeding voor de eeuwigheid heel weinig. Velen geven hun kinderen over aan alle wind van leer en aan mannen, wien ze hun geld geenszins zouden toevertrouwen, vertrouwen zij de zielen hunner kinderen toe.”

Aarlanderveen, (wijlen)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen