De oogst komt

Het Lam heeft het boek met z’n zeven zegels genomen. Terstond daarna wordt het ene na het andere zegel verbroken. De opening van het zesde zegel sprak van de grote dag, het eindgericht. De vraag doet zich op; waarom is die dag nog niet gekomen? Waarom treedt er toch steeds vertraging op?

We krijgen antwoord op onze vraag. Heel duidelijk. Het Woord zegt: als de vruchten rijp zijn komt de oogst.

In de maand mei speurt u tevergeefs naar fruitladders in de boomgaard. En in de maand juni hoort u niet het geluid van de dorsmachines op de akkers. U kunt zelf het antwoord geven op de vraag; waarom niet? Immers in mei zijn de appels nog niet rijp, en in de maand juni is het koren nog niet rijp. De fruitteler laat het wel uit zijn hoofd om kleine, groene appels te gaan plukken, en de landbouwer om groene halmen te dorsen. Beiden wachten op het moment dat de vruchten rijp zijn.

Niet alle oogst gelukt, ’t Is altijd afwachten of er oogst zal zijn. Eén oogst zal niet mislukken. De oogst hier beneden op de aarde door de hemel. Als de vruchten rijp zijn, komt de oogst. En die oogst is tweeërlei, omdat er tweeërlei vrucht is en tweeërlei rijping.

Er is onderscheid tussen maaien en afsnijden. Dat onderscheid zit in de vruchten. Het teksthoofdstuk spreekt van graan en van druiven. Reeds de aanvang van beide is verschillend. Het graan gaat de akker in. Wanneer de akker is geploegd dan gaat de zaaier over de akker. Het zaad gaat onder de grond, en sterft daar. In geen andere weg komt er een halm, komt er een aar. Als vanzelf denken we nu aan het woord van de Heere Jezus: “Voorwaar, voorwaar zeg Ik u: indien het tarwegraan in de aarde niet valt, en sterft, zo blijft hetzelve alleen; maar indien het sterft, zo brengt het veel vrucht voort”. Zie hier de wet van het tarwegraan. Er is geen andere manier om tot vrucht te komen. U weet hoe dit woord op de Heere Jezus Zelf is aangekomen. In dat tarwegraan ziet Hij Zijn eigen lijdensprogram. Hij moet sterven. En dat heeft Hem geschokt, diep geschokt. We horen Hem spreken: “Nu is Mijn ziel ontroerd; en wat zal Ik zeggen? Vader, verlos Mij uit deze ure! Maar hierom ben Ik in deze ure gekomen. Vader, verheerlijk Uw Naam”. Hier is om Zijns Vaders wil de gewillige Borg. Hij wil sterven om het Leven te verwerven voor zondaars die des doods schuldig zijn.

Echter Jezus stelt het als een tarwegraan in de akker vallen en daar sterven als noodzakelijk voor u en voor mij. Want - zo zegt Hij - die zijn leven liefheeft, zal hetzelve verliezen; en die zijn leven haat in deze wereld, zal hetzelve bewaren tot het eeuwige leven. We zullen dus alleen leven, eeuwig leven als we als een tarwegraan in de akker vallen en sterven. De vrucht van leven, van eeuwig leven is er slechts in die weg. Dat is een aangrijpende boodschap voor mensen die zich alleen maar willen handhaven. De weg naar boven is altoos de weg naar beneden, van sterven aan onszelf, totaal en radikaal. Niet half, doch geheel en al. Waarlijk het leven verliezen.

Hoe onderscheiden is het levensbegin van het tarwegraan met dat van de druiven. Een druif weet niet van sterven af. Een druif wordt gestekt. U kunt zelfs ook in Nederland bij de bloemist een druif kopen. Dat is dan een deel van een rank dat men heeft laten wortelen in een pot. Als u hem zet tegen een muur op het zuiden en de zomer is warm dan ziet u de druif als maar groeien. De bloemen komen eraan, en dan de kleine ronde druifjes. Dat er met het graan en met de druiven mensen bedoeld worden is duidelijk. Op de akker van Gods wereld groeit graan en groeien druiven, en daar hebben wij mensen onder te verstaan. De vraag is echter wie is graan en wie zijn de druiven? Het antwoord is niet moeilijk. Het graan zijn de kinderen Gods, en de druiven zijn de goddelozen. Alzo tweeërlei. En omdat er nu tweeërlei vruchten zij n, daarom kunnen we ook spreken van tweeërlei rijping. Voordat de oogst komt, moeten de vruchten eerst rijp zijn.

Hoe onderscheiden is nu ook de rijping van ieder.

Het tarwegraan in de akker gaat ontkiemen. Er komt een halm. Er komt een aar. En in de aar de vruchten. Dertigvoud of zestigvoud of honderdvoud. Allemaal graankorrels. O zeker - met het kaf er nog omheen, maar dan toch graankorrels. Komt de boer met de sikkel of met de dorsmachine als de aar nog groen is? In geen geval. Weer valt de nadruk op sterven. De korrels, de aar wordt slechts rijp in de weg van sterven. Alzo sterven bij de aanvang en op het einde. De boer komt pas als de halm is afgestorven, als de aar rijp is, als de vruchten goudgeel zijn.

Leven uit de dood, dat is het wonder Gods dat zich voltrekt in de wedergeboorte. Echter de nieuwe mens moet al meer bekeerd, vernieuwd worden, ’t Gaat de hemelse Landman om de aar met de goudgele korrels. Er is geen andere weg daartoe dan sterven. Dat is de weg om rijp te worden voor de hemelschuur. Totaal anders is het rijpingsproces van de druiven. Bij de aanvang was er geen sprake van sterven, ook niet bij de voortgang. Druiven worden rijp alleen door groeien, alsmaar groeien. In het leven van goddelozen, dat zij n mensen die zonder God voortgaan, mensen zonder wedergeboorte, zonder bekering, beter gezegd: mensen zonder sterven, is ook een proces waar te nemen. Zo een blijft niet dezelfde. Hij neemt toe in zonde, in ongerechtigheid. We zien dat heel duidelijk in de wereld om ons heen. Waar men vroeger nog voor terugschroomde, daar deinst men vandaag niet meer voor terug. En nu denk ik juist aan een kerkmens, die zit onder Evangeliebediening, onder de boodschap van genade-alleen, onder het aanbod van genade. Dezulke blijft ook niet dezelfde. Er waren vroeger misschien nog indrukken. Bij het ouder worden zijn ze verdwenen. We worden steeds harder; er komt een bolster om de ziel. Waarom is de oogst nog niet gekomen? Wel de vruchten zijn nog niet rijp. Die onrecht doet, dat hij onrecht doe; en die vuil is, dat hij nog vuil worde; en die rechtvaardig is, dat hij nog gerechtvaardigd worde; en die heilig is, dat hij nog geheiligd worde.

De oogst komt. Johannes op Patmos heeft het reeds gezien. .Christus op een witte wolk gezeten komt er reeds aan. Hij wacht op het bevel uit de tempel, dat is van God Die op de troon zit. Het uur van de oogst is alleen bij God bekend. En als het uur van de oogst is aangebroken dan geeft Hij het bevel ertoe.

Omdat er tweeërlei vruchten op de wereldakker zijn rijp geworden, is er ook sprake van tweeërlei maaiers. Christus Zelf maait het koren. Dat laat Hij aan geen ander over. Zij zijn het immers die Hij gekocht heeft voor de dure prijs van Zijn bloed, voor wie Hij als een tarwegraan in de akker is gevallen, en gestorven! Hij draagt dat koren ter goeder uur, dat wil zeggen: nu het geheel rijp is, als Zijn triomf, als loon op Zijn arbeid de hemelschuur in.

De oogst van rijpe druiven wordt overgelaten aan een engel, een dienstknecht van God. De druiven worden geworpen in de grote wijnpersbak van de toorn van God, en worden daarin vertreden.

Als de vruchten rijp zijn, komt de oogst. Onafwendbaar.

Weet u wat zo’n machtig wonder is? De almachtige God maakt van een druif tarwegraan dat in de akker valt en sterft. Verder nog: om dat wonder wil Hij gebeden zijn. Roep dan toch tot Hem eer de maaiers komen!

Wat zijn we nu: tarwegraan of druif? De druif wordt rijp in de weg van groeien. Het koren in de weg van sterven.

De aar op de halm kan zwaar van vrucht zijn. Wanneer de wind komt, kan de zware aar knakken. Die aar is eerder rijp voor de oogst. Alle kaf wordt weggeblazen. Goudgele vruchten blijven over. Tot loon van ’s Landmans zweet.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen