Bij de jaarwisseling

Het is voor het laatst dat we in het jaar 1989 via ons kerkblad een bezoek bij u brengen. Het jaar 1989 is bijna weer verleden tijd. Het zijn nog slechts vier dagen die ons van de laatste dag scheiden. Er kan natuurlijk nog veel in die dagen gebeuren. We zijn maar mensen van een dag. Het leven is zeer ongewis. Dat heeft ook het jaar dat voorbij ging ons wel geleerd.

Wanneer we aan het einde gekomen zijn, dan beginnen de gedachten zich te vermenigvuldigen. In de wereld waarin wij leven is veel gebeurd. Oorlogen, revoluties, opstanden, rampen enz., de kranten stonden er elke dag vol van. We weten wat in het verleden gebeurd is. Wat ons in de toekomst te wachten staat is onbekend. Ten deze geldt: wij zijn van gisteren en weten niets. Eén ding weten we wel: de HEERE regeert! Dat staat boven alles. De meesten geloven het niet. Men heeft met God afgerekend. Men rekent er niet op dat God ook eens met hen afrekenen zal. En dan zal het vreselijk zijn om te moeten vallen in de handen van een levend God, Die buiten Zijn Zoon niet anders wezen kan dan een eeuwige gloed en een verterend vuur.

Doch degenen die werkelijk geloven dat God regeert, die kunnen rustig zijn. Want wat ook wankelt in deze wereld, wat ook valt, er is er Eén, Die van geen wankelen of vallen ooit weten zal.

Als een kleed zal ’t al verouden.
Niets kan hier zijn stand behouden.
Wat uit stof is neemt een end,
Door de tijd, die alles schendt.
Maar Gij hebt, o Opperwezen,
Nooit verandering te vrezen;
Gij, Die d’eeuwen acht als uren
Zult all’ eeuwigheid verduren.

Ook het kerkelijk leven heeft niet stil gestaan. Wat onze eigen kerken betreft is het een synode-jaar geweest. Wie in het kerkelijke leven geïnteresseerd is heeft via de media de gang van zaken kunnen volgen. We zijn ergens gebleven die we waren. Enerzijds mag dit een zegen genoemd worden, gezien de onrust die overal in meer of mindere mate, ook op kerkelijk gebied, zich laat gelden. Er zijn heel wat kerken, die op een of andere wijze de naam “gereformeerd” in het vaandel voeren. Doch men is nog lang niet één met elkaar, omdat men het niet eens is met elkaar. Ik ben bang dat men dat ook nooit worden zal. Want al hebben we dezelfde belijdenis, het blijft altijd weer de vraag: hoe leest gij ? En dan komen de verschillen openbaar.

Gelukkig als men over al het kerkelijk gekrakeel heen mag zien op Hem, Die het Hoofd van Zijn kerk is. Hoe verdeeld zij dan ook voor het oog van mensen zijn mag, het is tenslotte toch maar één lichaam. Dat ene lichaam heeft weliswaar vele leden. En daarin is veel verscheidenheid. Doch het is één Geest Die hen allen leidt. De allerbelangrijkste vraag is voor een ieder, of men van dat ene lichaam een levend lid mag zijn. Want als men dat door genade is dan zal men het ook eeuwig blijven. In het uur van de dood heeft er voor die levende leden een zalige verhuizing plaats. Want dan gaat men over van de strijdende naar de triumferende kerk. Daar zal de eenheid volmaakt worden gezien.

Het bovenstaande hebben we overgenomen uit het pasverschenen Kerkblad van de Chr. Geref. Kerk te Elburg. Aldus schreef de plaatselijke predikant ds. H.C. van der Ent onder de rubriek: Pastoraal kontakt. Wat onze medewerker aan de Elburgers voorhoudt is voor al onze lezers van belang.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen