Vrede door Zijn bloed

Vroeg de apostel de Hebreeën om de voorbede, hij eindigt zijn brief met een zegenbede. Een zegenbede voor de Hebreeën. Die bede begint met het noemen van God als de God van de vrede.

In welke weg, op welke wijze is nu God geworden de God van de vrede? Dat wordt duidelijk gezegd in het vervolg.

We worden geplaatst voor het Paasfeit. De Heere Jezus gestorven, waarlijk gestorven, in het graf gelegd. Maar ten derde dage is Hij opgestaan. God - zo lezen we - heeft Hem uit de doden opgevoerd. Uit de diepte van de dood, uit die vernedering werd Hij omhooggebracht. Niet slechts het Paasfeit, maar ook het Hemelvaartsfeit komt hier aan de orde. God heeft Hem tot die hoogte gebracht. Hij heeft Hem met eer en heerlijkheid gekroond. “Wat glans, wat majesteit hebt Gij die Vorst bereid”!

Deze wordt door de apostel genoemd de Herder der schapen. Hier is Zijn naam. Toen Hij op aarde was én nu. O zeker - Zijn schapen werden verstrooid. Doch als de Opgestane heeft Hij weer bijeengebracht. Hij brengt bijeen; Hij brengt achter Zich. Het is één Herder en één kudde. Zijn kudde. Onder de hoede van deze Herder is het veilig, eeuwig veilig. Hij is de Koning-Herder. In Zijn hand is de staf; de staf met aan het uiteinde een schopje. Hij werpt daarmee een kluit aarde naar een afdolend schaap, opdat het zich weer bij de kudde voegt. Hij leidt Zijn schapen in grazige weiden. Dat gaat door kloven heen, en dalen waarin is de schaduw van de dood. Hij brengt in de eeuwige groene weide. In Zijn hand de staf, maar ook de knots. Hij beschut en bewaart. Daar is ’t wild gediert dat niets in ’t woên ontziet. Hoe kunnen de schapen vrezen. Echter ziende op die stok en die staf kan alle vrees weg. Ziende die stok en die staf in de hand van de Herder is er rijke vertroosting. Bent u reeds een schaap van Zijn kudde? Van nature zijn wij allen als dwalende schapen, en keren wij ons een iegelijk naar zijn eigen weg. Wat een levensgevaar, wat een doodsgevaar! Zonder die goede Herder door dit leven en straks op hèt sterfbed dat is toch een zaak! O buig nu de knieën, en bid dat kindergebed: “Laat mij van Uw grote kudde toch een heel klein schaapje zijn”. En lammeren vergadert Hij in Zijn armen en draagt ze in Zijn schoot. En de zogenden zal Hij zachtjes leiden.

De Herder der schapen heet de Grote. Mozes was ook herder. Hij leidde het volk Israël naar Kanaan. Dominees worden ook herders genoemd. Als pastor zijn ze bezig temidden van de kudde, die hun is toebetrouwd. Maar de Heere Jezus is de grote Herder.

Waarin dat grote is, wordt gezegd. Die grootheid komt uit in Zijn bloedstorting. Mozes zei eens tot de Heere: delg mij maar uit voor het volk. Maar Mozes’ bloedstorting kon Gode niet behagen. Mozes zelf was zondaar.

Christus is heilig, zonder zonde, het volmaakte en onbestraffelijke Lam. Hij heeft de schapen gekocht voor de dure prijs van Zijn bloed. Christus is de Herder der schapen geworden uit kracht van, op grond van bloed van een eeuwig verbond.

Genesis 15 geeft aan de sluiting van het genadeverbond met Abraham. God, en niet ook Abraham, ging tussen de door midden gesneden dieren heen. Als een vurige oven, als een brandende fakkel. Alzo werd het verbond opgericht. Echter - God ging over een pad van bloed. Dat betekent: er kan zonder bloedstorting geen genadeverbond zijn tussen God en de mens. De mens is gevallen, zondaar geworden. Naar Gods recht moeten we de eeuwige dood sterven. Hoe kan God nu het genadeverbond, het eeuwige genadeverbond oprichten? Zonder bloedstorting is er toch geen vergeving? O dat wordt heel duidelijk in de offerdienst van het Oude Testament. Die was schaduwachtig. Want niet het bloed van dieren kan met God verzoenen. De Herder der schapen heeft Zijn bloed gestort. Hij heeft Zijn leven gesteld voor Zijn schapen. Daarin nu komt Zijn grootheid uit.

Hij heeft Zijn bloed gestort. Het moest; het kon niet anders. Omdat God heilig is én rechtvaardig én waarachtig. Zijn bloed gestort. Alzo lief had Hij Zijn Vader. Alzo lief had Hij het volk van ’s Vaders welbehagen. Alzo lief had Hij verloren zondaars. Zijn bloed gestort vanwege Zijn onuitsprekelijke liefde, niet gedwongen door iets, geheel en al vrijwillig.

Die bloedstorting nu waarborg van een eeuwig verbond. God zal Zijn waarheid nimmer krenken, maar eeuwig Zijn verbond gedenken. Zalig worden, eeuwig zalig worden ligt nu vast in dat verbond, dat van geen wankelen weet. Bergen mogen wankelen en heuvelen bezwijken, maar dit verbond staat in der eeuwigheid.

Door die bloedstorting is God nu God van de vrede, is het genadeverbond tegelijkertijd vreêverbond, verbond van de vrede. Dat wordt reeds hier bevonden en straks volmaakt.

Nu denk ik aan Mozes die aan de voet van de Horeb bloed sprenkelde op het verbondsboek en daarna over heel Israël. Daar stonden vrouwen en mannen jongens en meisjes en kinderen met bloedspatten op zich. De spatten vloeiden uit op hun gelaat, op hun handen, op hun kleding.

Is hét bloed reeds op u? Weet dat zonder dat bloed God niet is de God van de vrede. Zonder dat bloed zal de ontmoeting met God verschrikkelijk zijn. Dan zullen we ons eigen bloed moeten geven, en dat is voor eeuwig verloren gaan.

Door hét bloed volkomen beschutting in de nacht van het gericht. De grote Herder der schapen leidt door het dal van de schaduw des doodscheen.

Door Zijn bloed een eeuwig verbond.

Door Zijn bloed eeuwig vrede.

Vrede door Zijn bloed.

Besprengd met dat bloed stamelen mensen in verwondering: onze Heere Jezus Christus. Hij de gave vande God des vredes. Gods grootste gave!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen