Jezus’ overwinningslied

Het is niet eenvoudig om het woord, dat hierboven staat, thuis te brengen in het verband van het gebeuren rondom Jezus.

Als hij dan uitgegaan was. Die “hij” is Judas, die zojuist uit de kring van Jezus en Zijn discipelen is weggegaan. Op weg naar het verraad.... Jezus heeft eerst alle liefde aan Judas betoond. Hij heeft ook de voeten van Judas gewassen. Hij heeft hem met eigen hand de bete in de mond gegeven. En het eind is, dat de duivel Judas komt halen, uit de Paaszaal vandaan, onder Jezus’ hoede vandaan. Judas is uitgegaan.... Hij gaat nu zijn Meester verkopen aan de vijanden voor een slavenprijs.

Betekent het heengaan van Judas geen diep verdriet en een nameloze nederlaag voor de Zoon des mensen met Zijn tere, gevoelige, alles doorlijdende hart?

Met dit heengaan van Judas worden immers de krachten der hel ten volle losgelaten. Alle remmen van de machten der duisternis worden nu weggeslagen. Het gaat nu met Jezus in ontzaglijke vaart op Golgotha aan, het kruis, de laatste, diepste duisternis der verlatenheid!

Ligt Jezus daar nu aan de Paasdis aan, temidden van Zijn overige jongeren, als een gebroken en verslagen Man? Is er geen smart in Zijn hart om Judas, die zolang bij Hem was en toch nooit echt de Zijne is geworden? Is er geen smart in Zijn hart om de ontketening van zoveel hellemachten? De duivel rukt vast aan!

O zeker, Jezus kent wel smart. Ook om Judas! Wie zal de smart peilen, die er ligt in Zijn woorden, die Hij straks in de hof tot Judas richt: “Verraadt gij de Zoon des mensen met een kus.”

O zeker, Jezus kent wel smart, nu Judas is uitgegaan om zijn luguber verraderswerk tot uitvoer te brengen. Maar toch: in Zijn Middelaarsgeloof gaat de Borg roemen in de lijdensnacht. De eigenlijke slag moet nog geleverd worden. Maar nu reeds, nu de slag nog moet komen, zingt Jezus Zijn overwinningslied! Of klinkt het niet als een lied, als Jezus zegt: “Nu is de Zoon des mensen verheerlijkt, en God is in Hem verheerlijkt.”

Dat is Jezus’ heerlijkheid en glorie in al deze ellende, dat Zijn Vader in Hem tot heerlijkheid kwam. Met dat doel was Hij immers naar deze wereld gekomen. Om Zijn Vader te verheerlijken. Om de Naam van Zijn Vader te verheerlijken. Om de deugden van Zijn Vader te verheerlijken. De deugd van Zijn waarheid, van Zijn trouw, van Zijn recht en van Zijn liefde. Al Gods deugden!

In Hem, door Zijn Borgwerk zal Zijn Vader verheerlijkt worden.

Nu is de Zoon des Mensen verheerlijkt! En God in Hem!

De eerste stormen zijn gekomen. Judas is uitgegaan, op weg gegaan. Maar Jezus is Zijn Vader trouw gebleven. Hij heeft de wil van Zijn Vader a.h.w. naar Zich toegetrokken. Hij heeft de door Zijn Vader bepaalde lijdensweg over Zijn eigen leven gehaald. Heel bewust en volkomen vrijwillig. De Vader is verheerlijkt in de offerbereidheid van Zijn Zoon. Maar ook in Diens aanvankelijke overwinning!

Op de lijdensweg is Jezus immers al Overwinnaar gebleken. De duivel wilde Jezus dwingen. Maar nee: Jezus dwong de duivel, doordat Hijzelf Judas de bete gaf en hem heenstuurde: “zo wat gij doet, doe het haastiglijk!”

Jezus gaat wel als een Lam ter slachting. Maar tegelijk blijft Hij de Leeuw, die geen duimbreed wijkt en de wil des Vaders als een banier omhoog heft.

De Vader is verheerlijkt en Jezus is verheerlijkt. De via dolorosa - weg der smarten wordt via gloriae - weg van glorie en overwinning!

Jezus zingt, terwijl de pijn brandt. Hij zingt in het geloof Zij n overwinningslied. De eigenlijke slag moet nog komen. Maar door Judas heen te sturen heeft Hij al overwonnen en Hij zal overwinnen. En Hij kan Zich er nu al in verheugen met een heilige vreugde: “Nu is de Zoon des Mensen verheerlijkt en God is in Hem verheerlijkt!”

Vader, Ik ben gekomen om Uw wil te doen. Ik heb Uw wil gedaan en Ik zal Uw wil doen. Tot het einde toe. Uw wil, o hemelse Vader, geschiede, en ze zal geschieden. Uw wil bepaalt Mijn weg, Mijn leven en Mijn sterven. Uw wil. En ik wil niet anders!

Jezus zingt in het geloof Zijn overwinningslied. Terwijl de pijn brandt! Mogen wij al meezingen? Achter Hem aan? Midden in de strijd? Terwijl de pijn brandt?

Kregen wij de eer van God, de deugden van God, God Zelf, al lief boven alles? Met heel ons hart, met heel ons gemoed? Met al onze krachten? Dan is datvrucht van de wederbarende genade van de Heilige Geest. Want van nature is het andersom.

Zalig, als ons hart werd ingewonnen voor God, voor de eer van God, voor de deugden van God.

Dan leerden we onze eideloze schuld zien en kennen wij de smart, dat wij tegen al Gods geboden zo zwaarlijk gezondigd hebben, geen ervan hebben gehouden en nog steeds tot alle boosheid geneigd te zijn.

We moeten onszelf afschrijven. Onszelf prijsgeven. Om vanuit onze verdienste de verlorenheid in onszelf te zien.... op Jezus! Hem alleen overhouden! En dan midden in de strijd Hem nazingen, zij het met omfloerste stem:

“Wij steken het hoofd omhoog en zullen de eerkroon dragen.
Door U, door U alleen, om ’t eeuwig welbehagen.”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen