Een werker in stilte

I

Dit jaar zal, indien de Heere het wil, het honderdjarig voortbestaan van onze kerken herdacht worden. In die tijd hebben velen de kerken mogen dienen. Dienen plaatselijk, maar ook landelijk. Wanneer we denken aan het laatste, dan komen bijzonder voor de aandacht de professoren, of docenten zoals ze vroeger genoemd werden. Onder de overledenen zijn er, die na de oorlog nog konden werken en in de kerken voorgingen. Onder hen nam Prof. L.H. v.d. Meiden een eigen plaats in. Hij was een man in de schaduw. Hij stond wat verscholen achter de professoren van der Schuit en Wisse. Wie hem gekend heeft, weet van zijn vroomheid en trouw. In gebondenheid aan Gods Woord en gedreven door de liefde heeft hij gewoekerd met de gaven, die de Heere hem heeft gegeven. Daar prof. v.d. Meiden ook één van mijn leermeesters geweest is, wil ik in enkele artikelen wat van hem doorgeven. Het kan tot lering en tot bezinning zijn. Misschien tot opscherping, want tijden kunnen veranderen, maar het werk van de Heere niet.

Zeker mogen we de veelzijdigheid en veelkleurigheid van het werk Gods niet uit het oog verliezen, maar er zijn delen van het onderwijs, waarin Gods kinderen elkaar kunnen herkennen. In het belijden van de kerk, denk aan de bekende formulieren, wordt ons dit duidelijk aangegeven. De praktijk der godzaligheid vinden we daarin getekend.

Nu van die praktijk der godzaligheid was Leendert Huibert van der Meiden geen vreemdeling. In het jaar 1882, 20 april, werd hij te Hazerswoude geboren. Toen hij nog zeer jong was, verhuisden zijn ouders naar Loosduinen. Het gein Van der Meiden was godsdienstig, maar niet positief gereformeerd. De ouders hadden hun oudste zoon voor de bouwkunde bestemd.

De wil en weg van de Heere was anders. De Heere had een andere levensbestemming voor hem, nl. werk in Zijn koninkrijk. Toen hij 20 jaar was ging het geestelijk leven bijzonder voor hem leven. Op een zondagmiddag ging v.d. Meiden naar de zolder van het huis, daar lagen nogal wat boeken van zijn vader. Hij nam mee een prekenbundel van Jod. Lodensteyn. Daarin lezend werd hij gegrepen door een preek over Ezech. 37:8b: “maar er was geen geest in hen”. Diep sloeg dit woord in in zijn leven. Hij zag zijn eigen werkelijkheid en die werkelijkheid gaf hem werkzaamheden, maar leidde ook toe de behoefte aan geestelijk onderwijs. Naar zijn overtuiging werd dat onderwijs gegeven door de prediking. Nu, ds. J. Wisse Czn, die toen in Den Haag stond, werd zijn geestelijke leermeester. Het heil Gods in Christus ging voor hem leven en in hem werken. Toen hij 22 jaar oud was riep de Heere hem tot het ambt van dienaar des Woords. Hij werd toegelaten tot de Theol. School van de Christ. Geref. kerken, toen te Rijswijk Z-H. In 1912 werd hij beroepbaar gesteld. Tot 1937 heeft hij een gemeente gediend als predikant. Vijf jaar te Enschede, tien jaar te Dordrecht en elf jaar te Den Haag.

Van Enschede schrijft hij, in de kleine levensschets die we van hem bezitten: Enschede! Wat een herinneringen!

Wij vermelden niets over wat wij deden. Tot roem van Gods genade mogen wij zeggen, dat de Heere het werk zegende. Niet zonder strijd hebben wij er gewerkt. Wij weten dat de Heere zondaren en zondaressen gemaakt heeft tot levende getuigen en dat Gods kinderen gezegend werden. De Heere toonde ook dat Hij wist waar wij woonden.

Op 28 januari 1917 preekten wij afscheid over Deut. 32:4a en Lukas 17:10 middelste gedeelte. Wij moesten naar Dordrecht. Intrede daar werd gedaan met Psalm 45:4, 5 en 6. “Gord uw zwaard aan de heup, o Held! Uw majesteit en Uw heerlijkheid. En rijd voorspoediglijk in Uw heerlijkheid op het woord der waarheid en rechtvaardige zachtmoedigheid en Uw rechterhand zal U vreselijke dingen leren.

Uw pijlen zijn scherp; volken zullen onder U vallen, zij treffen in het hart van des Konings vijanden”.

Over Dordt schrijft hij: “Heel veel zou te vertellen zijn over wat te Dordrecht beleefd is. De Heere heeft veel zegen geschonken. Dat is het voornaamste. De intreepreek werd reeds door Hem gebruikt om een zondares op de levensweg te brengen. Gezegende tijden mochten wij beleven. Zelf werden wij ook nader onderwezen door de Heere. Hij was goed voor ons. Hij gaf ons, mijn vrouw en mij, ondersteunende genade, toen Hij ons oudste zoontje tot Zich riep. Bijna vier jaar oud. Maar vroege Godsvrucht openbaarde duidelijk. De Heere nam hem vroeg weg, omdat Hij iets goeds in het jonge hart gelegd had”.

In 1938 moest hij de kansel verwisselen voor de katheder. Hij werd in dat jaar hoogleraar aan de Theol. School te Apeldoorn. Hij werd betrokken bij de opleiding van studenten tot het predikambt. Tot 1953 is hij hoogleraar gebleven.

In de afscheidsdienst te Den Haag werd gepreekt over dezelfde tekst als in Enschede, Deut. 32:4a: “Hij is de Rotssteen, Wiens werk volkomen is” en Lukas 17:10m: “Wij zijn onnutte dienstknechten”.

Onder de titel “volkomen werken en onnutte knechten” is deze preek in augustus 1938 verschenen. Op dringend verzoek is dat gebeurd.

De volgende keer geven we u enkele passages van deze preek door.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen