Feest in Nijkerk

Dat was het zaterdag 23 januari 1993. Neen, het was geen volksfeest. Het was een klein kerkelijk feest. Wat was er aan de hand, zal mogelijk deze of gene vragen. Het was 25 jaar geleden dat Ds. W. v. Sorge in het ambt van dienaar des woords bevestigd werd. Een gedenkwaardig feit, waar we in ons blad even aandacht aan willen schenken.

Ds. W. v. Sorge zit niet in het bestuur van onze stichting. Hij behoort ook niet tot de vaste medewerkers. Hij is heel gewoon sympathisant van Bewaar het Pand.

Dat is op zichzelf al heel wat. We hadden een uitnodiging gekregen om dit feestelijk herdenken mee te maken. En daar het niet zó ver bij Elburg vandaan ligt, Nijkerk namelijk, zijn we er op afgestapt, of liever gereden. Want om de afstand te lopen was het weer te ver. De verstandige lezer zal dit begrijpen.

Het herdenken van dit heugelijke feit vond plaats in de “Goede Herderkerk”, dicht bij het station. Van welke nominatie deze kerk is, weet ik eigenlijk niet. Laten we hopen dat in de bediening van het woord de naam eer wordt aangedaan. Dan wordt de kudde op de dag des Heeren niet misleid.

Het is een tamelijk grote kerk, terwijl de feestvierende gemeente niet zo groot is. We konden er derhalve ruimschoots in, terwijl er bij de kerk veel accommodatie was. Het was een kerk die we tegenwoordig multifunctioneel plegen te noemen. Dat wil zeggen: voor vele doeleinden geschikt.

Om 15.00 uur kwam de jubilaris met vrouw en kroost de kerk in, om in het “voorgestoelte” plaats te nemen. Een plaats die zij overigens niet begeren, waarom ze zijn te eren. Als bezoekers werden we namens kerkeraad en gemeente hartelijk welkom geheten door br. M. den Hertog, die liet zingen Psalm 108:1: “Mijn hart, o Hemelmajesteit enz.”

Vervolgens ging Ds. v. Sorge naar de kansel en sprak een woord van verwachting met de bekende woorden van het meest gebruikelijke votum: “onze hulp en onze verwachting is in de naam des Heeren...” Daar het geen gewone kerkdienst was, zal de omschrijving “Woord van verwachting” wel zo gekozen zijn. Hij liet vervolgens zingen Psalm 111:1: Looft, hallelujah, looft den Heer......

Hij ging voor in gebed en dankte de Heere voor de vele weldaden hem en zijn gezin geschonken. Gelezen werd Psalm 103. Een bekende Psalm die een ieder zelf in zijn Bijbel wel na kan lezen. Hij wilde in zijn gedachtengang zich beperken tot het 2e vers: “Loof den HEERE, mijn ziel, en vergeet geen van Zijn weldaden”. We moesten geen uitgewerkte preek verwachten, doch, naar de eis van de gelegenheid, een meer persoonlijke meditatie. Wat het dan ook geworden is.

Als hij de afgelegde levensweg en bijzonder zijn 25-jarige ambtsbediening overzag, dan had hij vele redenen om zijn ziel op te wekken den Heere te loven.

Hij heeft zelf niet naar de Heere gevraagd. Hij ging wel naar de kerk, doch was nergens bij aangesloten en derhalve als kind ook niet gedoopt. Op 17-jarige leeftijd hoorde hij een preek over Psalm 34:7: “Deze ellendige riep, en de HEERE hoorde, en Hij verloste hem uit al zijn benauwdheden”. Dat liet hem niet los. De HEERE heeft dat willen bevestigen in zijn leven. Daar hij met vallen opstaan, met de geestelijke dingen werkzaamheden kreeg, groeide ook de behoefte om de HEERE in het ambt te mogen dienen. Doch daar gingen nog al wat jaren van “op en neer” overheen. Op 26-jarige leeftijd deed hij belijdenis en werd hij als een volwassene gedoopt door, nu wijlen, Ds. I. de Bruyne, destijds predikant in de Chr. Ger. Kerk te Rotterdam-C. Op 28-jarige leeftijd werd hij toegelaten via het admissie examen om te gaan studeren voor het gewichtige ambt van predikant. 7 Jaren studie lagen voor hem. 2 Jaren in de letteren en 5 jaren in de theologie. Dat waren geen gemakkelijke jaren. De studie moet niet onderschat worden. Meerdere malen kwam de gedachte in hem op, om er maar een punt achter te zetten. Doch de Heere gaf kracht, iedere keer weer, om te volharden ten einde toe. In het jaar 1967 werd hij kandidaat en werden er verschillende beroepen op hem uitgebracht. Het beroep naar Bennekom werd aangenomen. Hij was inmiddels getrouwd met de beste vrouw die er is. Zo denkt toch elk goed getrouwde man er over? Uit hun huwelijk zijn, na twee teleurstellingen, nog vijf kinderen geboren, die allen nog in leven mogen zijn, wat toch ook een grote weldaad is, die niet vergeten mag worden.

Na Bennekom mocht hij de gemeenten Schiedam, Nunspeet, Rijnsburg dienen, terwijl hij sinds 8 maart 1990 zich de predikant van Nijkerk mag noemen. Hij mocht getuigen dat zijn arbeid, dankzij Gods genade, niet onvruchtbaar is geweest. En dat is een grote genade, als men dienstbaar mag zijn, als een nietig mens, tot uitbreiding van het koninkrijk Gods. Alles bij elkander genomen voldoende stof om met David te getuigen: “Loof den HEERE mijn ziel, en vergeet geen van Zijn weldaden!”

De meditatie, die in stilte werd aangehoord, was begonnen met het zingen van Psalm 119:7 en 23, terwijl hij werd beëindigd met Psalm 103:1. Voor het zingen van het laatste vers werd een dankgebed uitgesproken, terwijl na het zingen de zegenbede volgde.

Er was een jongerenkoor aanwezig dat de naam RU ACH draagt. Zij brachten op een voortreffelijke wijze enkele liederen ten gehore.

Vervolgens beluisterden we een toespraak van br. G. Houweling namens de kerkeraad.

Men was een hun predikant veel dank verschuldigd vanwege zijn manier van werken in het midden der gemeente. Hij was geen drijver, doch iemand die met alle voorzichtigheid in het voetspoor van de reformatie en de nadere reformatie de gemeente zocht te leiden. De beste wensen voor de toekomst bleven daarbij niet achterwege.

Ten besluite van het officiële gedeelte werd nog gezongen Psalm 83:4, waarna we werden uitgenodigd ter receptie te komen.

Daar was een goede gelegenheid voor, zoals reeds vermeld. Velen maakten van de gelegenheid gebruik om het jubilerende echtpaar en de jubilerende ambtsbroeder te feliciteren. Wij hebben dat ook gedaan. We werden intussen van de nodige verfrissingen voorzien.

Namens de gemeente werd een cadeau aangeboden: Een magnetron! Die in grote dank werd aanvaard. Verder waren er bloemen en enveloppen. Ieder weet wel hoe dat gaat. Daar waren verschillende levende kontakten, waarin de gevarieerdheid van ons kerkelijke leven niet helemaal achterwege bleef.

De verslaggever zou zichzelf hebben verloochend als hij van de gelegenheid geen gebruik had gemaakt om een abonnee te winnen voor Bewaar het Pand. En dat lukte.

Al met al, het was een goede middag, waarna we huiswaarts keerden, om in onze eigen gemeente onze arbeid weer voort te zetten.

De Verslaggever

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen